"Ομορφιά είναι η ακτινοβολία της τάξης"

 Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

          Η αγάπη της ομορφιάς σε κάνει εύπιστο. Πιστεύω ότι ήμουν εύπιστος (ίσως είμαι ακόμα) γιατί αγαπούσα πάνω από όλα την ομορφιά και την αλήθεια. Θυμάμαι μια φορά στο γυμνάσιο Λαρίσης, στην όγδοη τάξη ήρθε μια εγκύκλιος που για πρώτη φορά θα εξέλεγε η τάξη εκπροσώπους της. Μεταξύ αυτών που έβαλαν υποψηφιότητα ήμουν κι εγώ.Πίστευα ότι με συμπαθούσαν στην τάξη, όπως τους συμπαθούσα κι εγώ, εκτός από μερικούς που φοβόμουν γιατί πληγωνόμουν εύκολα. Κι όμως έπεσα έξω. Δεν με ψήφισε κανείς. Ούτε οι κολλητοί μου, αυτοί που είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, που γράφαμε και δημοσιεύαμε ποιήματα. Στην κάλπη υπήρχε μόνο μία ψήφος, η δική μου! Αν είναι αμαρτία το να κάνεις λάθος στο να πιστεύεις ότι σ΄ αγαπούν, ενώ δεν σ' αγαπούν, η αμαρτία αυτή συγχωρείται, γιατί είναι λάθος στον τομέα της αγάπης. Άλλωστε τέτοιο λάθος έκανε κι ο Ιησούς με τον Ιούδα!
       Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τους ανθρώπους αναλόγως με το στοιχείο που υπερτερεί στο χαρακτήρα τους:  το στοιχείο του ωραίου ή του αληθινού ή το στοιχείο του καλού (του ήθους).  Αναλόγως με αυτό που προέχει είμαστε αισθητικοί, γνωστικοί ή της ηθικής. Με το στοιχείο του ωραίου, του αληθινού και του ήθους,  διακρίνεται και η φιλοσοφία σε αισθητική, σε γνωσιολογία και σε ηθική. Σε μένα νομίζω ότι υπερτερεί το στοιχείο της ομορφιάς, με τον ορισμό που δίνει ο Θωμάς ο Ακινάτης στην ομορφιά, ως ακτινοβολία της τάξης. Εννοείται ότι το αληθινά ωραίο είναι και αληθινό και καλό, δηλαδή έχει ήθος. Αυτό σημαίνουν τα λόγια "το ύφος είναι ήθος"!
        Ο Ιησούς ως άνθρωπος είναι αισθητικός. Μιλάει ως ποιητής. Στο σπίτι των αδελφών του φίλου του Λαζάρου, επαινεί την Μαρία, που όλη την ώρα έμενε ήσυχη κοντά του, ενώ λέει στη Μάρθα που καταγινόταν με τις δουλειές, να μην αφήνει τον εαυτό της να διασκορπίζεται στην υπερβολική μέριμνα και φροντίδα.
        Κατάλαβα ότι αγαπώ την ομορφιά και την αλήθεια πάνω από όλα, από το γυμνάσιο ακόμα. Δεν μπορούσα να στρωθώ στο διάβασμα, αν δεν ήταν ολόκληρο το σπίτι σε τάξη. Έτσι βοηθούσαμε τα αδέρφια μου κι εγώ τη μητέρα μας να βάλει τάξη στα πράγματα κι ύστερα καθόμουν να διαβάσω.
       Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, μια ολόκληρη ζωή κι ακόμα θεωρώ το μεγαλύτερο μάθημα, να μάθω να βάζω τάξη στα σκεπάσματα, στα ενδύματα, στο τραπέζι με τα βιβλία, παντού. Βάζω τάξη στα πράγματα αν και ξέρω ότι η αταξία που με βασανίζει είναι η αταξία στον εσωτερικό μου κόσμο. Τώρα όμως ξέρω πως δεν μπορώ να βάλω τάξη στον εσωτερικό μου κόσμο που δε βλέπω, ενώ δεν μπορώ να βάλω τάξη στα πράγματα που βλέπω.
      Σε κάποια επιστολή του ο Απόστολος Παύλος γράφει για μια μέθοδο που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε υποθετική μέθοδο. Στηρίζεται στο γεγονός ότι μπορούμε να επηρεάσουμε την αιτία ενεργώντας  επάνω στο αποτέλεσμα. Αυτό ο Απόστολος Παύλος εννοεί με τα λόγια του "και οι έχοντες γυναίκες, ως μη έχοντες, και οι κλαίοντες ως μη κλαίοντες". Θέλει να πει πως αν εξωτερικά είμαστε εύθυμοι μπορούμε να επηρεάσουμε την αιτία που χαλάει την ευθυμία μας. Απλώς να έχουμε εύθυμο πρόσωπο και θα γίνουμε εύθυμοι. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την εξωτερική τάξη στα πράγματα. Βάζοντας τάξη στα εξωτερικά πράγματα, βάζουμε τάξη και στον εσωτερικό μας κόσμο. Αν κάπου υπάρχει εξωτερική αταξία, οπωσδήποτε υπάρχει και εσωτερική αταξία, στις σκέψεις, στους λογισμούς, στα αισθήματα...
      Όσο για μένα , αρχίζω τη μέρα μου  με ευχαρίστηση και με ευγνωμοσύνη στο Χριστό και στην Παναγιά γιατί ζω!