Κάποιος δέχθηκε μεγάλο πειρασμό από τον δαίμονα της λύπης κι αντί να ζητήσει βοήθεια από όπου μπορούσε, απέφυγε κάθε δυνατή βοήθεια –ήταν πολύ, υπερήφανος, για να ταπεινωθεί και να ζητήσει βοήθεια- και προσπάθησε να τα βγάλει πέρα μόνος του με την λύπη του.
Αλλά όπως ήρθε και τον βρήκε ο δαίμονας μέσα απ’ τους άλλους, το ίδιο μέσα απ’ τους άλλους έπρεπε να τον διώξει με τη βοήθεια του Θεού. Για μένα πρώτη βοήθεια ήταν η βοήθεια του Θεού. Να γονατίσει και να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού. Αλλά δεν το έκανε. Ήταν πολύ υπερήφανος για να κλίνει τα γόνατα μπροστά στο Θεό.
Μπορούσε, επίσης, να βοηθηθεί απ’ τη δουλειά του. Η δουλειά του θα τον βοηθούσε σ’ αυτό, γιατί του έδινε την ευκαιρία να βρίσκεται καθημερινά σε επαφή με τους άλλους. Ο δαίμονας της λύπης ‘όμως ,του στέρησε και τη δυνατότητα αυτή, να βοηθηθεί απ΄ την εργασία του. Δεν τον άφηνε να ασχοληθεί με τις πολλές απαιτήσεις του δύσκολου επαγγέλματός του –ήταν έμπορος - αφού απαιτούσε να προσέχει όχι μόνο τις ανάγκες του μαγαζιού, αλλά και την συμπεριφορά του απέναντι στους πελάτες του. Έτσι έκλεισε το μαγαζί και βρήκε μια μοναχική εργασία κάπου , μακριά απ’ τον κόσμο , πάνω σ’ ένα βουνό , όπου χωρίς αντίσταση παραδόθηκε στο δαίμονα της λύπης. Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να ζήσει και ύστερα από λίγο καιρό αρρώστησε βαριά και πέθανε.
Διάβασα στην αυτοβιογραφία του Έλια Καζάν για το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου. Ο Ελία Καζάν πιστεύει πως αυτό που μας προστατεύει απ΄ τις ασθένειες είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος και πως όταν εμποδίζουμε, την χάρη να μας επισκεφθεί, παραδίδουμε το σώμα μας απροστάτευτο στις μεγάλες εκφυλιστικές ασθένειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου