"Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού"

  Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

        Άραγε ζητούμε πρώτον την βασιλεία του Θεού ή η βασιλεία του Θεού βρίσκεται ξεχασμένη κάπου ανάμεσα στις προσδοκίες μας; Είναι η βασιλεία του Θεού  το πρωταρχικό αίτημα, το αίτημα που βρίσκεται πάνω από όλα, αυτό που προέχει, που προηγείται σε όλα, που δεν έρχεται ποτέ και για τίποτε δεύτερο; 

    Θα μου πείτε, ίσως, τί πειράζει αν η βασιλεία του Θεού είναι μία από τις προσδοκίες μου, όχι απαραιτήτως η πρώτη, η πιο σημαντική για μένα; Δεν αρκεί που είναι μέσα στις προσδοκίες μου; Πρέπει να είναι η πρώτη, η πιο σπουδαία, αυτή που αν λείπει δεν έχουν αξία και οι άλλες; 

     Είναι έτσι ακριβώς. Είναι σαν να έχεις όλα τα φαγητά, αλλά δεν έχεις όρεξη. Έτσι είναι όταν πραγματοποιούνται οι άλλες προσδοκίες μας, αλλά η πιο σπουδαία, αυτή που είναι η πρωταρχική, η προσδοκία της βασιλείας του Θεού, δεν πραγματοποιείται. 

    Είναι η αναζήτηση της βασιλείας του Θεού γενική συνείδηση ή πολλοί δεν έχουν ιδέα γι΄ αυτήν;

Είναι άγνωστη ακόμα και μεταξύ των πιστών; Ακόμα και μαθητές του Ιησού αγνοούν τί ζητούν; Θυμάσαι το περιστατικό εκείνο που ο κόσμος έφυγε ενώ μιλούσε ο Ιησούς, που ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του, μήπως και εκείνοι θέλουν να φύγουν; Ο Πέτρος απάντησε, που να πάμε, λόγους ζωής έχεις. 

     Φαντάζομαι ότι όλοι οι μαθητές του Ιησού θα έλεγαν το ίδιο, ότι όλοι αυτό σκέφτονταν. Ο Πέτρος διερμηνεύοντας και τις σκέψεις των άλλων μαθητών, γνώριζε αυτό που ο κόσμος που έφυγε αγνοούσε. Γνώριζε ότι ο άνθρωπος δε ζει μόνο με ψωμί, ότι έχει ανάγκη από λόγους ζωής. 

    Ο Κύριος παρομοίασε τη βασιλεία του Θεού με κρυμμένο θησαυρό σ΄ένα χωράφι, που κάποιος πουλάει την περιουσία του και αγοράζει το χωράφι αυτό, γιατί ξέρει ότι ο θησαυρός αξίζει τα πάντα. 


     Μια φορά πήγε κάποιος προσκυνητής στο Άγιον Όρος και όταν συνάντησε κάποιους μοναχούς τους ρώτησε να μάθει για τη ζωή τους, τί κάνουν εκεί. Οι μοναχοί απάντησαν πως απλώς δεν κάνουν κατάχρηση του κόσμου. Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε τους μοναχούς, που ενώ δεν έχουν τίποτε, νιώθουν τέτοια πληρότητα στη ζωή τους, σαν να έχουν τα πάντα! 

   Η ακτημοσύνη του μοναχού είναι αυτό ακριβώς, ότι  ποτέ δεν ζητούν τίποτε, από κανέναν! Δεν έχουν ιδιοκτησία. Ο μοναχός είναι ο μόνος άνθρωπος που κληρονομείται εν ζωή.Αυτό θαύμασα σε μια όμορφη, ευγενική φυλή νομάδων που ζει στους πρόποδες των Ιμαλαϊων, στο Νεπάλ, στους νομάδες Ρατζί, που το όνομά τους σημαίνει "απόγονοι του βασιλέως". 

     Η ευγενική αυτή φυλή δεν έχει ιδιοκτησία, δεν έχει καμιά φυλετική, γλωσσική, πολιτιστική συγγένεια με τις γύρω φυλές. Αυτό που την ξεχωρίζει από τις άλλες είναι η ευγένεια, η ομορφιά και το ότι ποτέ δεν ζήτησαν τίποτε από κανέναν. Ζει με το κυνήγι της βασιλικής μέλισσας, της πιο μεγάλης μέλισσας του κόσμου, της Άπις Λαμποριόσας και με το ψάρεμα. Ένα άλλο σπουδαίο χαρακτηριστικό είναι ότι δεν χρησιμοποιούν μηχανήματα. Θαύμασα τη φυλή αυτή, που έτσι όπως τους είδα στο ντοκυμανταίρ, μου θύμισαν αρχαίους Έλληνες, με το κεφαλομάντυλό τους πλεγμένο επιδέξια, για να μοιάζει σαν αρχαία περικεφαλαία.

    Οι μηχανές σήμερα έχουν ξεπεράσει την αντοχή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος με τις μηχανές χάνει την ανθρωπιά του.Είναι περιττό να ρωτήσουμε  μεταξύ των μηχανών και της εσωτερικής ειρήνης του, ποιος έχει το προβάδισμα. Είναι πικρή η διαπίστωση ότι η μηχανή έχει το προβάδισμα, απόδειξη ότι σχεδόν κανείς δεν μπορεί να πετάξει την τηλεόραση στα σκουπίδια, παρόλον ότι ξέρει ότι με την τηλεόραση   η φρικτή οικονομική, πνευματική, πολιτιστική κρίση ασκεί την προπαγάνδα της και χειραγωγεί τον κόσμο με το μέσο του φόβου και του τρόμου!