Το παιχνίδι της τρέλας

Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου

Πολλοί, μάλλον χωρίς να το ξέρουν, παίζουν διάφορα παιχνίδια στη συμπεριφορά τους προς τους άλλους, που πιθανόν αν το γνώριζαν ότι υποκρίνονται, ίσως να άλλαζαν συμπεριφορά.

Τα παιχνίδια είναι τα υποκατάστατα της άμεσης, ειλικρινούς συμπεριφοράς. Αντί λοιπόν να φερθούν όπως νιώθουν, κρύβονται και προσπαθούν με τον πλάγιο τρόπο να εκμαιεύσουν αυτό που θέλουν.

Παράδειγμα η συμπεριφορά της κ. Μέρκελ προς την Ελλάδα. είναι τύπος του παιχνιδιού της τρέλας. Αυτός που παίζει τον τρελό, υποκρίνεται ότι είναι τρελός απ΄ τον οποίο μπορεί να περιμένεις τα πάντα. Φαίνεται όμως ότι η κ. Μέρκελ και το περιβάλλον της δεν πίνουν κρασί νησιώτικο, κοκκινέλι από το Λειψό, και δεν έχουν εμπειρία της μέθης. Ούτε φυσικά έχουν την παροιμία των Ελλήνων "είδε ο τρελός το μεθυσμένο και φοβήθηκε".

Έτσι λοιπόν με τον προτεσταντικό ορθολογισμό τους η κ. Μέρκελ και οι Γερμανοί που ακολουθούν την πολιτική του Ομηρικού Κύκλωπα, παίζουν τον τρελό παριστάνοντας τον μόνο δυνατό στο παιχνίδι τους αυτό.

Το παιχνίδι της τρέλας είναι τυπικό παιχνίδι της υποκρισίας και δείχνει εντελώς το αντίθετο από αυτό που θέλει να εμφανίσει ο παίχτης του , πετυχαίνει δε όταν βρίσκει συμπαίχτες, ανθρώπους πρόθυμους να γίνουν μαριονέτες του.

Το αντίδοτο στο παιχνίδι της τρέλας είναι το ίδιο όπως σε κάθε υποκρισία. Είναι να αποκαλύψεις ότι αργά ή γρήγορα ο "τρελός" θα αποκαλυφθεί και θα κληθεί να αναλάβει τις ευθύνες του. 'Ετσι στην ερώτηση αυτού που παίζει τον τρελό, τί περιμένετε από τον μόνο δυνατό, η απάντηση που τον αναγκάζει να γίνει συνειδητός, είναι "δεν περιμένουμε τίποτε. Εσύ τί περιμένεις από τον εαυτό σου".

Το αντίδοτο αυτό βοηθάει τον υποκριτή να συνειδητοποιήσει την ηθική του απογύμνωση και την ουσιαστική αδυναμία του. Όσο πιο πολύ κρύβεται κανείς τόσο περισσότερο δίνει στους άλλους να καταλάβουν ότι φοβάται. Κανένας δεν θέλει να αποκαλύπτει δημοσίως το φόβο του.

---------------------
Από ό,τι θυμάμαι απ΄ το βιβλίο "Τα τρελά, τρελά, τρελά παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι, Εκδόσεις Αγκύρας.