ΣΗΜΕΙΑ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ψες το βράδυ βλέπω στον ύπνο μου αυτό το όνειρο: Βρίσκομα μπροστά σ΄ ένα κτήριο νεοκλασικό που μ΄ αρέσει να το κοιτάζω. Δίπλα μου είναι ένας κήπος, από όπου ακούγονται γυναικείες φωνές. Λένε ότι δεν προσέχω την εμφάνισή μου. Ένας δικηγόρος, ένας συμπαθητικός νέος, μου δείχνει το φθαρμένο μου σακκάκι. Θέλω να το βγάλω και βλέπω μπροστά μου ωραία λευκά πουκάμισα. Το συναίσθημα που νιώθω είναι η δυσαρέσκεια. Δεν μ’ αρέσει να μιλώ παρά μόνο για το Θεό.

ΣΧΟΛΙΟ:
Οι Πατέρες λένε να μην προσέχουμε τα όνειρα. Πράγματι το μόνο που μπορούμε να δούμε σ΄ αυτά είναι τα συναισθήματα που νιώθουμε εξαιτίας τους,. Το πιο πιθανόν είναι ότι αποτελούνται από κομμάτια σκέψεων που κάνουμε την προηγούμενη μέρα.
Με απασχολεί η εδομαδιαία εκπομπή μου στο τοπικό ραδιόφωνο. Μου φαίνεται ότι μιλώ για θέματα που ούτε τα κατέχω, ούτε με ενδιαφέρουν. Δεν μ΄ αρέσει να μιλώ παρά μόνο για το Θεό και για ό,τι έχει σημείον αναφοράς το Θεό.

Στο κομοδίνο είναι ανοιχτό το βιβλίο που διάβαζα χθες. Είναι του οσίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ «Προσευχή και Πλάνη». Ξναδιαβάζω αυτό που είχα υπογραμμίσει χθες το βράδυ:

«Όταν ο λόγος του Θεού αναζωογονεί την ψυχή, έχει σαν αποτέλεσμα να γεννηθεί μια ζωντανή πίστη στο Χριστό. Κι η ζωντανή πίστη κατά κάποιον τρόπο βλέπει το Χριστό. Ο χριστιανισμός αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια της, ενώ εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο. Παραμένει άγνωστος, αλλά είναι σαφής και κατανοητός. Δεν καλύπτεται πια από αχλύ, από αδιαπέραστο καταπέτασμα, όπως γίνεται όταν η πίστη είναι νεκρή. Η ζωντανή πίστη είναι λόγος πνευματικός. Δεν έχει ανάγκη από σημεία του Χριστού. Και το μέγιστο από τα σημεία Του, η κορωνίδα των σημείων, είναι ο λόγος Του.» (Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Προσευχή και Πλάνη, Έκδοση, Μετάφραση, Επιμέλεια Πέτρου Μπότση, Αθήνα 2007)