ΤΟ ΡΗΝΙΩ Η ΜΑΝΑ ΤΩΝ ΨΑΡΑΔΩΝ ΤΗΣ ΚΑΛΥΜΝΟΥ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

  

                                                       Το Ρηνιώ, η μάνα των ψαράδων της Καλύμνου

Το Ρηνιώ, η μάνα των ψαράδων στην Κάλυμνο ήταν σοφό. Ο Ρομπέρτος, ο ερημίτης της Καλύμνου,, την θαύμαζε για την σοφία της. Όταν καθόταν στο σκαμνάκι δίπλα της, στο μικρό σπιτάκι για τον κηπουρό στην αυλή του αρχοντικού του Βουβάλη, έμοιαζε με μικρό παιδί. Καθόταν και άκουγε το Ρηνιώ όταν σπάνια μιλούσε. Συνήθως ατένιζε σιωπηλή τη θάλασσα. Ο Ρομπέρτος την ονόμαζε "Η Θάλασσα". Είχε και την κόρη της που την ειχαν βαφτίσει "Λίμνενα" και ταίριαζε. Θάλασσα η μάνα και Λίμνενα η κόρη.

    Τα λόγια του Ρηνιού ήταν απλά, λαϊκές κουβέντες που δεν τις καταλάβαινες χωρίς την ανάλογη εμπειρία. Όσο για μένα έπρεπε να περάσουν πάνω από μερικές δεκαετίες για να αντιληφθώ το νόημά τους. Π.χ. τα λόγια "και τα καλά και κακά δεχούμενα" ή "Καλά κακά, καλά θα τα λέμε", δεν τα καταλάβαινα τότε που τ' άκουγα από το στόμα της, όταν υπηρετούσα στην Κάλυμνο, ,την δεκαετία του εξήντα.

    Τώρα που ακούω το θλιβερό "Καλά μωρέ", καταλαβαίνω , τί εννοούσε το Ρηνιώ, που είχε τη σοφία που της παρέδωσε η Εκκλησία και οι πρόγονοί της. Ότι πρέπει να ζητάμε απ΄ το Θεό το καλό και να πιστεύουμε σ' αυτό , γι α να το δεχθούμε. Ζητάτε , λ.έει το Ευαγγέλιο και "πιστεύοντες λήψεσθε" . Ζητάτε με πίστη ότι θα σας δοθεί αυτό που ζητάτε, γιατί είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού και θα το λάβετε.

     Όταν ακούω αυτό το "καλά μωρέ", ανακατεύομαι. Γιατί "καλά μωρέ"; Δεν θέλεις το καλό με την καρδιά σου. Και βέβαια πολλοί δεν το θέλουν με την καρδιά τους. Θέλουν με την καρδιά του το καλό της υγείας τους, εκείνοι που  ακολουθούν εν γνώσει τους, αυτοκαταστροφικούς δρόμους.

    "Καλά- κακά, καλά θα τα λέμε". Τα καλά δεχθήκαμε από το χέρι του Θεού, τα κακά δεν θα τα δεχθούμε; Τί ρίχνει ο ουρανός και τα βουνά δεν το δέχονται; Μην κάνεις συλλογή από δυστυχίες. Να κάνεις συλλογή από τις ευεργεσίες του Θεού. Αυτό το τελευταίο μου έλεγε ό μακαρίτης τώρα φίλος μου Ρομπέρτος ο ποιητής ερημίτης της Καλύμνου και της Πάτμου, κάθε φορά που του εκμυστηρευόμουνα την πρόθεσή μου,  να γράψω για τις δυστυχίες της ζωής μου. Κι αυτό μου έλεγε πάντα η μητέρα μου Ελένη, "να λες καλογιάννη, να μην λες κακογιάννη".

     Αχρηστεύουμε τη δύναμη της προσευχής όταν αμφισβητούμε ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει. Ο αθλητής του άλματος απ΄ τη στιγμή που αρχίζει το τρέξιμο πιστεύει ότι θα κάνει το σωστό άλμα. Έτσι κι εμείς να πιστεύουμε ότι είμαστε στα χέρια του Θεού κι ο Θεός μας βοηθάει όταν καταφεύγουμε σ' Αυτόν και ζητάμε την βοήθειά Του. Αμήν

    Στη μνήμη του Ρηνιού, καθώς και της μητέρας μου Ελένης και του φίλου μου Ρομπέρτου αφιερώνω το μικρό αυτό δοκίμιο που θέλω να τελειώσει με κάτι χαρούμενο και ανέμελο, με τους στίχους ενός αρχαίου Κινέζου ποιητή, του Πο Τζου:

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ" 

Δεν είναι άνθρωπος που να μην έχει τη δική του αποτυχία.
Η δική μου αποτυχία είναι πως γράφω ποιήματα. (...)
Κάθε φορά που κοιτάζω ένα ωραίο τοπίο
Κάθε φορά που συναντώ έναν αγαπημένο φίλο,
υψώνω τη φωνή μου 
και τραγουδάω μια στροφή ποιήματος.