Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Ο Ηράκλειτος είχε απογοητευτεί από τους μεγάλους και του άρεσε να παίζει με τα παιδιά ή να φέρεται σαν παιδί. Συχνά έκλαιγε σαν παιδί. Δεν κρυβόταν όταν έκλαιγε. Αν δεν κάνω λάθος, τον έλεγαν "ο φιλόσοφος, που κλαίει". Αντίθετα με τον Δημόκριτο, που γελούσε με το παραμικρό, που τον έλεγαν "ο φιλόσοφος που γελάς". Ο Ηράκλειτος είχε τραγικό τέλος.
'Ισως γιατί τα παιδιά είναι πιο κοντά στις αληθινές ανάγκες παρά οι ενήλικοι. Τα παιδιά έχουν τη ν έμφυτη σοφία να παίζουν με το καθετί. Κάθε πράγμα στα χέρια ενός παιδιού είναι και ένα παιχνίδι.
Τη μέθοδο να μετατρέπεις το καθετί σε παιχνίδι, ακόμα και το ξύλο, το έκανε τέχνη ο ιδιοφυής συγγραφέας, σκηνοθέτης, παραγωγός, μουσικός, ηθοποιός κ.α. Τσάρλυ Τσάπλιν.
Αν ο γέρος δε χρειάζεται παρά μόνο λίγη τροφή με ποιον θα μιλήσει για να τον καταλάβει, εκτός από τα παιδιά. Οι μεγάλοι είναι μπλεγμένοι με χίλια δυο άχρηστα πράγματα, που έχουν στο μυαλό τους, επίτηδες για να μην σκέφτονται τα ουσιαστικά πράγματα και για να αποφασίζουν άλλοι γι΄ αυτούς. Ιδίως οι γυναίκες που νομίζουν πως όλα χρειάζονται, ακόμα και τα πιο άχρηστα πράγματα.
"Αιών παις έστι παίζων, πεσσεύων: παιδός η βασιληίη" έλεγε ο Ηράκλειτος, δηλαδή ο χρόνος είναι παιδί που παίζει με πεσσούς.
και το παιδί είναι βασιλιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου