Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Συνάντησα στην Κεντρική πλατεία, τον συμμαθητή μου στο γυμνάσιο Τυρνάβου Νικήτα. Με κάλεσε στην παρέα του, έστω και για λίγο. Του είπα ότι έχω κέφια και μπορεί να υπερβάλω λίγο, λόγω κρητικής καταγωγής. Πολλοί Κρητικοί είναι «κουζουλοί», που σημαίνει «τρελοί». Έτσι του έπλεξα ένα μικρό εγκώμιο, λέγοντας ότι ήταν ανάμεσα στους πιο όμορφους συμμαθητές και είπα μερικά ονόματα χωρίς να συμπεριλάβω ανάμεσα σ’ αυτά και το δικό μου.
Όλοι αυτοί έμοιαζαν τον Αλαίν Ντελόν, που αγαπούσαν τότε τα κορίτσια. Εγώ μάλλον έμοιαζα με τον Ελ Γκρέκο και με τους Ισπανούς χιντάλγος, που μόνο καμιά ξεχασμένη ρομαντική θα με προτιμούσε εκείνον τον καιρό. Από τότε όμως γνώριζα να ξεχωρίζω την ομορφιά σ’ εκείνους που είχαν πρόσωπο σαν τριαντάφυλλο κι ανάστημα κυπαρισσένιο.
Στην Ανάκριση πέρασαν χιλιάδες, λίγοι όμως που μετριούνται στα δάχτυλα είχαν την ομορφιά που μου άρεσε, το ραδαλένιο πρόσωπο, το υψηλό ανάστημα, το χαμογελαστό στόμα. Ερχόταν κάποιος με αυτά τα χαρακτηριστικά, κι όπως έμαθα αργότερα, όλο του το σόϊ ήταν έτσι υψηλόσωμοι, ευθυτενείς, με ρόδινη επιδερμίδα και χαμογελαστοί. Τι γενιά ήταν αυτοί!
Λυπημένος, που ο σημερινός κόσμος δεν αγαπάει το Ωραίο και δεν συνδέει όπως οι Αρχαίοι, την ωραία μορφή με την ψυχή, ξέσπασα το θυμό μου, στον Νικήτα:
Μ.- Η αιτία όλης της τραγωδίας της ανθρωπότητας, είναι γιατί δεν θαυμάζουν το ωραίο. Το ανέραστο παγιδεύει τους ανθρώπους στις χαμηλές συγκινήσεις.
ΝΙΚΗΤΑΣ: Ο άνθρωπος είναι γεννημένος να θαυμάζει την ομορφιά. Αυτοί που δεν θαυμάζουν την ομορφιά, δεν έχουν γίνει ακόμα άνθρωποι. Είναι λίγο παρακάτω. Ό,τι είναι όμορφο είναι ανθρώπινο!
Δεν ξέρω, αν και ο Νικήτας δεν ήπιε λίγο τσίπουρο, με τέτοιες θαυμάσιες ιδέες.
Χωρίσαμε γιατί θα πήγαινε σε κάποιο φαρμακείο κι εγώ συνέχισα την συνηθισμένη μου διαδρομή Παπαναστασίου, Κύπρου, Καραθάνου, Καραϊσκάκη, Ταγματάρχου Βελισσαρίου.
ΝΙΚΗΤΑΣ: -Καλό μεσημέρι.
Μ. : Καλό μεσημέρι, με λιγότερο φαγητό.
ΝΙΚΗΤΑΣ: - Ξέρεις τι φαγητό έχω; Στιφάδο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου