Ο κόσμος και η ψυχή

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Δεόμεθα υπέρ Χριστού, καταλλάγητε τω Θεώ
Β' Κορ. ε', 20

Σε όλα τα συστήματα οι φτωχοί υποφέρουν. Κρίση, παγκοσμιοποίηση , πενήντα χρόνια αποκλεισμός στην Κούβα, οι φτωχοί υποφέρουν. Τα συστήματα του κόσμου εχθρεύονται την ψυχή. Οι φτωχοί, οι πληγωμένοι, οι ανήμποροι υποφέρουν σ΄ έναν κόσμο που αντί να συμφιλιωθεί με το Θεό απομακρύνεται απ’ το Θεό. Ο κόσμος και η ψυχή είναι σαν το χιόνι με τη φωτιά. Αδύνατο να υπάρξουν μαζί. Ποιος θα συμφιλιώσει τον κόσμο με την ψυχή;

Ποιος θα ελευθερώσει έναν εσωτερικά ανελεύθερο άνθρωπο; Μόνον ο ίδιος μπορεί. Ο άνθρωπος του λαού αντιστέκεται έχοντας επίγνωση ότι αυτό που προέχει είναι η ψυχή. Χρήματα θα πάρουν, ψυχή δεν θα πάρουν απαντάει ο απλός άνθρωπος του λαού στην οικονομική τρομοκρατία.

Είναι η Ευρώπη μια άλλη σκλαβιά και μάλιστα θεληματική; Χάνει η Ελλάδα, τα πάντα ως επαρχία της Ευρώπης; Χάνει την κρατική της υπόσταση, την ελευθερία της , τη δύναμη να διατηρήσει την ενότητά της ως έθνος και το σπουδαιότερο ως Ορθοδοξία, την ίδια την επιβίωση; Είναι η γήρανση του πληθυσμού, η φυγή των νέων, η μη ανανέωση του πληθυσμού, τα πρώτα σημάδια του θανάτου;

Με την σκλαβιά της Ελλάδας χάνει και η Ευρώπη, ας μην θέλει η κυρίαρχη οικονομική ολιγαρχία της να το αναγνωρίσει. Η Ευρώπη έχει ανάγκη την Ορθόδοξη Ελλάδα. Η αλλοτρίωση αρρωσταίνει όχι μόνο τους λαούς, αλλά και την ίδια την οικονομική ολιγαρχία. Ο πλούσιος θα πάει στον Άγιο. Η Ελλάδα υπήρξε η πνευματική μητέρα των ευρωπαϊκών λαών κατά την Αναγέννηση. Πολύ περισσότερο η ορθόδοξη Ελλάδα θα μπορούσε να είναι η πνευματική μητέρα της Ευρώπης στη σύγχρονη εποχή.

Οι ευρωπαϊκοί λαοί διακρίνονται για την βουλησιαρχία τους. Ο Νίτσε εκφράζει στο έργο του το χαρακτήρα των ευρωπαϊκών λαών, με πρωταρχικό στοιχείο του τη θέληση για δύναμη. Στη θέληση αυτή οφείλεται κι η αρνητική της πλευρά του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας.

Η αλλοτρίωση αρρωσταίνει τους ανθρώπους. «Αλλοτρίωση είναι η διάσταση της ψυχής από τον κόσμο της εμπειρίας. Ο άνθρωπος χάνει την οντότητά του, είναι ξένος στον εαυτό του. Ο εργαζόμενος αποξενώνεται από το προϊόν που παράγει. «όποιοι κι αν είναι το προϊόν της εργασίας του, ο εργάτης δεν υπάρχει σ΄ αυτό. (Μαρξ) Στην επικοινωνιακή αλλοτρίωση, ο αλλοτριωμένος άνθρωπος χάνει την επαφή του με τον συνάνθρωπό του ο οποίος καθίσταται ξένος, αδιάφορος και συχνά εχθρικός.»*

Θα μου πείτε, γιατί όλο μιλώ για τον απλό λαό, για τους φτωχούς, γι’ αυτούς που η ψυχή είναι το πιο πολύτιμο. Η ολιγαρχία του πλούτου δεν έχει ψυχή, δεν έχει πατρίδα; Η οικονομική ολιγαρχία είναι αλλοτριωμένη. Αποξενώθηκε ακόμα κι απ΄ τον ίδιο τον εαυτό της, τους δικούς της, τον τόπο της. Ποθεί να γίνει στάχτη, να μην μείνει τίποτε από αυτήν!

Ο φτωχός προστατεύεται από την αλλοτρίωση , φθάνει να έχει επίγνωση ότι αυτό που προέχει είναι η ψυχή. Για τους φτωχούς με επίγνωση, ό,τι είναι πραγματικό, είναι πλούσιο. Ό,τι είναι πλούσιο, είναι πραγματικό, όχι αλλοτριωμένο. Η αλλοτρίωση είναι η μιζέρια του πλούτου.

Η αρρώστια, σύμφωνα με τον καθηγητή της ιατρικής Άρθουρ Γιόρες, έχει πάντοτε ιδιαίτερο νόημα, αν και είναι δύσκολο, να διακρίνεις ακριβώς το μήνυμά της. Στις περισσότερες περιπτώσεις σημαίνει ότι ο πάσχων βρίσκεται σε σύγκρουση με την συνείδησή του και επομένως σε αμαρτία.

Την πεποίθηση αυτή εξέφρασε ένας φτωχός πατέρας στην Αφρική, κρατώντας τρυφερά στην αγκαλιά του το άρρωστο παιδί του και μην μπορώντας να κάνει κάτι για να απαλύνει τον πόνο του. «Εσείς» είπε απευθυνόμενος στους κατοίκους των πλούσιων χωρών, « δεν θα υποφέρετε που δεν έχουμε φάρμακα για τα παιδιά μας;» Είναι αδύνατο να αποφύγουμε την αντίθεση με την συνείδησή μας και τις συνέπειες, που είναι η αρρώστια.

Ποιός θα συμφιλιώσει τον κόσμο με την ψυχή; Ο Άγιος ευλογεί ακόμα και την αρρώστια: «Πολλαί εισίν οδοί σωτηρίας. Την ασθένειαν ηρετισάμην». (υπάρχουν πολλοί δρόμοι σωτηρίας. Επέλεξα την ασθένεια).

"Ελευθερία Λαρίσης"