Δύο διαφορετικοί κόσμοι

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

«Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως
Και επιλαβού της αιωνίου ζωής εις ην και
εκλήθης.»
(Τιμ. 1, ΣΤ΄11-16)

          Δύο κόσμοι, που εξωτερικά φαίνονται ίδιοι, ο δυτικός και ο ορθόδοξος κόσμος, είναι στην πραγματικότητα τόσο διαφορετικοί, ώστε μέγα χάσμα χωρίζει τον έναν από τον άλλον. Το χάσμα του διαφορετικού νοήματος της ζωής. Ο δυτικός κόσμος τείνει να γίνει το παγκόσμιο μοντέλο, ως προς τα εξωτερικά φαινόμενα. Ως τρόπος ζωής όμως είναι εντελώς διαφορετικός από τον ορθόδοξο. Άλλος είναι ο προορισμός του ανθρώπου, για τον δυτικό κόσμο και εντελώς διαφορετικός είναι για τον ορθόδοξο. .
       Ο δυτικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει πώς άλλοι άνθρωποι χαίρονται μέσα στις στερήσεις, ενώ αυτός δυστυχεί στον υπερκαταναλωτισμό του. Χρειάζεται ψυχαναλυτές και οδηγούς να του δείχνουν πώς να ζει και να αναπνέει, πώς να τρώει και πώς να πίνει, πώς να περπατάει και πώς να κάθεται, πώς να κοιμάται και πώς να ξυπνάει.
      Η διαφορετική πίστη όσον αφορά τον προορισμό του ανθρώπου, στους δύο κόσμους, στερεί το νόημα της ζωής από τον δυτικό άνθρωπο , ενώ δίνει νόημα στον αγώνα της ζωής. στον ορθόδοξο. Ο δυτικός κόσμος π.χ. πιστεύει ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι η ιδιοτελής ατομική ευτυχία. Το αντίθετο ισχύει στην Ορθόδοξη παράδοση. Στην Ορθόδοξη Παράδοση διδασκόμαστε να πιστεύουμε ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι να γίνει ελεύθερος από την καταπίεση, όμοιος με το Θεό. Να αγωνίζεσαι και να συναντάς δυσκολίες δεν είναι ατυχία, αλλά είναι αυτό το ίδιο το νόημα της ζωής. Η ελευθερία είναι ο αγώνας για την ελευθερία.
      Η πίστη όσον αφορά τον προορισμό του ανθρώπου επηρεάζει την κάθε στιγμή. Κάθε στιγμή αγωνιζόμαστε γι΄ αυτό που πιστεύουμε. Ακόμα και τη στιγμή που ξυπνάμε το πρωί είναι διαφορετική η διάθεση του δυτικού ανθρώπου ο οποίος πιστεύει ότι ο προορισμός του είναι η ιδιοτελής ατομική ευτυχία, η ικανοποίηση, η ευχαρίστηση, η ηδονή από τη διάθεση του ορθοδόξου, ο οποίος πιστεύει ότι ο προορισμός του είναι ο αγώνας για την ελευθερία.
     -Θεέ μου, πόσα εμπόδια για την ευτυχία μου σήμερα, σκέφτεται το πρωί , ο νέος στο δυτικό κόσμο, ο οποίος πιστεύει ότι ο προορισμός του είναι η ευχαρίστηση , η διασκέδαση και γενικά η ηδονή.
     -Θεέ μου, πόσα εμπόδια στον αγώνα για την ελευθερία, σκέφτεται ο νέος στον ορθόδοξο κόσμου, ο οποίος πιστεύει ότι ο προορισμός του είναι ο αγώνας για την ελευθερία. Στην πρώτη περίπτωση τα εμπόδια αφαιρούν το νόημα της ζωής του.δυτικού νέου, ενώ στη δεύτερη περίπτωση , τα εμπόδια τα ίδια, δίνουν νόημα στη ζωή του ορθόδοξου νέου.
     Η πίστη στον προορισμό του ανθρώπου δεν είναι προσωπικό θέμα, διότι δεν ενδιαφέρει μόνο το άτομο, αλλά και το κοινωνικό σύνολο. Η πίστη δεν είναι ιδιωτική υπόθεση. Είμαστε ελεύθεροι να πιστεύουμε αυτό που πιστεύουμε, αλλά η πίστη μας δεν είναι προσωπική υπόθεση, αφού δεν αφορά μόνον εμάς, αλλά αφορά και του άλλους.
      Δεν είναι προσωπικό θέμα τί πιστεύουμε ότι είναι η αλήθεια, ότι είναι ο Θεός, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ειρήνη και οι άλλες αρετές; Κι αυτό δεν ισχύει μόνο γι' αυτούς που καταλαμβάνουν δημόσια αξιώματα, αλλά και για τον κάθε άνθρωπο.
      Αν η πίστη είναι προσωπικό θέμα, δεν ενδιαφέρει το ποιόν του ανθρώπου κανέναν άλλον εκτός από τον ίδιο τον άνθρωπο. Πόσο αληθεύει όμως αυτό; Αν π.χ. ο πιλότος μιας ιδιωτικής αεροπορικής εταιρίας πιστεύει ότι η ατομική ή η ομαδική αυτοκτονία είναι καλή πράξη, δεν ενδιαφέρει κανέναν παρά τον ίδιο τον πιλότο; Δεν ενδιαφέρει τους άλλους, αν κάποιος πιστεύει ότι σκοτώνοντας τους άπιστους (άντρες, γυναίκες, παιδιά ), θα πάει στον παράδεισο;
     .Οι αρχαίοι Έλληνες δεν απένειμαν ποτέ δημόσιο αξίωμα ,σε κανέναν , αν δεν ήταν απολύτως βέβαιοι για το ήθος του.