Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
"Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν"
"Υπάρχουν πολλοί δρόμοι σωτηρίας, εγώ την ασθένεια διάλεξα". Τα λόγια αυτά είναι ενός από τους αγίους της Εκκλησίας μας. Η θεληματική ασθένεια όπως κι η θεληματική φτώχεια είναι για τους αγίους δρόμοι σωτηρίας, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται στον συνηθισμένο άνθρωπο. Μπορεί όμως και στους συνηθισμένους ανθρώπους να συμβαίνει το ίδιο και να μην γίνεται αντιληπτό.
Πώς γίνεται η αρρώστια κι η φτώχεια να είναι επιθυμητή; Ίσως επειδή στην αρρώστια και στη φτώχεια ο άνθρωπος γίνεται ταπεινός κι έχει μνήμη Θεού Ο Απόστολος Παύλος γράφει για τους αγίους, 'οτι "ενεδυναμώθησαν εν ασθενείαις" κι ότι ο ίδιος ένιωθε δυνατός όταν ασθενούσε!
Ο Ιησούς είναι πράος και ταπεινός. Προσκαλεί τους κουρασμένους και τους καταπιεσμένους να έρθουν κοντά Του για να τους θεραπεύσει. Στους φτωχούς, στους αδυνάτους, σ΄ αυτούς τους οποίους αποκαλεί ελάχιστους αδελφούς Του μπορούμε να Τον συναντήσουμε. Ο,τι κάνουμε σε έναν από τους ελαχίστους αδελφούς Του, το κάνουμε στον Ίδιο!
Να φερόμαστε στους ελάχιστους όπως στον Ιησού. Μήπως κι ο εαυτός μας δεν είναι ένας ελάχιστος αδελφός όταν είναι ταπεινός κι έχει φόβο Θεού; Η αγάπη για τον εαυτό μας ως ελάχιστο αδελφό μας είναι προϋπόθεση για την αγάπη των άλλων. Η Εντολή λέει αγαπάτε τους άλλους, όπως αγαπάτε τον εαυτό σας.
Αγωνιζόμαστε να ικανοποιήσουμε όσες περισσότερες επιθυμίες μπορούμε ενώ δεν είναι αυτός ο δρόμος της σωτηρίας. Στους μελλοθανάτους, στο τελευταίο γεύμα τους δίνουν ό,τι επιθυμήσουν. Η αφθονία αυτού του είδους δεν είναι λύτρωση.
Να αφήνεται κανείς στην απληστία του δεν είναι του Χριστού. Ό,τι κάνουμε ως πιστοί προς δόξαν Θεού το κάνουμε. Είτε ζούμε είτε πεθαίνουμε είμαστε του Χριστού!
"Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν"
"Υπάρχουν πολλοί δρόμοι σωτηρίας, εγώ την ασθένεια διάλεξα". Τα λόγια αυτά είναι ενός από τους αγίους της Εκκλησίας μας. Η θεληματική ασθένεια όπως κι η θεληματική φτώχεια είναι για τους αγίους δρόμοι σωτηρίας, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται στον συνηθισμένο άνθρωπο. Μπορεί όμως και στους συνηθισμένους ανθρώπους να συμβαίνει το ίδιο και να μην γίνεται αντιληπτό.
Πώς γίνεται η αρρώστια κι η φτώχεια να είναι επιθυμητή; Ίσως επειδή στην αρρώστια και στη φτώχεια ο άνθρωπος γίνεται ταπεινός κι έχει μνήμη Θεού Ο Απόστολος Παύλος γράφει για τους αγίους, 'οτι "ενεδυναμώθησαν εν ασθενείαις" κι ότι ο ίδιος ένιωθε δυνατός όταν ασθενούσε!
Ο Ιησούς είναι πράος και ταπεινός. Προσκαλεί τους κουρασμένους και τους καταπιεσμένους να έρθουν κοντά Του για να τους θεραπεύσει. Στους φτωχούς, στους αδυνάτους, σ΄ αυτούς τους οποίους αποκαλεί ελάχιστους αδελφούς Του μπορούμε να Τον συναντήσουμε. Ο,τι κάνουμε σε έναν από τους ελαχίστους αδελφούς Του, το κάνουμε στον Ίδιο!
Να φερόμαστε στους ελάχιστους όπως στον Ιησού. Μήπως κι ο εαυτός μας δεν είναι ένας ελάχιστος αδελφός όταν είναι ταπεινός κι έχει φόβο Θεού; Η αγάπη για τον εαυτό μας ως ελάχιστο αδελφό μας είναι προϋπόθεση για την αγάπη των άλλων. Η Εντολή λέει αγαπάτε τους άλλους, όπως αγαπάτε τον εαυτό σας.
Αγωνιζόμαστε να ικανοποιήσουμε όσες περισσότερες επιθυμίες μπορούμε ενώ δεν είναι αυτός ο δρόμος της σωτηρίας. Στους μελλοθανάτους, στο τελευταίο γεύμα τους δίνουν ό,τι επιθυμήσουν. Η αφθονία αυτού του είδους δεν είναι λύτρωση.
Να αφήνεται κανείς στην απληστία του δεν είναι του Χριστού. Ό,τι κάνουμε ως πιστοί προς δόξαν Θεού το κάνουμε. Είτε ζούμε είτε πεθαίνουμε είμαστε του Χριστού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου