Ανθρωποθυσίες και συστήματα

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Στις αρχαίες ανθρωποθυσίες για να σωθεί το σύστημα έβρισκαν ιερά σφάγια, δηλαδή θύματα τα οποία θυσιάζονταν δήθεν για ιερό σκοπό. Ιερός σκοπός ήταν δήθεν οι θεοί ενώ στην πραγματικότητα ιερός σκοπός ήταν η διατήρηση του συστήματος, Έτσι έδιναν στο ιερό σφάγιο το τελευταίο πιάτο και μεθυσμένο με την προσωρινή του ευμάρεια το θυσίαζαν.Μια τέτοια διαρκής ανθρωποθυσία χάριν της διατήρησης του συστήματος ήταν οι νέοι που στέλνονταν στο Μινώταυρο από το καθεστώς του Αιγαία στην Αθήνα.

Ανθρωποθυσία θυμίζει και η κατάσταση στη σύγχρονη Ελλάδα μόνο που η εποχή μας είναι η εποχή του απροκάλυπτου Κακού, και δεν υπάρχει επίκληση του Θεού ούτε ιερά σφάγια. Υπάρχει η ωμή απαίτηση της διατήρησης του συστήματος. Ένας άλλος καινούριος παράγων είναι ότι το σφάγιο δεν μεθάει πια με το τελευταίο πιάτο, αλλά οδηγείται στην εξαθλίωση και στο θάνατο με την ωμή βία.Παράδειγμα η Ελλάδα που δεν μέθυσε με το τελευταίο πια της προσωρινής ευμάρειας και βρίσκεται μπροστά στο να υποχωρήσει στην ωμή βία για να σωθεί το σύστημα ή να μην υποχωρήσει για να σωθεί η ίδια.

Οι Έλληνες πάντοτε αγωνίζονται για την ελευθερία, την οποία συνδέουν με την επιβίωση. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν είναι ελεύθεροι δεν έχουν ζωή. Όχι ελευθερία όχι ζωή. Ελευθερία ή θάνατος.Με απλά λόγια, αν είναι να πεθάνουμε για να σωθεί το σύστημα, ας πάει στα κομμάτια το σύστημα. Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια.