Αρκεί η κακία της ημέρας

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Μια παροιμία λέει, τη ζημία να την κλαις προτού να γίνει. Άν γίνει να την τραγουδάς.

Είναι σοφία να κλαίμε πριν μας εύρει το κακό; Νομίζω είναι σοφία , αν ως κλάμα εννοούμε την προσοχή. Καλά είναι να είμαστε άγρυπνοι σύμφωνα με την Εντολή του Κυρίου "Γρηγορείτε και προσεύχεσθε".

Δεν είναι σοφία, αν ως κλάμα, εννοούμε να κλαίγεται κανείς, για να αποφύγει τις ευθύνες ή τον κόπο ή τις συνέπειες από τις αδικίες του.

Την τακτική αυτή την εφαρμόζουν ακόμα και κράτη ολόκληρα.

Τον παλιό τον καιρό, πριν οι γυναίκες γίνουν επιθετικές, έκλαιγαν πριν να τις δείρουν για να μην κλάψουν δαρμένες. Ένας αρχαίος φιλόσοφος, που δεινοπαθούσε από την κλαψιάρα γυναίκα του έγραψε στα απομνημονεύματά του τα εξής: Δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του, αλλά το νόημά τους είναι κάπως έτσι:

Με λέοντα και με δράκοντα θα ζήσω, παρά με πονηρή γυναίκα.

Ένας άλλος έλεγε: Γέροντος ανάβασις επί αμμώδους λόφου, γυναίκα που γκρινιάζει συνεχώς.

Ο αρχαίος κυνικός φιλόσοφος Κράτης ήταν πάμπλουτος. Όταν βρήκε μια γυναίκα που ήθελε να ζει φτωχά, πέταξε το θησαυρό του στη θάλασσα και έζησε μαζί της με την επαιτεία. Αυτοί δεν έκλαιγαν πριν να τους δείρουν.

Μια άλλη παροιμία λέει, να μην περνάς μια γέφυρα, πριν την φτάσεις. Κι ο Απόστολος Παύλος, το λέει σε κάποια επιστολή του. Να μην φέρετε , λέει κακία από τις άλλες μέρες. Αρκεί η κακία της ημέρας.