Τζίνα Μπρία: Η Τέχνη Της Οικογένειας

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

                «Αυτή η παρουσία μας ως προσωπικότητα - και όχι ο ρόλος μας, όχι ένα

                 σύνολο από καθήκοντα - αυτό είναι που κάνει μια οικογένεια να έχει συνοχή».

            Το αίσθημα της αποξένωσης του σύγχρονου ανθρώπου, το αίσθημα του πάροικου, του ανέστιου είναι έντονο. Νιώθουμε σαν ξένοι στον ίδιο μας τον τόπο, μετανάστες στην πατρίδα μας. Για ποιο λόγο άραγε; Ο λόγος είναι ότι ξεκόψαμε απ' τις ρίζες μας, ότι δεν μπορούμε πια να ανατρέξουμε στις πηγές. Δεν υπάρχει τίποτα σταθερό, που να μας κάνει να νιώθουμε αυτό που είμαστε, Ο πάροικος, ο ανέστιος νιώθει σαν να είναι ο κανένας. Το ίδιο νιώθουμε και εμείς και πιο πολλοί οι νέοι. Σ’ αυτό το μηδενιστικό συναίσθημα οφείλεται και η δυσχέρεια της δημιουργίας σχέσεων και οικογένειας.

            Η δημιουργία της οικογένειας, οι προϋποθέσεις της και οι δυσκολίες της είναι το θέμα του βιβλίου της Τζίνας Μπρία «Η Τέχνη Της Οικογένειας». Πώς δημιουργείς μια οικογένεια που θα κρατήσει μια ζωή; Αυτό είναι το θέμα του βιβλίου που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Ψυχογιός» σε μετάφραση Ευηνέλας Αλεξοπούλου. Η Τζίνα Μπρία είναι ανθρωπολόγος. Διδάσκει ως επίκουρος καθηγήτρια πανεπιστημίου σε θέματα οικογενειακής ανάπτυξης στη Νέα Υόρκη, όπου ζει με το σύζυγο της και τα τρία παιδιά της.

            Ένα από τα πιο σπουδαία θέματα που αναπτύσσει η συγγραφέας στο βιβλίο της είναι η παρουσία και το πνεύμα του καθενός μας στην καθημερινή του ζωή. Η Μπρία πιστεύει ότι η οικογένεια δημιουργείται με βάση αυτό που διαθέτει ο καθένας -νοημοσύνη, φαντασία, εσωτερικό κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Κάθε μέλος της οικογένειας υποστηρίζει η συγγραφέας είναι ιερό, «Η προσφορά του εαυτού μας, η χρήση της φαντασίας μας και η προέκταση των καθιερωμένων ρόλων μέσα στην οικογένειά μας σώζει απ' την αποτελμάτωση.»

            Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη η σκέψη της Τζίνας Μπρία όσον αφορά τη συμβολή της παρουσίας και του πνεύματος του καθενός από εμάς στην συνοχή και τη διατήρηση της οικογένειας. «Για να δημιουργήσουμε μια οικογένεια που θα διαρκέσει» γράφει στο κεφάλαιο για την παρουσία του εαυτού «πρέπει να δείξουμε στα παιδιά μας την προσωπικότητα μας, την ταυτότητα μας - να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας, έτσι ώστε να έχουν κάτι για να μπορούν να επιστρέφουν σε μας, να έχουν δηλαδή εμάς τους ίδιους. Αυτό είναι το νόημα της οικογένειας που διαρκεί μέσα στο χρόνο».

            Κάποτε είδα μια κινηματογραφική ταινία   που είχε ως θέμα την ιστορία μιας οικογένειας, που αποτελούνταν από έναν ενδοτικό πατέρα, (η γυναίκα του τον είχε μετατρέψει σε μαριονέτα), από μια καταπιεστική μητέρα και από μια άβουλη κόρη. Κανένας από τους τρεις τους δεν θεωρούσε την ιδιότητα τους ως μέλους της οικογένειας ιερή. Μετά το θάνατο της μητέρας η κόρη εγκατέλειψε τον πατέρα της και έφυγε από το σπίτι. Μια μέρα ο πατέρας   πρότεινε στην κόρη του να επιστρέψει στο σπίτι τους. «Σε ποιο σπίτι να επιστρέψω;», τον ρώτησε εκείνη . «Στο σπίτι μας, στο πατρικό σου σπίτι», είπε ο πατέρας . «Δεν έχω πατρικό σπίτι, γιατί ποτέ δεν υπήρξες πατέρας» είπε η κόρη. Τα παιδιά μας χρειάζονται γύρω τους ως προσωπικότητες με τις οποίες να μπορούν να αντιπαρατεθούν ή και να συμφωνήσουν. Έτσι θα μπορέσουν να προσδιορίσουν τον εαυτό τους.

            «Αυτή η παρουσία μας ως προσωπικότητα - και όχι ο ρόλος μας, όχι ένα σύνολο από καθήκοντα - αυτό είναι που κάνει μια οικογένεια να έχει συνοχή, πέρα από τις αμοιβαίες υποχρεώσεις των μελών της ».

(Από το βιβλίο « Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΜΟΥ», Μικρά δοκίμια για τη λογοτεχνία

και τον κινηματογράφο, Διανομή, Βιβλιοπωλεία ΠΑΙΔΕΙΑ, Λάρισα,2410.239038 και 284304, φαξ 2410.284541)