Η υπερβολή είναι αμαρτία!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

                   "Την ειρήνη επιδιώκουμε και ό,τι συντελεί στην πνευματική οικοδομή του

                    συνόλου της Εκκλησίας" (Ρωμ.ΙΔ΄,19)

      Αν η ποσότητα της τροφής που εισάγουμε στον οργανισμό μας κατά τη διάρκεια των τριών γευμάτων είναι μεγαλύτερη από αυτήν που έχουμε ανάγκη, πρέπει να βρούμε τρόπους να τη μειώσουμε. Τροφή με μέτρο είναι ο καλύτερος τρόπος για να έχει το σώμα μας το κανονικό του βάρος. 

     Η Εκκλησία θεωρεί αμαρτία  την υπερβολή γενικά. Η μέση οδός σε όλα είναι η ενδεδειγμένη τόσο για το σώμα όσο και για το πνεύμα. Η υπερβολική τροφή εμποδίζει την προσευχή, επειδή οι αναθυμιάσεις των τροφών σκοτίζουν το νου και γεμίζουν την καρδιά με λογισμούς. Μέτρο επίσης χρειάζεται και στη λίγη τροφή, για να μη στερείται το σώμα τις δυνάμεις του. 

    Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να μειώσουμε την τροφή, όταν είναι υπερβολική. Ένας τρόπος είναι το χειρουργείο (!) όπου κομποδένουν το στομάχι για να μειώσουν τη χωρητικότητά του και να περιορίσουν την ποσότητα της τροφής. Εκτός του ότι ο τρόπος αυτός είναι βάναυσος σε ένα όργανο του σώματος, που μας τρέφει και μας κρατάει, με τη χάρη του Θεού, στη ζωή, φαίνεται επί πλέον ότι δεν έχει νόημα, αφού το στομάχι προσαρμόζεται. Δηλαδή, μετά από κάμποσα χρόνια και το δεμένο στομάχι θα δεχθεί περισσότερη τροφή, αν ο "κάτοχός" του επιμένει να μην τηρεί το μέτρο.

    Άλλος τρόπος μείωσης της ποσότητας της τροφής είναι το αργό φαγητό ή το διακοπτόμενο. Βρίσκουμε κάποια πρόφαση για να διακόψουμε το φαγητό.  Στη μέθοδο του αργού φαγητού περιλαμβάνεται και το αργό ξεκίνημα του φαγητού. Το να μην πέφτουμε στην αρχή με τα μούτρα. Στο Μαραθώνιο, όσοι ξεκινούν γρήγορα φουσκώνουν ύστερα από μερικά χιλιόμετρα και δεν μπορούν να συνεχίσουν. Όλο το πάθος είναι στην αρχή.

     Ο έλεγχος του πάθους ενδείκνυται επίσης στον έρωτα και στην πολιτική. Να μην πέφτουν οι ερωτευμένοι με τα μούτρα στην αρχή. Ο Σωκράτης έλεγε, πως όταν οι πολίτες δεν αυτοσυγκρατούνται, η δημοκρατία δε λειτουργεί. Ο Σωκράτης δεν εννοούσε τη σύγχρονη δημοκρατία στην οποία απουσιάζει το πάθος, γιατί οι περισσότεροι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο είναι ανέραστοι. Δεν έχουν ανάγκη και δεν τους ταπεινώνει κανείς! 

     Η προσευχή στην αρχή του γεύματος βοηθάει επίσης στο να συγκρατούμε τον εαυτό μας από του να πέφτει με τα μούτρα στο φαγητό και να κατεβάζει μεγάλη ποσότητα χωρίς έλεγχο. Αν δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να μείνει ήρεμος στην αρχή, θα είναι ήρεμος και αυτοσυγκρατημένος μέχρι το τέλος.

    Άλλος τρόπος είναι ο περιορισμός των τριών γευμάτων σε δύο. Οι Ρώσοι λένε το πρωί να τρως για δύο, το μεσημέρι για τον εαυτό σου, το βράδι μην το δίνεις ούτε στον εχθρό σου, τόσο μεγάλη ζημία προκαλεί το βραδινό φαγητό!

    Ο τρόπος που επινόησα για τον εαυτό μου είναι αυτός που τον ονομάζω "Μέθοδο της τσίχλας". 

Είχα διαβάσει σε κάποιο βιβλίο, ότι τη στερεά τροφή πρέπει να την πίνουμε και την υγρή τροφή να τη μασάμε! Προφανώς ο συγγραφέας του βιβλίου εννοούσε ότι πρέπει να μασάμε τόσο πολύ την τροφή ώστε να γίνεται σαν το νερό που πίνουμε. Η μάσηση της τροφής χρειάζεται για να ενωθεί με το σάλιο, το οποίο περιέχει ουσίες, που βοηθούν την πέψη και την απορρόφηση των θρεπτικών συστατικών της. 

   Η σύσταση του συγγραφέα "να πίνουμε την τροφή" με παρεκίνησε να σκεφτώ επάνω στη σύσταση της τροφής και στη συνήθεια του φαγητού. Σκέφτηκα ότι αφού είναι δύσκολο, τουλάχιστον στην αρχή, να τρώω το βράδυ, αντί να κόψω εντελώς το τρίτο γεύμα, έκοψα τη στερεά τροφή και περιορίστηκα στον χυμό της τροφής. Έτσι το απόγευμα, την ώρα που τρώνε οι φαντάροι, βάζω στο πιάτο μια μικρή ντομάτα και τρεις ελιές και τρώω το φαγητό μου αργά, μασώντας πολλές φορές και πίνοντας τους χυμούς της τροφής. Όταν νιώθω ότι η μπουκιά στο στόμα μου έχει δώσει όλους τους χυμούς της την αφήνω σε κάποιο κρυμμένο σκεύος, δίχως να την καταπιώ΄, όπως κάνεις με την τσίχλα, που την μασάς και δεν την καταπίνεις. Εννοείται ότι  ο τρόπος αυτός του φαγητού δεν ενδείκνυται σε κοινωνικό επίπεδο! 

     'Οταν το στομάχι συνηθίσει στα δύο γεύματα περιττεύει και η μέθοδος της "τσίχλας". Για να βοηθήσει κανείς τον εαυτό του να κόψει το βραδινό φαγητό, να θυμάται τους λαούς της Αφρικής στους οποίους η μεγάλη πλειονότητα δεν εξασφαλίζει όχι τα τρία γεύματα, αλλά ούτε το ένα. Σε κάποια χώρα τρώνε μέρα πάρα μέρα και σε άλλες δεν έχουν γάλα για τα παιδιά τους, ούτε φάρμακα!

Οι άνθρωποι αυτοί που στενάζουν κάτω από τη φοβερή φτώχεια αναρωτιούνται για  τους λαούς που ζουν σε υλική ευμάρεια: Το ότι εμείς δεν έχουμε τροφή και φάρμακα για τα παιδιά μας, δεν θα έχει για σας καμιά συνέπεια;