ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Πολύ με συγκινεί η ιστορία αυτή του σκύλου με το πληγωμένο πόδι, αν και δεν έχει, από την άποψη της γνώσης , τίποτα το σπουδαίο. Προτιμώ το αίσθημα από οποιαδήποτε άλλη γνώση των πραγμάτων.

Η θέα του σκύλου που προσπαθούσε να περπατήσει με άλματα, γιατί τον πονούσε το πληγωμένο πόδι του με έκανε να νιώσω βαθιά συμπόνια!

"Γνώση της αλήθειας να θεωρείς προπάντων την αίσθηση της χάριτος. Τις δε άλλες γνώσεις πρέπει να τις λέμε φανέρωμα των νοημάτων κι αποδείξεις των πραγμάτων (...) Όποιος δεν βλέπει και δεν ακούει και δεν αισθάνεται πνευματικά, είναι πεθαμένος" (Άγιος Γρηγόριος Σιναϊτης).

Μετά το σκόλασμα της Εκκλησίας πήγα στο χωριό, στην Κοιλάδα, Κυριακή των Βαϊων. Ο σκύλος με το πληγωμένο πόδι ήρθε και στάθηκε διακριτικά μερικά μέτρα μακριά μου και με κοίταζε.

Το περπάτημα του προκαλούσε πόνο γιατί έπρεπε να πατάει στο σημείο όπου υπήρχε η πληγή. Δεν μπορούσε να περπατήσει χωρίς να πονάει. Έμενε πολλές ώρες ακίνητος και το βάρος του μεγάλωσε από την ακινησία. Πώς απέφευγε άραγε τις επιθέσεις των άλλων σκύλων;

Πιστεύω ότι η Θεία Πρόνοια αναπλήρωνε την αναπηρία του δύστυχου ζώου, με μια αυξημένη νοημοσύνη, που υπερέβαινε τα όρια της σκυλίσιας φύσης του. Ο σκύλος νιώθοντας την συμπάθειά μου μου έδειξε κάτι που το θεώρησα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης.

Χωρίς να απομακρυνθεί από μένα , πήγε στην άκρη και άρχισε να γλύφει την πληγή του. Ήταν σαν να μου έδειχνε μια μέθοδο θεραπείας. Σαν να μου έλεγε, θα σου μάθω αυτό το φάρμακο για να με θυμάσαι. Έμαθα από αυτόν , πως το σάλιο έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Αυτό τουλάχιστον κατάλαβα εγώ, από όλη την συμπεριφορά του σκύλου.