Ο Λόγος των Αγγέλων

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου


«Ως αγαθός τω Ισραήλ ο Θεός τοις ευθέσι τη καρδία»
Ψαλμός 72


Την εορτή των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και της Συνάξεως των εννέα Ασωμάτων και ουρανίων ταγμάτων, ( 8 Νοεμβρίου) , οι Πατέρες όρισαν να διαβάζεται στη Θεία Λειτουργία η περικοπή από το Ευαγγέλιο του Λουκά, η οποία μιλάει για τη σωτηρία του ανθρώπου και αρχίζει με αυτά τα λόγια του Κυρίου προς τους μαθητές Του:

« Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί. Ο δε εμέ αθετών, αθετεί τον αποστείλαντά με.»

(Όποιος ακούει εσάς, ακούει εμένα. Όποιος απορρίπτει εσάς, απορρίπτει εμένα. Κι όποιος απορρίπτει εμένα απορρίπτει αυτόν που με έστειλε.)

Οι Πατέρες επέλεξαν αυτήν την περικοπή για την εορτή των Αρχαγγέλων και για την Σύναξη των Ασωμάτων ουρανίων ταγμάτων γιατί ο λόγος του Θεού δόθηκε στην αρχή μέσω αγγέλων στους Πατριάρχες και στους Προφήτες του Ισραήλ. Αυτό φαίνεται άλλωστε από τον Απόστολο που αρχίζει με τα λόγια:
«Ο δι΄ αγγέλων λαληθείς λόγος».

Ο Απόστολος της εορτής είναι από το δεύτερο κεφάλαιο της επιστολής του Παύλου προς Εβραίους που αρχίζει με αυτά τα λόγια: « Αδελφοί, ει ο δι΄ αγγέλων λαληθείς λόγος εγένετο βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν, πώς ημείς εκφευξώμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας; Ήτις αρχήν λαβούσα λαλείσθαι δια του Κυρίου, υπό των ακουσάντων εις ημάς εβεβαιώθη, συνεπιμαρτυρούντος του Θεού σημείοις τε και τέρασι και ποικίλαις δυνάμεσι του Πνεύματος Αγίου μερισμοίς κατά την αυτού θέλησιν»

(Αδελφοί, αν ο λόγος που δόθηκε άλλοτε μέσω αγγέλων αποδείχτηκε αληθινός, κι όσοι τον παρέβησαν ή δεν υπάκουσαν σ΄ αυτόν, δέχτηκαν την τιμωρία που τους έπρεπε, πώς είναι δυνατόν εμείς να ξεφύγουμε, αν δεν δώσουμε την προσοχή που ταιριάζει σε μια τέτοια σωτηρία; Τη σωτηρία αυτή που άρχισε να διακηρύττει ο Κύριος, μας τη βεβαίωσαν όσοι άκουσαν το λόγο του. Κι ο Θεός πρόσθεσε τη μαρτυρία του γι΄ αυτήν , με κάθε λογής θαυματουργικές ενέργειες και με τις διάφορες δωρεές των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με το θέλημά του.)

Εμείς πώς θα σωθούμε που δείξαμε τόση αμέλεια για το λόγο του Θεού;
Ο προφήτης Ασάφ στον 72ο ψαλμό του δίνει μια περιγραφή των δεινών που περιμένουν αυτούς που απορρίπτουν τον λόγο του Θεού : Ο Ασάφ στην αρχή απορεί για την ευημερία αυτών που είναι άδικοι και αλαζόνες ώσπου να κατανοήσει ότι το τέλος τους είναι τρομερό, ενώ είναι ευτυχισμένος αυτός που προσκολλάται στο Θεό. (…) «αλλά εγώ , γράφει στον ψαλμό του, είμαι ευτυχισμένος να προσηλώνομαι στο Θεό, αυτή ΄ναι η ευτυχία μου. Την ελπίδα μου απόθεσα στον Κύριο και Θεό, για να εξιστορώ τα θαυμαστά σου έργα.»

