Οι σημερινοί γονείς

Το Μόσχου Λαγκουβάρδου

Οι σημερινοί γονείς για να επικοινωνούν με τα παιδιά τους και να είναι φίλοι μαζί τους, δεν φέρονται σαν γονείς προς παιδιά. Άλλοτε φέρονται σαν να ήταν κι οι ίδιοι παιδιά κι άλλοτε φέρονται σαν να ήταν τα παιδιά τους ενήλικοι.

Αυτό το είδος της "μεταφοράς" είναι εντελώς ψεύτικο. Διδάσκουν δηλαδή στα παιδιά τους τα ψέμματα. Τους μαθαίνουν έναν κανόνα που δεν υπάρχει και το χειρότερο τους μαθαίνουν να στηρίζονται στο υποθετικό, αντί στο πραγματικό. Έτσι το παιδί πιστεύει ότι το υποθετικό είναι πιο πραγματικό απ΄ το πραγματικό.

Με αυτόν τον τρόπο όταν μεγαλώνουν δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα . Δεν βλέπουν τα πράγματα όπως είναι, αλλά όπως θα ήθελαν να είναι.. Αυτός ο τρόπος στην τέχνη λέγεται σουρεαλισμός, δηλαδή υπερ-πραγματικότητα.

Για τα παιδιά δεν υπάρχουν σαφή όρια που να χωρίζουν τη ζωή απ΄ το παιχνίδι. Όλη η ζωή τους είναι παιχνίδι. Παιχνίδι είναι και να φέρονται σαν να διευθύνουν αυτά την οικογένεια και οι γονείς σαν να είναι παιδιά. Για τους μεγάλους όμως αυτό δεν είναι παιχνίδι. Ο πατέρας κυρίως νιώθει πως δεν είναι πατέρας. Το να είσαι σαν παιδί απ΄ το να είσαι παιδί δεν διαφέρει και πολύ. Στο τέλος και τα παιδιά βλέπουν τον πατέρα σαν τον μεγάλο αδελφό τους, κι η σύζυγος κάπως έτσι βλέπει το σύζυγό της.

Τα πράγματα μπερδεύονται ακόμα περισσότερο, αν σκεφτείς ότι όλοι μας κουβαλάμε εντός μας ένα συνήθως επαναστατημένο παιδί. Στο ερώτημα , λοιπόν, ποιος κυβερνάει τη σημερινή οικογένεια, η απάντηση είναι, την κυβερνούν τα παιδιά.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την εξουσία, την οποία καταλαμβάνουν στην εποχή μας, μεγάλα παιδιά. Ο κόσμος δεν μπορεί να τους πάρει στα σοβαρά και να τους εμπιστευθεί, γι΄ αυτό γεμίζει με άγχος που δηλητηριάζει τη ζωή και τη σκοτώνει.

Μια αίσθηση παιδισμού και θηλυπρέπειας θα χαρακτηρίζει τον κόσμο μας όσο οι ενήλικοι δεν είναι ενήλικοι και τα παιδιά δεν είναι παιδιά κι οι γέροι δεν είναι γέροι.
Πρέπει να αφήσουμε τις ψευδαισθήσεις για να ζήσουμε ως πραγματικοί άνθρωποι σε έναν πραγματικό κόσμο.