Ο Ξένος , το μυθιστόρημα του Καμύ, αρχίζει με αυτά τα λόγια: "Σήμερα πέθανε η μητέρα μου". Ο Καμύ δεν έγραψε τα λόγια αυτά στην άρχή χωρίς να έχουν μεγάλη σημασία γι΄ αυτόν.
Ο Καμύ αναφέρει τη μητέρα στην αρχή της περιπέτειας της αποξένωσης για να δηλώσει ότι η αποξένωση είναι συγκεκριμένη και την ζει "στο πετσί του", την βιώνει με όλο του το είναι, με το σώμα και με το πνεύμα.
Η μητέρα συνδέεται άμεσα με το σώμα του ανθρώπου. Λένε πως όσο είμαστε παιδιά, η μητέρα μας είναι έξω από μας και φροντίζει το σώμα μας. Όταν φεύγει η μητέρα ή εμείς φύγουμε από την μητέρα, η μητέρα περνάει μέσα στο σώμα και τ ο σώμα γίνεται η μητέρα του εαυτού του.
Ο Καμύ, λοιπόν, λέει στον αναγνώστη στην αρχή αρχή, ότι η περιπέτειά μου της αποξένωσης είναι προσωπική μου ευθύνη. Δεν έχει να κάνει με αυτήν κανένας άλλος ούτε το πρόσωπο που είναι πιο κοντά από όλα σε μένα, που είναι μέσα μου, δηλαδή η μητέρα.
Πράγματι το σώμα , όσον αφορά την φύλαξή του, γνωρίζει πολύ περισσότερα από όσα γνωρίζει ο νους. Άλλωστε τα περισσότερα συστήματα του σώματος (αναπνευστικό, κυκλοφοριακό, πεπτικό, κ.λ.π.. είναι αυτόνομα. Δεν λέμε εμείς στην καρδιά, πώς να χτυπάει ούτε στους πνεύμονες πώς να λειτουργούν...
Ο Καμύ αρχίζει το μυθιστόρημά του υποδηλώνοντας, ότι η αποξένωση είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη. Δεν είναι η μητέρα να τον συνδέει σωματικά με τον υλικό κόσμο, δηλαδή με το περιβάλλον γύρω του ή να μην τον συνδέει, αλλά είναι ή δεν είναι αυτός ο ίδιος.
Ο Καμύ δεν λέει όπως ο Καβάφης, ότι δεν πήρε είδηση, πως απομονώθηκε, πώς έχτισαν (οι άλλοι) τείχη γύρω του. Δεν ευθύνεται ο ίδιος για την απομόνωσή του. Οι άλλοι τον έκαναν να νιώθει μόνος. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τον Καμύ. Ο Καμύ θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο που νιώθει μόνος. Δεν μεταβιβάζει την ευθύνη στους άλλους. Ο ίδιος συντελεί στην απομόνωση.
Ο υπαρξισμός του Καμύ, είναι υπαρξισμός της προσωπικής ευθύνης. Η ύπαρξή του οδηγεί στην αλλοτρίωσή του. Άρα ο άνθρωπος δεν έχει ελπίδα. Γεννήθηκε για την απελπισία και το θάνατο.
moschoblog.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου