1.2.13

Σελίδες ημερολογίου


του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

       Πήγα να βγάλω μια φωτογραφία με τα μαλλιά και τα γένια ανάκατα, να μοιάζω σαν τον Γιαννούλη Χαλεπά. Αν ήταν η μητέρα μου θα με μάλωνε ακόμα και τώρα. Θα μού ΄λεγε να περιποιηθώ το γενάκι μου και να κόψω τα μαλλιά.
    Η νεαρή φωτογράφος, αντί να σιάξει εμένα και να με βγάλει ΄καθώς πρέπει, έσιαξε τα εργαλεία του φωτισμού, τα φίλτρα και τα άλλα τεχνικά μέσα και με έβγαλε μια φωτογραφία, που με δείχνει τόσο ψεύτικο που μου γυρίζουν τα σκότια όταν τη βλέπω.΄Καλά να πάθω, το αυθόρμητο, το ανεπιτήδευτο, το γνήσιο, το αυθεντικό, δε γίνεται με τεχνητό τρόπο.

    • Σήμερα το πρωί κοίταζα ένα πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο στην Κομοτηνή, τόσο πολύ ώρα που μου πιάστηκε ο σβέρκος. Πέρασε μια νεαρή κοπέλα και της έδειξα ο όμορφο κτίριο με τα τρία πατώματα. --Ξέρεις γιατί τα νεοκλασικά κτίρια έχουν όλα μέχρι τρία πατώματα, ποτέ περισσότερα;
      -Όχι δεν ξέρω, είπε.
      -Γιατί τρεις είναι οι γενιές που μένουν μαζί. Στο επάνω πάτωμα μένουν οι νέοι, στο μεσαίο οι ενήλικες και στο ισόγειο οι γέροι που δεν μπορούν να ανεβούν τα σκαλιά.

      Τώρα με τους ανελκυστήρες όλοι νεάζουν!