Ο Θεός στην αρχή εμπιστεύθηκε τη μόνη θεραπεία της ανθρώπινης φύσης στο Ισραήλ. Οι άγγελοι του Θεού μίλησαν στους Πατριάρχες και στους Προφήτες του Ισραήλ για τη μοναδική θεραπεία . Αλλά οι Ισραηλίτες δε δέχθηκαν το λόγο των αγγέλων και τους Προφήτες τους σκότωσαν.

Ώσπου ο Θεός έγινε άνθρωπος και δίδαξε ο Ίδιος τη διδασκαλία της σωτηρίας του ανθρώπου . Ο Κύριος πήρε τη θεραπεία από το Ισραήλ και την εμπιστεύθηκε στους Έλληνες και μέσω αυτών σε όλα τα έθνη στα οποία απέστειλε τους Αποστόλους και τους μαθητές Του να τη διδάξουν.

Από την αρχή εμφανίστηκαν οι αιρετικοί, οι οποίοι διαστρέβλωσαν τη σωτηρία και ανάγκασαν τους αληθινά πιστούς να την υπερασπίσουν και να τη διαφυλάξουν μέσα σε κανόνες που μόνο οι θεραπευμένοι μπορούσαν να κατανοήσουν και να τη διδάξουν και στους άλλους.

Τα δόγματα και οι κανόνες των Αποστόλων και των Συνόδων των Πατέρων της Εκκλησίας έχουν σκοπό να περιφρουρήσουν την αλήθεια της σωτηρίας από την διαστρέβλωση των αιρετικών.

Οι Πατέρες έκτισαν δηλαδή ένα πνευματικό φρούριο για να φυλάξουν το θησαυρό της σωτηρίας του ανθρώπου. Έτσι πέρασαν δυο χιλιάδες χρόνια κι ο θησαυρός φυλάγεται ανόθευτος στην Ορθόδοξη Παράδοση.

Στην εποχή μας όμως το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από τον θησαυρό στο φρούριο που φυλάσσει το θησαυρό τόσο από τους παραδοσιακούς όσο κι απ΄ τους μοντέρνους. Οι παραδοσιακοί παλεύουν να κρατήσουν το φρούριο όπως κατασκευάστηκε από τους Πατέρες της Εκκλησίας κι οι μοντέρνοι επιδιώκουν να το ανακαινίσουν για να εκφράζει το νεωτεριστικό τους πνεύμα . Κανείς τους όμως, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν διαθέτει την εμπειρία της μόνης θεραπείας. Αμφότεροι είναι το ίδιο άρρωστοι όπως και εκείνοι που δεν έχουν ιδέα και δεν τους ενδιαφέρει ούτε η θεραπεία ,ούτε η φύλαξή της.

Πώς θα σωθούμε λοιπόν, με τέτοια αμέλεια που δείξαμε για τη σωτηρία μας; Αναζητώντας μια απάντηση όχι από τη θεολογία και τη φιλοσοφία, αλλά από την εμπειρία των αγίων άνοιξα στην τύχη το Γεροντικό, το βιβλίο που περιέχει ιστορίες από τη ζωή και τα έργα των ασκητών της ερήμου και διάβασα τα εξής όσον αφορά την αμέλειά μας για την πνευματική ζωή:

«Ρώτησε ένας αδελφός τον αββά Ποιμένα: «Τι να κάνω που όταν πάω να κάνω την πνευματική μου εργασία με κυριεύει η αμέλεια;» Κι ο Γέροντας του είπε: «Να μην εξευτελίσεις κανέναν ούτε να τον κατακρίνεις. Κανέναν να μην κατηγορήσεις και ο Θεός θα σου δώσει ανάπαυση και η πνευματική σου εργασία θα γίνεται ήρεμα.»

Είθε να εφαρμόσουμε κι εμείς τα λόγια του Γέροντα στην πνευματική ζωή!