Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
"Συ , Κύριε, φυλάξαις ημάς και διατηρήσαις ημάς"
Ο Κύριος στην επί γης ζωή Του, κάθε φορά που συναντούσε ανθρώπους τους ενθάρρυνε και τους μετέδιδε την ειρήνη Του. "Μη φοβείσθε, εγώ ειμί". Ο άνθρωπος φοβάται τους άλλους και σήμερα τον ίδιο τον εαυτό του.
Στην Εκκλησία μας η μνήμη του θανάτου είναι αρετή. Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ είχε δίπλα στο κρεβάτι ακουμπισμένο ένα γήινο φέρετρο για τον εαυτό του. Και δίπλα στο κελί του είχε ανοίξει το λάκκο για το μνήμα του.
Ο Απόστολος Παύλος αναφερόταν πολύ ήρεμα για την αναχώρησή του, σαν να επρόκειτο για κάτι πολύ απλό, το να πεθάνει. Η ζωή του ήταν μια εμπειρία σταυρικού θανάτου. Ζούσε καθημερινά τη Σταύρωση του Χριστού. "Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι΄ ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω".
Στο Άγιον Όρος λένε, να δούμε πώς θα πεθάνει όταν γίνεται λόγος για την αγιότητα κάποιου μοναχού. Ο κατά Θεόν θάνατος διαφέρει από τον κατά κόσμον θάντον, όπως κι η ζωή κατά Θεόν ζωή διαφέρει από την ζωή κατά κόσμον. Το ίδιο συμβαίνει και μετά το θάνατο: άλλη είναι η τύχη του πιστού κι άλλη η τύχη εκείνου που δεν πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός.
Η παραβολή του πτωχού Λαζάρου και του πλουσίου αναφέρεται στην μετά θάνατο ζωή. Ο Λάζαρος οδηγείται από τους αγγέλους του Θεού στους κόλπους του Αβραάμ: "Εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν και απενεχθήναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον του Αβραάμ."
Ο Αβραάμ είναι ο πατέρας όλων των πιστών, αυτών που αναγεννήθηκαν πνευματικά δια του βαπτίσματος. Ο Αδάμ παραμένει ο πατέρας όλων αυτών που δεν πίστεψαν ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός.
Είναι γνωστό αυτό που λέγεται κατά το θάνατο κάποιου ανθρώπου, ότι "προσετέθη στους πατέρες του".
Στους πιστούς ο θάνατος δεν είναι εξαφάνιση. Ο άνθρωπος ζει μετά το σωματικό του θάνατο και είναι λογικό ότι μεταβαίνουμε ανάλογα με αυτό που είμαστε, στον πατέρα μας, αφού κληρονομούμε όλα τα δικά του γνωρίσματα. Τα παιδιά του Αβραάμ, του πατέρα όλων των πιστών, επιστρέφουν στον κόλπο του Αβραάμ, τον Παράδεισο, και τα παιδιά του Αδάμ, επιστρέφουν στον φυσικό τους γεννήτορα , με τον οποίο τους συνδέει η φυσική συγγένεια της γέννησης από αυτόν.
"Συ , Κύριε, φυλάξαις ημάς και διατηρήσαις ημάς"
Ο Κύριος στην επί γης ζωή Του, κάθε φορά που συναντούσε ανθρώπους τους ενθάρρυνε και τους μετέδιδε την ειρήνη Του. "Μη φοβείσθε, εγώ ειμί". Ο άνθρωπος φοβάται τους άλλους και σήμερα τον ίδιο τον εαυτό του.
Στην Εκκλησία μας η μνήμη του θανάτου είναι αρετή. Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ είχε δίπλα στο κρεβάτι ακουμπισμένο ένα γήινο φέρετρο για τον εαυτό του. Και δίπλα στο κελί του είχε ανοίξει το λάκκο για το μνήμα του.
Ο Απόστολος Παύλος αναφερόταν πολύ ήρεμα για την αναχώρησή του, σαν να επρόκειτο για κάτι πολύ απλό, το να πεθάνει. Η ζωή του ήταν μια εμπειρία σταυρικού θανάτου. Ζούσε καθημερινά τη Σταύρωση του Χριστού. "Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι΄ ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω".
Στο Άγιον Όρος λένε, να δούμε πώς θα πεθάνει όταν γίνεται λόγος για την αγιότητα κάποιου μοναχού. Ο κατά Θεόν θάνατος διαφέρει από τον κατά κόσμον θάντον, όπως κι η ζωή κατά Θεόν ζωή διαφέρει από την ζωή κατά κόσμον. Το ίδιο συμβαίνει και μετά το θάνατο: άλλη είναι η τύχη του πιστού κι άλλη η τύχη εκείνου που δεν πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός.
Η παραβολή του πτωχού Λαζάρου και του πλουσίου αναφέρεται στην μετά θάνατο ζωή. Ο Λάζαρος οδηγείται από τους αγγέλους του Θεού στους κόλπους του Αβραάμ: "Εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν και απενεχθήναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον του Αβραάμ."
Ο Αβραάμ είναι ο πατέρας όλων των πιστών, αυτών που αναγεννήθηκαν πνευματικά δια του βαπτίσματος. Ο Αδάμ παραμένει ο πατέρας όλων αυτών που δεν πίστεψαν ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός.
Είναι γνωστό αυτό που λέγεται κατά το θάνατο κάποιου ανθρώπου, ότι "προσετέθη στους πατέρες του".
Στους πιστούς ο θάνατος δεν είναι εξαφάνιση. Ο άνθρωπος ζει μετά το σωματικό του θάνατο και είναι λογικό ότι μεταβαίνουμε ανάλογα με αυτό που είμαστε, στον πατέρα μας, αφού κληρονομούμε όλα τα δικά του γνωρίσματα. Τα παιδιά του Αβραάμ, του πατέρα όλων των πιστών, επιστρέφουν στον κόλπο του Αβραάμ, τον Παράδεισο, και τα παιδιά του Αδάμ, επιστρέφουν στον φυσικό τους γεννήτορα , με τον οποίο τους συνδέει η φυσική συγγένεια της γέννησης από αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου