"Τυραννούμενοι και αιχμαλωτιζόμενοι από τα πάθη βρισκόμαστε πολλές φορές σε πλήρη απορία ως προς το γιατί τα παθαίνουμε αυτά. Εάν όμως κάποιος προσηλώσει το νου του χωρίς περισπασμούς στο Δεσπότη και Θεό ημών, πιστός είναι ο Σωτήρ των απάντων, για να ελευθερώσει αυτήν την ψυχή από κάθε εμπαθή αιχμαλωσία, καθώς λέγει ο Προφήτης, "έβαλα τον Κύριον για πάντοτε μπροστά μου για να μη φοβάμαι". Τί δε γλυκύτερο και ασφαλέστερο υπάρχει από το να έχουμε πάντοτε τον Κύριον εκ δεξιών να μας σκέπει και να μας φρουρεί και να μην μας αφήνει να φοβηθούμε; Το να έχουμε δε αυτήν την τύχη εξαρτάται από εμάς."(Από τα Κεφάλαια ψυχωφελή, πρόχειρη απόδοση Μ.Ε.Λ.)
Ο Όσιος παραθέτει τα λόγια αυτά του Προφήτη Δαβίδ "προωρώμην τον Κύριον ενώπιόν μου δια παντός/ότι εκ δεξιών μου εστίν ίνα μη σαλευθώ".
Πρόκειται για τον όγδοο στίχο του 15ου ψαλμού. Ο στίχος αυτός καθώς και ο προηγούμενος "Ευλογήσω τον Κύριον , τον συνετίσαντά με/ έτι δε και ως νυκτός επαίδευσάν με οι νεφροί μου." απαντάει στην απορία του ανθρώπου γιατί υποφέρει. Ο πόνος δεν είναι χωρίς νόημα ούτε εμείς είμαστε εγκαταλειμμένοι στην τύχη μας.
Ο πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Καλλίνικος στο Υπόμνημά του προς τον Ψαλτήρα γράφει για τους 7ο και 8ο στίχους του ψαλμού αυτού τα εξής:"Ευλογίας αναφέρω προς τον Υποστηρικτήν μου, τον εμπνεύσαντά με την συνετήν απόφασιν , όπως κλήρον μου αυτόν θεωρώ και εν αυτώ την ευτυχίαν μου αναζητώ. Αλλ΄ αι φρονηματιστικαί εμπνεύσεις του συμπίπτουν και προς τους από των νεφρών μου δηλ. της συνειδήσεώς μου νυγμούς. Όταν κατά την σιγηλήν νύκτα αι ημεριναί ματαιότητες σβύνουν και αλήθειαι υψηλότεραι φωτίζουν τα σκότη της, αλάλητοι εκ των ένδον μου φωναί
μοι ομιλούν περί αυτού, παιδεύουσαί με και συμβουλεύουσαι όπως αυτόν θεωρώ ως το φυσικόν μου στοιχείον. Διότι ουδέποτε ενόμισα, και εις αυτάς έτι τας πλέον εγκαταλελειμμένας μου ημέρας, ότι είμαι μόνος. Η θεότης δι΄ εμέ δεν είναι αφηρημένη ιδέα, αλλά σύντροφος διαρκώς εμπρός μου και παρά το πλευρόν μου ιστάμενος."
Μόσχος Εμμανουήλ Λαγκουβάρδος
Ο Όσιος παραθέτει τα λόγια αυτά του Προφήτη Δαβίδ "προωρώμην τον Κύριον ενώπιόν μου δια παντός/ότι εκ δεξιών μου εστίν ίνα μη σαλευθώ".
Πρόκειται για τον όγδοο στίχο του 15ου ψαλμού. Ο στίχος αυτός καθώς και ο προηγούμενος "Ευλογήσω τον Κύριον , τον συνετίσαντά με/ έτι δε και ως νυκτός επαίδευσάν με οι νεφροί μου." απαντάει στην απορία του ανθρώπου γιατί υποφέρει. Ο πόνος δεν είναι χωρίς νόημα ούτε εμείς είμαστε εγκαταλειμμένοι στην τύχη μας.
Ο πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Καλλίνικος στο Υπόμνημά του προς τον Ψαλτήρα γράφει για τους 7ο και 8ο στίχους του ψαλμού αυτού τα εξής:"Ευλογίας αναφέρω προς τον Υποστηρικτήν μου, τον εμπνεύσαντά με την συνετήν απόφασιν , όπως κλήρον μου αυτόν θεωρώ και εν αυτώ την ευτυχίαν μου αναζητώ. Αλλ΄ αι φρονηματιστικαί εμπνεύσεις του συμπίπτουν και προς τους από των νεφρών μου δηλ. της συνειδήσεώς μου νυγμούς. Όταν κατά την σιγηλήν νύκτα αι ημεριναί ματαιότητες σβύνουν και αλήθειαι υψηλότεραι φωτίζουν τα σκότη της, αλάλητοι εκ των ένδον μου φωναί
μοι ομιλούν περί αυτού, παιδεύουσαί με και συμβουλεύουσαι όπως αυτόν θεωρώ ως το φυσικόν μου στοιχείον. Διότι ουδέποτε ενόμισα, και εις αυτάς έτι τας πλέον εγκαταλελειμμένας μου ημέρας, ότι είμαι μόνος. Η θεότης δι΄ εμέ δεν είναι αφηρημένη ιδέα, αλλά σύντροφος διαρκώς εμπρός μου και παρά το πλευρόν μου ιστάμενος."
Μόσχος Εμμανουήλ Λαγκουβάρδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου