Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΒΛΕΠΕΙΝ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

      Απ τη χαρά του βλέπειν προήλθε το Όνομα του υπέρτατου αγαθού, το Όνομα του Θεού. Στη Γραφή διαβάζουμε πως όποιος θυμάται το Όνομα του Θεού θα σωθεί, δηλαδή θα νιώσει την υπέρτατη ευτυχία και θα ενωθεί μαζί της , δηλαδή θα γίνει ευτυχισμένος και τρισευτυχισμένος.              Τρισευτυχισμένος λέει ο Δαβίδ είναι αυτός που δεν έχει στη σκέψη του την μιζέρια και τη δυστυχίας, αλλά έχει κάθε στιγμή στο νου του την χαρά να αισθάνεται την παρουσία αυτού που χαίρεται να μας δει και χαιρόμαστε να τον δούμε. Τρισευτυχισμένος αυτός που ζει και αισθάνεται την χαρά του βλέπειν.
     Η χάρη του Θεού τρέχει από τον έναν στον άλλο και βρίσκει φιλόξενη στέγη σ’ εκείνους που είναι δεκτικοί, φιλόξενοι. Στους ακατάδεχτους , αυτούς που δεν την αφήνουν ελεύθερη να τρέξει κολλάει στην καρδιά τους και βραχυκυκλώνεται. .Αυτό το βραχυκύκλωμα της χάρης είναι αρρώστια και θέλει θεραπεία γιατί είναι κρίμα να μην χαιρόμαστε οι άνθρωποι τη χάρη που είναι η μεγάλη δωρεά του ανθρώπου στον άνθρωπο και σε κάθε ον που ζει και κινείται επάνω στη γη. Μόνος, δηλαδή χωρίς να βλέπεις και να σε βλέπουν με χαρά, δεν ζει ο άνθρωπος ούτε στον Παράδεισο.
     Έξω απ΄ τον Παράδεισο, αυτός είναι ο τίτλος μιας ωραίας ταινιας του Τζιμ Τζάρμους, που έχει αυτό το θέμα. Δυο φτωχοί φίλοι, μετανάστες στην Αμερική, νιώθουν τόσο μεγάλη μοναξιά, που δεν βλέπουν τους ανθρώπους που αγαπούν και δεν τους βλέπουν κι εκείνη, ώστε όταν κερδίζουν το λαχείο, ενώ δεν έχουν δουλειά ούτε σπίτι ναμείνουν ξεκινούν να πάνε στην άλλη άκρη της Αμερικής, όπου ζει μια εξαδέρφη με την μάνα της. Και ξοδεύουν όλα τα χρήματα μόνο για να ιδωθούν και να γυρίσουν πάλι στην πόλη όπου μένουν. Μόνο για την χαρά να δουν τους αγαπημένους τους και να τους δουν και εκείνοι πηγαίνουν στην άλλη ακρη της Αμερικής. Πολλοί άνθρωποι έχουν όλα τα αγαθά, αλλά δεν έχουν δικούς τους ή οι δικοί τους βρίσκονται μακριά και είναι γι΄ αυτό δυστυχισμένοι.

      Δείτε την ωραία αυτή ταινία του Τζιμ Τζάρμους έστω και χωρίς ελληνικούς υποτίτλους. Οι σκηνές του έργου και η όλη ατμόσφαιρα με τα μακρινά πλάνα, μεταδίδουν στο θεατή την πίκρα αυτή της απόσπασης από αυτό που δίνει χαρά στον άνθρωπο, από την αίσθηση της παρουσίας, από το βλέπειν. Η θεοπτία δηλαδή η όραση του Ακτίστου Φωτός είναι το ανωτερο πνευματικό στάδιο στον Ορθόδοξο Δρόμο. Η αίσθηση αυτή καθώς μετέχουμε στη θέα του φωτός μας ενώνει με το Θεό και γινόμαστε ένα πνεύμα με το Θεό.