Ζωή ή αναπαράσταση;

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Δεν του αρέσει που δεν υπάρχει τάξη στην εκκλησία. Οι πιστοί μπαινοβγαίνουν ό,τι ώρα νά' ναι. Τα παιδιά φωνάζουν και κινούνται πέρα δώθε. Μερικά κάθονται στα πεζούλια δίπλα στην ωραία πύλη.Του αρέσει η τάξη των πιστών στους ναούς της Δύσης.

Ο Δυτικοί παπικοί και προτεστάντες παίρνουν άραγε και τα μικρά παιδιά μαζί τους στους ναούς; Δεν νομίζω. Όπου πήγα δεν είδα να υπάρχουν παιδιά ανάμεσά τους.Γιατί η σιωπή και η ακινησία δεν ταιριάζει στα παιδιά εκτός αν είναι αδιάθετα.

Για μας τους ορθοδόξους η ατμόσφαιρα στους ναούς των Δυτικών είναι αποστειρωμένη. Λείπει η ζωή. Θυμίζει συναυλίες κλασικής μουσικής. Δεν θυμίζει τίποτε από τη μουσική των Ελλήνων.

Εμείς δεν βλέπουμε τα τελούμενα στις εκκλησίες ως αναπαράσταση της ζωής , ως ένα πράγμα έξω απ΄ τη ζωή. Το αντίθετο νιώθουμε ότι βρισκόμαστε στο κέντρο της ζωής. Δεν νοείται λοιπόν εκκλησιασμός χωρίς ζωντάνια.

Μια Κυριακή πρωί βρέθηκα μαζί με άλλους προσκυνητές σε κάποιο μοναστήρι στο βουνό. Ο γονείς είχαν πάρει και τα παιδιά μαζί τους. Τα ξύπνησαν πρωί, περπάτησαν κάμποση ώρα έξω στη φύση και ήρθαν στο μοναστήρι να εκκλησιαστούν. Τα παιδιά ήταν χαρούμενα με όλα αυτά τα καινούρια πράγματα που ζούσαν, με τον πρωινό αέρα του βουνού, την ευωδία του θυμιάματος , τα χρυσά άμφια του ιερέως, τις εικόνες, την ψαλμωδία. Ήταν αδύνατο να μείνουν ακίνητα σε μια θέση.

Ο ιερέας προσπάθησε να επιβάλει την τάξη κι όταν δεν τα κατάφερε έβαλε άλλον στη θέση του και δεν εμφανίστηκε ξανά στο ναό ώσπου τελείωσε η ακολουθία.