Το νόημα της φτώχειας και του θανάτου

 Λαρισινά

Δοκίμια

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

                             «Το μυστήριον της πτωχείας και του θανάτου»

               

         «Εκεί, άνθρωποι ανικανοποίητοι πασχίζουν να ζήσουν και πεθαίνουν

          χωρίς να μάθουν γιατί υπέφεραν» (Ρίλκε)

          Το νόημα της φτώχειας και του θανάτου απασχολεί , μέρα και νύχτα, το μυαλό μας , τον  δύσκολο αυτόν καιρό. Εφιαλτικά όνειρα ταράσσουν τον ύπνο μας. Ένα παρόμοιο  όνειρο με παρακινεί  να γράψω τις γραμμές που ακολουθούν:

          Βρίσκομαι σε αριστοκρατικό προάστιο μιας άγνωστης πόλης. Μπροστά μου αστραφτερές κατοικίες πλουσίων. Μα δεν υπάρχει πουθενά ψυχή. Κι εγώ δεν έχω καθόλου χρήματα,

          Δεν λυπάμαι για τα χρήματα που λείπουν. Λυπάμαι γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος, να ζητήσω από κάποιον να με βοηθήσει. Σκέφτομαι τον θάνατο από πείνα και ξυπνώ , για να μην ξανακοιμηθώ μέχρι το πρωί.

          Η φτώχεια είχε πάντοτε αρνητικό νόημα, όπως κι ο θάνατος.  «Να ζήσεις με τον ιδρώτα του προσώπου σου» είναι οι συνέπειες της αποστασίας του Αδάμ και της Εύας.

          Από την αρχή της αποστασίας του Αδάμ μέχρι την αποστασία του σύγχρονου ανθρώπου η κατάσταση δεν άλλαξε. Τη νύχτα της προδοσίας, ο Ιησούς προλέγει στους μαθητές Του το θάνατό Του. Την ίδια στιγμή η μητέρα του Ιωάννη και του Ιακώβου, ζητάει  από τον Ιησού εξουσία για τους γιους της.

          «Δεν ξέρετε τί ζητάτε ......Οι άρχοντες καταδυναστεύουν τους λαούς». Ο Ιησούς τους μιλάει για τις συνέπειες του να ζει κανείς μακριά απ΄ το Θεό:  «Ο φιλών την ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν και ο μισών την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον φυλάξει αυτήν» (Ιωάν.12, 25).

          (Ο αγαπών την ζωή του μακριά απ΄ το Θεό, θα τη χάσει. Και ο μισών την ζωήν του μακριά απ΄ το Θεό σ΄αυτόν τον κόσμο, θα τη  φυλάξει αιώνια.)

            Ο Ιησούς έγινε άνθρωπος και μετέχει στην ανθρώπινη  φύση και στα αδιάβλητα πάθη. Ο Θεός ταπεινώνει τον εαυτό Του  και γίνεται άνθρωπος. «Επειδή τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και πνεύματος, παραπλησίως  μετέσχε .…» (Εβρ.2,14)

           (Επειδή, λοιπόν, τα παιδιά αυτά ήταν άνθρωποι, έγινε κι ο Ιησούς άνθρωπος, για να καταργήσει με το θάνατό του αυτόν που εξουσίαζε το θάνατο, δηλαδή το διάβολο. Μ΄ αυτόν τον τρόπο απελευθέρωσε όσους ο φόβος του θανάτου τους είχε καταδικάσει να είναι δούλοι σ΄ όλη τους τη ζωή.)

           Η φτώχεια είναι μια ακόμα υπέρτατη ταπείνωση του Θεού. Με τη γέννηση του Ιησού από μια φτωχή οικογένεια στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, κυνηγημένη από την εξουσία ο Θεός μετέχει στην φτώχεια της ανθρώπινης φύσης, για να μην είναι πια η φτώχεια οι συνέπειες μιας κατάρας. Ο Ιησούς καταργεί την κατάρα. Αφού κι ο ίδιος δεν είναι παρά ένας φτωχός μαραγκός.

             Ο Νίτσε και κάθε  θεωρητικός του μηδενισμού , πρεσβεύει ότι η ίδια η ζωή απαιτεί να καθαριστεί από τα θύματα., τους φτωχούς, τους ανήμπορους, τους γέρους, τους αρρώστους κ.α.  

            Για την καθαρότητα θυσιάζουν  τα αθώα θύματά τους τα ολοκληρωτικά καθεστώτα σε κάθε εποχή.  Ο  Ιησούς με τον θάνατό Του επάνω στο Σταυρό απεκάλυψε την ωμότητά της.

            Αν τα θύματα έφταιξαν, ο Ιησούς σε τί έφταιξε και τον σταυρώσατε;  Οι άρχοντες καταδυναστεύουν τους λαούς. Κανείς δεν ξέρει ,ποιοι είναι μαζί τους και ποιοι είναι με τον Νίτσε και  με τους κάθε είδους μηδενιστές .