"Δεν είναι άνθρωπος εκείνος που δεν έχει συμπόνια"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η σύγχρονη παιδαγωγική επιστήμη διδάσκει στους νέους, ότι δεν είναι καλός ο πόνος, η συμπόνια. Η συμπόνια είναι ντροπιαστική. Η ιδέα θυμίζει τον νέο τύπο ανθρώπου των ολοκληρωτικών καθεστώτων! Διδάσκονται οι νέοι να μη ζητούν οι άνθρωποι έλεος από κανένα, ούτε απ΄ το Θεό, πολύ περισσότερο, μια που η παιδαγωγική επιστήμη δεν έχει ξεκάθαρη αντίληψη περί Θεού! Αλλά τί να ζητούν; Να ζητούν δικαίωση, δηλαδή ικανοποίηση των δικαιωμάτων τους, τα οποία καθορίζει η επιστήμη, σε συνεργασία με το εμπόριο και τη βιομηχανία ή και τα καταργεί.

Μα η συμπόνια και το έλεος είναι της ψυχής. Η σύγχρονη παιδαγωγική επιστήμη δυσκολεύεται επίσης με την ψυχή. Ούτε το λέει καθαρά, ότι δεν υπάρχει ψυχή και πνευματικές αξίες, διότι η ψυχή δεν αποδεικνύεται στο επιστημονικό πείραμα, ούτε δεν το λέει.

Η ψυχή, κατά την σύγχρονη παιδαγωγική επιστήμη , είναι λειτουργία του σώματος κι οι πνευματικές αξίες είναι του κοινωνικού συμβολαίου, δηλαδή ισχύουν κατά την άποψη του "φεουδάρχη". Δεν είναι εκ φύσεως , αλλά εκ συμβάσεως και μάλιστα εκ συμβάσεως λεοντίου, δηλαδή συνάπτουν κάθε φορά συμφωνίες τα πρόβατα με τους λύκους.

Ποιες είναι οι πρακτικές συνέπειες από τη διδασκαλία αυτή; Τί θα κάνουν οι νέοι όταν περιέλθει σε κάποιους η εξουσία , για να εφαρμόσουν αυτές τις ιδέες; Αυτό που θα κάνουν είναι να συγχέουν τις ιδέες με την πραγματικότητα. Τί σημαίνει αυτή η σύγχυση; Σημαίνει π.χ. η πολιτική να είναι για τους πολιτικούς ή επιστήμη να είναι για τους επιστήμονες, το εμπόριο να είναι για τους εμπόρους, η βιομηχανία να είναι για τους βιομηχάνους, η γη να είναι για τους ιδιοκτήτες και "τράβα κορδέλα", που λέει ο λαός, ή ζήσε Μαή μου, να φας τριφύλλι.

Ο λαός λέει επίσης "θέλω πόνο, δεν θέλω π. " Εκατομμύρια αθώα θύματα προκάλεσαν οι ιδέες εκείνων που ταύτιζαν τον εαυτό τους με την πραγματικότητα και επιδίωκαν τη δημιουργία ενός νέου τύπου ανθρώπου, όπως την αντιλαμβάνονταν οι ίδιοι.

Αξίζει να δείτε την κινηματογραφική ταινία με το θέμα της συμπόνιας του Ιάπωνα σκηνοθέτη Μιζογκούτσι, "Ο Επιστάτης". Η υπόθεση είναι ότι ο αυτοκράτορας επέβαλε σε μια επαρχία να δώσει το ρύζι, που είχαν οι κάτοικοι για να ζήσουν στο στρατό του. Όπως έγινε στην Ουκρανία και ακολούθησε λιμός, στον οποίο πέθαναν μαρτυρικά εφτά εκατομμύρια αθώα θύματα. Ο επιστάτης του αυτοκράτορα δεν υπάκουσε στην εντολή του και δεν πήρε το ρύζι από τους κατοίκους της περιφέρειάς του, αλλά προτίμησε να υποστεί ο ίδιος την τιμωρία του αυτοκράτορα. Στον αποχωρισμό του από την οικογένεια, αφήνει στο γιο του αυτήν την πνευματική υποθήκη:

"Δεν είναι άνθρωπος, εκείνος που δεν έχει συμπόνια!".

Ας ερωτηθούν οι επιστήμονες, ιδίως εκείνοι που έχουν οικογένειες και παιδιά, τί κάνουν για να μην επανέλθει η βαρβαρότητα του "νέου φεουδάρχη";

Έχουν υπόψη τους , ότι με τη γαλλική επανάσταση και τους Γάλλους διαφωτιστές οι νέοι σε όλο τον κόσμο - οι ιδέες της γαλλικής επανάστασης είναι μοντέλο για όλο τον κόσμο- διδάσκονται ότι δεν είναι θεμέλιο της ζωής το ήθος και οι ηθικές αξίες; Ότι δεν είναι θεμέλιο της ζωής το ήθος, αλλά η βούληση (του φεουδάρχη), κατά τη "φιλοσοφική" θεωρία της "βουλησιαρχίας";
Μου αρέσει! · · Προώθηση · Κοινοποιήστε