ΠΕΡΙ ΦΟΒΟΥ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Το αίσθημα ανασφάλειας που αισθανόμαστε ως παιδιά και που ανταποκρίνεται στο φυσικό και πηγαίο αίσθημα στοργής του πατέρα και της μητέρας δεν είναι το ίδιο αίσθημα του φόβου που αισθάνεται το Εγώ σε ό,τι τείνει να το εξαλείψει και μαζί να εξαλείψει το φόβο που μας ακινητοποιεί.

Άλλος είναι ο φόβος που μας ακινητοποιεί και μας καθιστά ευάλωτους στην εκμετάλλευση κι άλλος είναι ο φόβος που ενεργοποιεί τόσο την αγάπη μας για τα προσφιλή μας πρόσωπα όσο και την αγάπη μας για τον Θεό. Δεν είναι ορθή η ερμηνεία του ενός αισθήματος με το άλλο. Όταν στην μυστική ευχή ο ιερέας μπροστά στην Αγία Τράπεζα ζητεί από τον Θεό να χαρίσει τον φόβο των μακαρίων Εντολών Του, είναι φανερό ότι ο φόβος αυτός δεν έχει καμία σχέση με τον φόβο που ακινητοποιεί.

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα της μυστικής ευχής του ιερέως μπροστά στην Αγία Τράπεζα: « Ένθες και ημίν και των μακαρίων σου εντολών φόβον, ίνα τας σαρκικάς επιθυμίας πάσας καταπατήσαντες, πνευματικήν πολιτείαν μετέλθωμεν, πάντα τα προς ευαρέστησιν την σην και φρονούντες και πράττοντες».

Ο ιερέας ζητεί τον φόβο που ενεργοποιεί, που δίνει τη δύναμη να μετέλθωμε πνευματική πολιτεία, για να χαρούμε τις δωρεές του πνεύματος, με την δική μας συνέργεια γιατί η Θεία Χάρη δεν θα μας επισκεφθεί με μαγικό τρόπο, χωρίς εμείς να αγωνιστούμε να αφαιρέσουμε τα εμπόδια.

Το Εγώ του φόβου, βάζει εμπόδια σε κάθε απόφαση να ζητήσουμε την ελευθερία από την υποδούλωση στις σαρκικές επιθυμίες και ηδονές. «Δεν είσαστε άξιοι ν’ αγαπάτε χωρίς ιδιοτέλεια και να χαίρεστε τις πνευματικές χαρές», μας λέει. Αν δεν είμαστε άξιοι, απαντάμε, πώς αγαπούσαμε στα χρόνια της αθωότητας, πριν γίνουμε δέσμιοι των σαρκικών ηδονών,; «Δεν ήταν αγάπη αυτό που νιώθατε ως παιδιά για τα πρόσωπα του πατέρα και της μητέρας, που τους βλέπατε σαν θεούς. Ήταν το αίσθημα της βεβαιότητας ότι όλα τα μπορούν. Ήταν απλώς το αίσθημα ασφάλειας που σας παρείχαν , γιατί είσαστε ανασφαλείς. Όταν πάψατε να είσθε ανασφαλείς ή όταν τα πρόσωπα αυτά δεν μπορούσαν να σας δώσουν το αίσθημα της ασφάλειας, γιατί άλλες πιεστικές ανάγκες προέκυψαν με την πάροδο του χρόνου, δεν νιώθετε πια το ίδιο. Δεν είσθε άξιοι πια να χαρείτε την ομορφιά με ανιδιοτέλεια.»

Έτσι λέει το Εγώ του φόβου και του πόνου, που κάνει τα πάντα να διατηρήσει την βασιλεία του και να μας κρατήσει δέσμιους στο φόβο και στον πόνο. Το Εγώ προσπαθεί να εμποδίσει να δούμε την αλήθεια ότι μπορούμε να ελευθερωθούμε από αυτό, αν στηριχθούμε στο μόνο ποθητό αίσθημα ασφάλειας που νιώθουμε όταν αγαπάμε το Θεό πάνω από όλα.

Τώρα στα χρόνια αυτά της κρίσης η μόνη παρήγορη σκέψη που νιώθουμε είναι όταν λέμε στον εαυτό μας, ότι εμείς έχουμε την ελπίδα μας στο Χριστό! Αμήν