Ω, Θεία απλότης!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Στο ταχυδρομείο η γυναίκα ρωτάει κάτι την υπάλληλο κι η υπάλληλος αντί απαντήσεως ,της δίνει τον τηλεφωνικό κατάλογο. Ο άντρας δίπλα της που δεν ξέρει γράμματα, χαμογελάει με μισάνοιχτο το στόμα του απ΄ το οποίο λείπουν σχεδόν όλα τα μπροστινά του δόντια. Η γυναίκα κρατάει ανάποδα τον τηλεφωνικό κατάλογο και προσπαθεί να διαβάσει.

-Σε ποιον θέλεις να τηλεφωνήσεις; τη ρωτώ ενώ ο άντρας συνεχίζει να χαμογελάει.
-Στην Ελένη,
-Σε ποια Ελένη;
-Στην Ελένη στο Συκούριο.
-Το άλλο το όνομά της δεν το ξέρεις;
-Όχι.
-Πώς να τη βρεις έτσι;
Σφίγγει τα χείλη της τραβώντας τα προς τα πάνω εις ένδειξιν αμηχανίας.

Φεύγω αφήνοντάς τους να στέκουν στη μέση της μεγάλης αίθουσας του ταχυδρομείου, σαν μικρά παιδιά που έχασαν τον πατέρα και τη μάνα τους. Σαν χαμένος νιώθω κι εγώ στην κίνηση του μεγάλου δρόμου, σαν ένα "παιδί που κουράστηκε να κλαίει ώρα πολύ", όπως λέει ο ποιητής.

"Νά ΄ναι, τάχα, τα τραγούδια των Ποιητών,
των ρωμαντικών ποιητών, των ξεχασμένων
που με βρίσκουν στο κρεβάτι μου, σκυφτόν
πάνω από βιβλίο, παλιό, κιτρινισμένο;
Θέ μου, ποια φωνή, σ΄ αυτό το στοιχειωμένο
σπίτι, ψιθυρίζει αργά και με καλεί,
που μ' αφήσανε; παιδάκι λυπημένο,
που κουράστηκε να κλαίει ώρα πολύ;.."
( Άρης Δικταίος: Η μπαλλάντα του φοβισμένου παιδιού)

Θυμάμαι το θλιμμένο διήγημα του Άντον Τσέχωβ "Στον παππού μου". Ο παππούς παραδίδει τον εγγονό του σε κάποιον συγγενή του, στην πόλη κι επιστρέφει στο χωριό. Ο εγγονός του που του λείπει ο αγαπημένος του παππούς και κακοπερνάει στο συγγενή στην πόλη, γράφει ένα γράμμα με παράπονα στον παππού του, το βάζει στο φάκελο , γράφει απέξω "Στον παππού μου" και το ρίχνει στο γραμματοκιβώτιο!
-