    • Α. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Όνειρο στο κύμα Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το “Όνειρο στο Κύμα” του Παπαδιαμάντη. Τι ωραίο, τι γοητευτικό διήγημα! Κι ας είναι στην καθαρεύουσα. Κανένα πρόβλημα. Μόλις αρχίσεις το διάβασμα, ξεχνιούνται αμέσως οι δυσκολίες και παραδίδεσαι αμαχητί στη μαγεία του συγγραφέα. Ο ήρωας του διηγήματος, ένας νεαρός βοσκός που βόσκει κάθε μέρα τις κατσίκες του, αισθάνεται, περιδιαβαίνοντας στη φύση πως “οι λόγγοι, αι φάραγγες, αι κοιλάδες, όλος ο αιγιαλός και τα βουνά” είναι δικά του! Ακόμα και τα χωράφια των γεωργών. Ναι, ο νεαρός βοσκός δε δίσταζε να παίρνει και κάτι απ’ τα χωράφια όποτε ήταν νηστικός. Σαν τους “πεινασμένους μαθητές του Σωτήρος”. Και από την “άμπελο της άτυχης χήρας” το ίδιο. Τα σταφύλια της ήταν και δικά του. Μόνοι του αντίζηλοι οι αγροφύλακες όχι γιατί επιτελούσαν με ζήλο το καθήκον τους αλλά γιατί εννοούσαν οι ίδιοι “να εκλέγουν τας καλλιτέρας οπώρας”. Όμως το θέμα του διηγήματος είναι άλλο. Αφορά δύο πλάσματα με το ίδιο όνομα: Μοσχούλα. Η όμορφη ανηψιά του πλούσιου γαιοκτήμονα της περιοχής, “ωχρά, ρόδινη και χρυσαυγίζουσα” και η “μικρή στέρφα αίγα” που ο νεαρός βοσκός -λόγω της ιδιαίτερης αδυναμίας που της είχε- την είχε ονομάσει κι αυτή Μοσχούλα! Όλα συνέβησαν “μίαν εσπέραν” όταν ο βοσκός είχε κατεβάσει τα γίδια του “εις τον αιγιαλόν, ανάμεσα εις τους βράχους”. Αύγουστος μήνας. Άφησε τα γίδια του “να αρμυρίσουν εις την θάλασσαν” κι έπεσε να κολυμπήσει. Δε φοβόταν μη του φύγουν τα ζώα. “Επτά ή οκτώ εξ’ αυτών ήσαν τράγοι κωδωνοφόροι” και θα τους άκουγε “αν τυχόν εδείκνυον συμπτώματα ανησυχίας”. Μόλις είχε βασιλέψει ο ήλιος. Κολύμπησε για λίγα λεπτά κι ύστερα βγήκε γιατί “τα ερίφια ήσαν δυσάγωγα και άπιστα όσον και τα μικρά παιδία”. Ειδικά τη Μοσχούλα, για να είναι βέβαιος πως δε θα τη χάσει την είχε δέσει “μ’ ένα σχοινάκι εις την ρίζαν ενός θάμνου”. Μόλις βγήκε απ’ τη θάλασσα, φόρεσε το παντελόνι του κι ετοιμάστηκε να λύσει τη Μοσχούλα όταν άκουσε “σφοδρόν πλατάγισμα εις την θάλασσαν, ως σώματος πίπτοντος εις το κύμα. Ο κρότος ήρχετο δεξιόθεν” από το μέρος όπου ήξερε πως “ενίοτε κατήρχετο η Μοσχούλα, η ανεψιά του κυρ Μόσχου και ελούετο εις την θάλασσαν”! Όχι, δε θα τολμούσε ποτέ να έλθει τόσο κοντά στα “σύνορά της” αν ήξερε πως έρχεται για μπάνιο “με το φως της σελήνης”. Είχε την εντύπωση πως λουζόταν μόνο με την ανατολή του ήλιου. Έκανε δυο τρία αθόρυβα βήματα και διαπίστωσε πως πράγματι “η Μοσχούλα είχε πέσει αρτίως εις το κύμα, γυμνή, κι ελούετο…” Την αναγνώρισε “πάραυτα, εις το φως της σελήνης”. Για να μπορέσει να φύγει ο βοσκός, θα έπρεπε να περάσει από την κορυφή του βράχου και να λύσει τη Μοσχούλα, οπότε μάλλον θα γινόταν αντιληπτός απ’ το κορίτσι. Άρχισε να σκέφτεται τι θα κάνει, αλλά η μόνη ιδέα που του ήρθε στο μυαλό ήταν να ρίξει ένα ακόμα βλέμμα “καλυπτόμενος όπισθεν των θάμνων”. Πίνακας ζωγραφικής: Δημήτρης Μοράρος “Όνειρο στο κύμα”
    • Όταν ο Ρόμπερτ Λαξ είδε το βιβλίο μου Η ζωή είναι πνευματική, είπε πως είναι ωραίο βιβλίο και πως στην Αμερική τα βιβλία είναι ωραία, αν βγάζεις χρήματα.
      Όταν τον ρώτησαν αυτός τί ιδέα έχει για τα βιβλία, μου είπε:
      "Τα βιβλία είναι ακριβά δώρα στους φίλους".
      Όταν του ζήτησα να μου συστήσει ένα εκδότη αμερικάνο, να του στείλω τη μετάφραση του βιβλίου μου Η μοναξιά της νυχτερινής σκοπιάς, μου έδωσε τα στοιχεία του εκδότη και συγγραφέα Μύλλερ.
      Έστειλα τη μετάφραση στον Μύλλερ κι εκείνος μου έστειλε το τελευταίο βιβλίο του με ένα γράμμα που έλεγε: Τέτοια βιβλία κάνω κι εγώ. Από το τελευταίο μου βιβλίο πουλήθηκε μόνο ένα αντίτυπο!
      Me gusta ·  · Promocionar

    • Ο γέρων Παϊσιος έλεγε, οι γυναίκες πρέπει να έχουν αντρισμό
      (να έχουν ανδρείες ψυχές), αλλιώς είναι χαλβάδες!

    • Foto: Γιαννούλης Χαλεπάς Η μακαρίτισσα η μητέρα μου Ελένη, ήξερε μια παροιμία, που την έλεγε συχνά για μένα, όταν έμενα ακούρευτος και αξύριστος: "Θ' αφήσω γένια και μαλλιά, για να με λένε γέρο". Γέρος σε όλες τις γλώσσες σημαίνει σοφός.
       


      Η μακαρίτισσα η μητέρα μου Ελένη, ήξερε μια παροιμία, που την έλεγε συχνά για μένα, όταν έμενα ακούρευτος και αξύριστος: "Θ' αφήσω γένια και μαλλιά, για να με λένε γέρο".
      Γέρος σε όλες τις γλώσσες σημαίνει σοφός.
                                                                     
                                                                     Γιαννούλης Χαλεπάς

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου