Η χαρά της ελευθερίας!

Η χαρά της ελευθερίας ακούγεται παράξενα! Τόσο έχουμε συνηθίσει στην κατάσταση ανελευθερίας που μας επέβαλε ο εχθρός στον πρωτόγνωρο οικονομικό πόλεμο που μας κάνει! Ανεμπόδιστα δηλητηριάζει την ψυχή μας με την προπαγάνδα του φόβου! Μήπως δεν μπορούμε πια να διακρίνουμε την ελευθερία απ΄τη δουλεία; Μήπως δεν ξέρουμε τί είναι αυτή η πίκρα σαν θάνατος κι αυτός ο φόβος του θανάτου;Δεν νιώσαμε ποτέ τη χαρά της ελευθερίας; Μήπως δεν έχουμε πια τη δύναμη να θαυμάζουμε τίποτε;

Κάποτε μου ζήτησε ο πατέρας μου να του πω έναν στίχο των ψαλμών που μ΄ αρέσει. Του είπα τον 107 ψαλμό του Δαβίδ που αρχίζει με το στίχο "Ετοίμη η καρδία μου, ο Θεός, ετοίμη καρδία μου. άσομαι και ψαλώ εν τη δόξη μου". Ο πατέρας μου διάβασε αργά και με προσοχή τους στίχους του ψαλμού από την αρχή έως το τέλος. Κατόπιν έβγαλε το σημειωματάριό του και έγραψε τον πρώτο στίχο. Αυτό ήταν όλο. Δεν έκανε κανένα σχόλιο. Ούτε αναρωτήθηκε τί σημαίνει το "ετοίμη η καρδία μου" ή το "θα ψάλω εν τη δόξη μου".
Σημείωσε το στίχο για να τον ξαναδιαβάσει, πράγμα που σημαίνει ότι του άρεσε. Σε μένα όμως έμεινε η απορία τί ήταν αυτό που του άρεσε.

Πέρασαν από τότε δέκα χρόνια. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει κι ο μεγαλύτερος στην οικογένεια μετά από αυτόν είμαι εγώ. Καί κάτι άλλο, πρώτη φορά τώρα μετά από μισό αιώνα νιώθω πάλι τον ίδιο φόβο, που ένιωσα στα παιδικά μου χρόνια με τους πολέμους.
Σ΄ αυτήν την κατάσταση ανελευθερίας έτσι σαν μια έλαμψη ήρθε στο νου μου το βαθύτερο νόημα του ψαλμού, αυτό που έκανε τον πατέρα μου να τον αγαπήσει.

Ο ψαλμός εκφράζει τη χαρά της ελευθερίας, κάθε ελευθερίας και ιδαιτέρως για τη χαρά της ελευθερίας από το φόβο του θανάτου. Ο δημιουργός του μιλάει μέσα από τα βιώματά του για μια χαρούμενη προοπτική του τέλους του ανθρώπου. Δεν είναι το τέλος με την έννοια της διακοπής και της έλλειψης συνέχειας, αλλά με την έννοια της τελειοποιήσεως. Ο άνθρωπος δεν τελειώνει, τελειώνεται. Δεν μπορεί κανείς να προσθέσει ή να αφαιρέσει τίποτε. Είναι έτοιμος να εμφανιστεί ενώπιον του Θεού! Είναι έτοιμη η καρδιά του όχι για να κλάψει ή να φοβηθεί, αλλά για να τραγουδήσει ένα καινούριο τραγούδι στο Θεό. Για να σηκωθεί το πρωί κι όπως οι άγγελοι να παίξει τη λύρα του και την κιθάρα του για το Θεό. Αυτή είναι η πιο μεγάλη του χαρά. Η πιο μεγάλη καύχησή του. Η δόξα του με ένα λόγο. Η πορεία κάτω από τη λύπη και τη σκιά του θανάτου δεν έχει να προσφέρει τίποτε στον άνθρωπο που τελειώθηκε.Τώρα υπάρχει το φως και η μουσική, η χαρά της ελευθερίας, την οποία πολλοί τυχεροί προγεύονται από αυτήν εδώ τη ζωή!

