Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

        Ο Ιησούς μας διδάσκει την πειθώ, όχι την δίκη. Ευλογείτε και μην καταράσθε, λέει. Να ευλογούμε και να μην τρέχουμε στα δικαστήρια. Η ευλογία δημιουργεί σύμπνοια, η δίκη διχάζει. Στα μοναστήρια, αποφεύγουν τις συζητήσεις. Οι μοναχοί δεν μιλούν αν δεν τους ρωτήσεις. Κι όταν τους ζητήσεις κάτι , θα σου πουν "νά 'ναι ευλογημένο".

       Κάποιος μοναχός δεν ήξερε πώς ερίζουν οι άνθρωποι. Δεν ήξερε γιατί δεν είχε μάθει να μιμείται την επιθυμία των άλλων για αποκτήματα. Ένας άλλος έμπειρος μοναχός ανέλαβε να του μάθει πώς μαλώνουν οι άνθρωποι. Έβαλε ένα κανάτι ανάμεσά τους και του είπε, εγώ θα λέω είναι δικό μου το κανάτι, εσύ θα λές όχι είναι δικό μου το κανάτι, και θα μαλώσουμε.

       -Αυτό το κανάτι είναι δικό μου, λέει ο έμπειρος μοναχός.

       -Νά 'ναι ευλογημένο. Πάρ' το αδερφέ μου, είπε ο άπειρος μοναχός κι έτσι παρέμεινε όπως ήταν αγνός, χωρίς να μιμηθεί την επιθυμία του άλλου.

      Θα μου πείτε, η μίμηση είναι μάθηση. Αν δεν μιμούμαστε δεν μαθαίνουμε. Αλλά οι μοναχοί δεν θέλουν να μάθουν τον τρόπο που ζούνε οι άνθρωποι στον κόσμο, γι΄ αυτό καταφεύγουν στα βουνά και στις ερήμους, για να αποφύγουν την μίμηση-μάθηση των επιθυμιών του κόσμου.

      Στα δικαστήρια όλο κατήγοροι και κατηγορούμενοι είναι. Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή , σημαίνει ότι είναι αμέτοχη. Αν ταυτιστεί με την μια ή την άλλη πλευρά, δεν είναι δικαιοσύνη, αλλά γίνεται κι αυτή κατήγορος ή κατηγορούμενος. 

     Η Δικαιοσύνη μένει αμέτοχος ,για να καταλάβει αυτό που οι αντίδικοι δεν καταλαβαίνουν. Οι δικαστές υποφέρουν γιατί φορτώνονται το ασυνείδητο των άλλων. Και για να το πούμε στην αργκό "τρώνε το ασυνείδητο των άλλων στη μάπα".