Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
"Το ωραίο δημιουργεί τις ενώσεις" λέει ο άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης. "Ωραίο ", λέει ο Θωμάς ο Ακινάτης, " είναι η ακτινοβολία της αλήθειας". Άρα ό,τι είναι ψεύτικο, επιτηδευμένο, δεν είναι ωραίο.
Συνήθως στον πόνο του ο άνθρωπος είναι αληθινός. Υπάρχουν βέβαια πολλοί οι οποίοι δεν είναι γνήσιοι ούτε στον πόνο τους. Αυτό συμβαίνει από ένστικτο, επειδή στον πόνο μας γινόμαστε στόχος. Γι΄ αυτό στον πόνο μας κρυβόμαστε από τους άλλους κι όταν δεν μπορούμε να κρυφτούμε σκεπάζουμε το πρόσωπό μας για μην δουν τη λύπη μας.
Ένα βράδι καθόμουν στο πεζούλι ενός ιερού ναού. Ήρθε κάποιος ποδηλάτης. Έστησε το ποδήλατό του στον κορμό ενός δένδρου και κάθησε δίπλα μου κι άρχισε να μου μιλάει για τον εαυτό του, για τη δύσκολη ζωή του, για τη γυναίκα του που τον καταφρονεί γιατί είναι άνεργος... "Πίνω πολύ .Το στόμα μου βρωμάει" είπε σκεπάζοντας το στόμα του με το χέρι του.
Το πιοτό του έδινε την ελευθερία να εκφράζει ελεύθερα τον πόνο του σε έναν άγνωστο ή μήπως η εμφάνισή μου με τα γένια και τα μαύρα ρούχα που με κάνουν να μοιάζουν με ιερέα; "Είμαι κακός άνθρωπος", του είπα, για να του άνοίξω κι εγώ την καρδιά μου. Γέλασε. Δεν το πίστεψε.
Ανοίγομε την καρδιά μας ελεύθερα σ΄ αυτόν που μας ανοίγει την καρδιά του. Στο βάθος οι άνθρωποι είμαστε ενωμένοι. Η ενότητα χαλάει με την ιδιοτέλεια. Δεν ανοίγουμε την καρδιά μας σε κάποιον που μας ακούει για τα χρήματα. Γι΄ αυτό δεν βοηθούν οι ψυχολόγοι.
"Το ωραίο δημιουργεί τις ενώσεις" λέει ο άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης. "Ωραίο ", λέει ο Θωμάς ο Ακινάτης, " είναι η ακτινοβολία της αλήθειας". Άρα ό,τι είναι ψεύτικο, επιτηδευμένο, δεν είναι ωραίο.
Συνήθως στον πόνο του ο άνθρωπος είναι αληθινός. Υπάρχουν βέβαια πολλοί οι οποίοι δεν είναι γνήσιοι ούτε στον πόνο τους. Αυτό συμβαίνει από ένστικτο, επειδή στον πόνο μας γινόμαστε στόχος. Γι΄ αυτό στον πόνο μας κρυβόμαστε από τους άλλους κι όταν δεν μπορούμε να κρυφτούμε σκεπάζουμε το πρόσωπό μας για μην δουν τη λύπη μας.
Ένα βράδι καθόμουν στο πεζούλι ενός ιερού ναού. Ήρθε κάποιος ποδηλάτης. Έστησε το ποδήλατό του στον κορμό ενός δένδρου και κάθησε δίπλα μου κι άρχισε να μου μιλάει για τον εαυτό του, για τη δύσκολη ζωή του, για τη γυναίκα του που τον καταφρονεί γιατί είναι άνεργος... "Πίνω πολύ .Το στόμα μου βρωμάει" είπε σκεπάζοντας το στόμα του με το χέρι του.
Το πιοτό του έδινε την ελευθερία να εκφράζει ελεύθερα τον πόνο του σε έναν άγνωστο ή μήπως η εμφάνισή μου με τα γένια και τα μαύρα ρούχα που με κάνουν να μοιάζουν με ιερέα; "Είμαι κακός άνθρωπος", του είπα, για να του άνοίξω κι εγώ την καρδιά μου. Γέλασε. Δεν το πίστεψε.
Ανοίγομε την καρδιά μας ελεύθερα σ΄ αυτόν που μας ανοίγει την καρδιά του. Στο βάθος οι άνθρωποι είμαστε ενωμένοι. Η ενότητα χαλάει με την ιδιοτέλεια. Δεν ανοίγουμε την καρδιά μας σε κάποιον που μας ακούει για τα χρήματα. Γι΄ αυτό δεν βοηθούν οι ψυχολόγοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου