Το Υπέροχο Μυστικό

 Λαρισινά δοκίμια

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

                                   Το Υπέροχο Μυστικό

                                      Πολλούς γαρ εθεράπευσεν (...) Και πολλά επετίμα αυτοίς,

                                      ίνα μη φανερόν αυτόν ποιήσωσι.(Μάρκ. 3,6-12)

     Μια φορά, στην Πάτμο, τη στιγμή που προσκυνούσα στην κρύπτη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, σηκώθηκα ξαφνικά, ενώ ακριβώς πάνω απ΄ το κεφάλι μου προεξείχε ένας αιχμηρός βράχος της σπηλιάς.  Εκείνη τη στιγμή ένα προστατευτικό χέρι με φύλαξε να μην συντριβεί το κρανίο μου στο βράχο. Κοίταξα κι ήταν το χέρι μιας νεαρής κοπέλας. Η χειρονομία της αυτή γέννησε μέσα μου ένα παράξενο αίσθημα. Ένιωσα πως κάτι απ΄ τον εαυτό μου ανήκε σ΄ αυτήν και κάτι από τον εαυτό της ανήκε σε μένα.

     Είχα τη βεβαιότητα πως η βοήθειά της άγνωστης κοπέλας εκείνη τη στιγμή σε ένα άλλον,  είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για κείνην παρά αν ήταν βοήθεια προς τον ίδιο τον εαυτό της. Η προσφορά της υπηρεσίας της αποκάλυψε κάτι κοινό που είχαμε οι δυο μας, το κοινό αίσθημα της ανιδιοτελούς αγάπης που μας συνέδεσε για μια στιγμή.

     Το αίσθημα ότι κάτι κοινό έχουμε μεταξύ μας για την αγάπη του Χριστού, είναι προϋπόθεση για να βρίσκουμε ενδιαφέρον στην προσφορά υπηρεσίας στους άλλους, ενώ θα ήταν βαρετό να το κάνουμε  στον εαυτό μας.

     Όταν νιώθουμε ότι κάτι δικό μας υπάρχει στον άλλον ,  μας ενδιαφέρει να προσφέρουμε σ΄ αυτόν που έχει ανάγκη  ό,τι μπορούμε, χωρίς ανταλλάγματα και χωρίς τη διάθεση να το κάνουμε γνωστό στους άλλους. Νιώθουμε την ανάγκη να το κρατήσουμε μυστικό, ένα υπέροχο μυστικό που αν το φανερώσουμε θα το εξευτελίσουμε.

      Η προσφορά υπηρεσίας δεν έχει σχέση με τη γενναιοδωρία. Πρέπει να γίνεται με στοργή σ΄ αυτόν που τη δέχεται. Όπως με τον καλό Σαμαρείτη, που  μετέφερε τον πληγωμένο σε ασφαλές πανδοχείο, όπως θά  ΄κανε αν ήταν παιδί του ούτε τον άφησε εκεί χωρίς να νοιάζεται τι θ΄ απογίνει. Δεν πλήρωσε απλώς τη βραδιά που θα έμενε εκεί ο πληγωμένος, αλλά και όσες βραδιές θα έμενε μέχρι να γίνει καλά. Ανέλαβε όσα έξοδα θα χρειαστούν μέχρι να επιστρέψει.

     Η προσφορά αυτή δεν είναι απλώς γενναιοδωρία, αλλά είναι προσφορά από την καρδιά σου σ΄ έναν άνθρωπο που τον νοιάζεσαι σαν παιδί σου, καλύτερα απ΄  τον ίδιο τον εαυτό σου. Σε ποιον αξίζει να μιλήσεις για όλα αυτά εκτός απ΄ το Θεό αν και Εκείνος βλέπει  όχι μόνο όσα γίνονται, αλλά και όσα έχει μέσα στην καρδιά του ο Καλός Σαμαρείτης της Παραβολής του Ιησού;

       Σ η μ ε ί ω σ η: Ο αναγνώστης που θέλει να έχει  μια πιο σαφή εικόνα  του «υπέροχου μυστικού» μπορεί να διαβάσει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Λόϋδ Ντάγκλας, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σπύρου Μπούμπουκα, Αθήναι 1967.