Ποιος είναι ο προορισμός του ανθρώπου; Να πώς περιγράφει ο Απόστολος Παύλος τη ζωή του στη δεύτερη επιστολή του προς τους Κορινθίους: "Η καύχησις ημών αύτη εστί, το μαρτύριον της συνειδήσεως ημών, ότι εν απλότητι και ειλικρινεία Θεού, ουκ εν σοφία σαρκική, αλλ΄εν χάριτι Θεού ανεστράφημεν εν τω κόσμω." (Αυτή είναι η καυχήσή μας: Η συνείδησή μας μαρτυρεί ότι συμπεριφερθήκαμε στον κόσμο με την απλότητα και ειλικρίνεια που δίνει ο Θεός, όχι με ανθρώπινη σοφία, αλλά με τη χάρη του Θεού.)

Λέει κάποια ωδή πως τα λόγια του Θεού είναι χρυσάφι που πέρασε από εφτά καμίνια.
Μέσα από τα βάσανα πέρασαν οι αγαπημένοι μας για να αποκτήσουν την εσωτερική ειρήνη και ελευθερία που λάμπει στα πρόσωπά τους με τόση γλυκύτητα. Αναφέρομαι στους αγαπημένους,γιατί σ΄ αυτούς νιώσαμε πρώτη φορά το θαυμασμό για τη χαρά της ελευθερίας. Η αγάπη για την ελευθερία αρχίζει με το θαυμασμό στα πρόσωπα που βίωσαν την ελευθερία και την ειρήνη.

Στην αρχή η ελευθερία είναι αγάπη για την ελευθερία. Η αγάπη σε συνδέει με τα πρόσωπα που έγιναν τα πρότυπά σου. Στα πρόσωπα της δικής μου ιστορίας ξεχωρίζει το πρόσωπο του παππού μου. Τον θαύμαζα γιατί δεν κατέκρινε ποτέ κανέναν. Μια φορά κάποιος έστειλε μια αναφορά στην υπηρεσία του για να τον διώξουν γιατί δήθεν ήταν άρρωστος. Ο παππούς μου το έμαθε, αλλά δεν του το είπε ποτέ. Συνέχισε να τον ευεργετεί όπως και πριν. Ένιωθε συμπόνια για όλα τα πλάσματα του Θεού. Ήταν ταπεινός, άκακος, αμνησίκακος. Ο θαυμασμός μου γι΄αυτόν εκδηλωνόταν σαν μια φλογερή επιθυμία να του μοιάσω. Το ίδιο συνέβη και με τα άλλα αγαπημένα μου πρόσωπα. Για μένα αγάπη σήμαινε θαυμασμός. Το ίδιο εξακολουθεί να σημαίνει και τώρα. Η μίμηση που χαρακτηρίζει περισσότερο την παιδική ηλικία δεν έπαψε να με διακατέχει.

Θα νιώσω κι εγώ κάποτε την εσωτερική ειρήνη του παππού μας και τη χαρά της ελευθερίας; Πιστεύω πως ό,τι καλό έρχεται σε μάς απ΄ το Θεό είναι ανταμοιβή για τους καλούς προγόνους μας. Οι προγονοί μας αγάπησαν όσο κανένας άλλος λαός στον κόσμο την ελευθερία και την ειρήνη. Είμαστε ο μόνος λαός που ακολουθούμε την Ορθόδοξη παράδοση δυο χιλιάδες χρόνια και ο μόνος λαός , που ακούει τη διδασκαλία του Κυρίου στην μητρική του γλώσσα! Έλεος γι΄ αυτούς που πολεμάνε την Ορθοδοξία και την Ελληνική γλώσσα! Δεν ξέρουν τί κάνουν!

Ποιος θα πείσει τους πολιτικούς να μην πάνε τη δανειακή σύμβαση στη βουλή; Με τη δανειακή σύμβαση η Ελλάδα υπάγεται στα αγγλικά δικαστήρια! Έχει αυτό να κάνει με την ελευθερία; Τί κομίζουν στους Έλληνες; Με τί πρόσωπο θα τους αντικρίσουν και θα ζητήσουν πάλι την ψήφο τους;
Μόσχος Εμμανουήλ Λαγκουβάρδος