Το δώρο της ζωής

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Το πρωί με ξύπνησε αυτό το όνειρο. Βρισκόμουν με άλλους δύο σε μια αίθουσα αναμονής. Ο ένας από αυτούς ήταν φίλος μου. Ο τρίτος κάποια στιγμή άνοιξε την τσάντα του και έβγαλε ένα κομμάτι κέϊκ και το έδωσε στο φίλο μου, που το έφαγε. Αυτό το κέϊκ είναι για μένα, είπε ο φίλος μου ενώ είχε ακόμα στο στόμα του το κέϊκ.

Έκανα να φύγω νιώθοντας μέσα μου τη λύπη της απόρριψης. Άλλαξα όμως γνώμη. Χάρις στο φίλο μου , ένιωσα να με πλημμυρίζει ένα αίσθημα υπέρτατης ευγνωμοσύνης προς τον Ιησού, που δεν με απορρίπτει ποτέ. «Οι φίλοι μου και οι πλησίον μακρόθεν έστησαν.» Αυτός ο στίχος του Δαβίδ με παρηγορούσε όταν νεαρός φοιτητής νοσηλευόμουν στο ΑΧΕΠΑ. Ο Ιησούς βρίσκεται μαζί μας και στο πιο φριχτό πεπρωμένο. Βρίσκεται εκεί για μας και βαστάει την αγωνία μας.

Όταν ο Τσάρος χάρισε την ζωή στον θανατοποινίτη Ντοστογιέφσκι, ο Ντοστογιέφσκι, όπως γράφει στο ημερολόγιό του, ένιωσε μέσα του να τον πλημμυρίζει ένα αίσθημα απέραντης ευγνωμοσύνης. Αυτή ήταν η πρώτη του σκέψη, μόλις έμαθε την χάρη, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα: Απορούσε γιατί δεν αγαπούσε όλους τους ανθρώπους με την μεγαλύτερη αγάπη που μπορούσε να νιώσει. Το δώρο της ζωής κάλυπτε κάθε στέρηση.