Είναι ένας Ινδός φιλόσοφος, ο Μαχάρσι, που όλο το έργο του συνοψίζεται σε δύο μόνο λέξεις, «ποιος είμαι;». Στην Ανατολή τους αρέσει να ασχολούνται με το μικρό αντικείμενο. Ένας γλύπτης π.χ. μπορεί να σκαλίζει μια ζωή ένα μικρό πράγμα. Φαίνεται ότι το αντικείμενο με το οποίο ασχολούνται είναι το κίνητρο, για να γνωρίσουν τον εαυτό τους, με την επιμονή επάνω σε ένα μικρό αντικείμενο;
Το τέλος των ελληνικών παραμυθιών είναι «κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα». Τα λόγια αυτά είναι μια ευχή για το καλύτερο. Ένας συνάδελφός μου στη Βέροια τέλειωνε το λόγο του πάντα με αυτήν την επωδό: «Θα σιάξουν όλα». Είναι το ίδιο με το «έζησαν καλά και εμείς ακόμα καλύτερα».
Τα κινέζικα παραμύθια έχουν άλλο τέλος, οπωσδήποτε αισιόδοξο, αλλά με έναν όρο, που αποτελεί μια πνευματική υποθήκη. Οι Κινέζοι είναι πρακτικοί. Οι ευχές τους είναι συγκεκριμένες δεν είναι αόριστες. Δεν λένε μόνο τί να κάνουν για το καλό, αλλά και πώς να το κάνουν. Το τέλος των κινέζικων παραμυθιών είναι αυτό: «Αυτός που ξέρει πώς να το ζει το πνεύμα, δεν φοβάται θάνατο.» Άρα προτρέπουν τα παιδιά να μάθουν πώς να ζουν το πνεύμα.
Το πώς να ζούμε το πνεύμα εξαρτάται πόσο γνωρίζουμε ποιοί είμαστε. Αν δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας ούτε το πνεύμα θα ξέρουμε πώς να το ζούμε. Το πνεύμα δεν είναι άσχετο με τον εαυτό μας. Το αντίθετο συμβαίνει. Το πνεύμα είναι ο εαυτός μας μαζί με το σώμα φυσικά. Είμαστε άνθρωποι και όχι άγγελοι.
Πώς μπορούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας; Πώς θα ξέρουμε ποιοι είμαστε; Πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσουμε τον εαυτό μας είναι να τον αγαπήσουμε όπως είναι. Αλλιώς δεν θα ξέρουμε τον εαυτό μας. Και για να τον αγαπήσουμε τον εαυτό μας όπως είναι, χρειάζεται θάρρος, που δεν το διαθέτει κανείς, ,από ό,τι λέει η επιστήμη της ψυχολογίας. Δεν μπορούμε μόνοι μας να εξηγήσουμε τα όνειρά μας και να γνωρίσουμε το Ασυνείδητό μας. Αυτός είναι ο λόγος ίσως που είμαστε εκ φύσεως κοινωνικά όντα και μόνο μέσα απ΄ τους άλλους γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Μέσα απ΄ τους άλλους που μας αγαπούν όπως είμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου