Στο σύνορο των δύο κόσμων

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Διάβασα κάπου τα λόγια, "η τέχνη είναι η μοναδική μας σωτηρία από τον τρόμο της ΥΠΑΡΞΗΣ". Τί σημαίνει " η τέχνη είναι η μοναδική σωτηρία από τον τρόμο της ύπαρξης"; Η τέχνη σώζει την ύπαρξη από το φόβο της ύπαρξης; Η τέχνη είναι ζωή χωρίς φόβο;

Πώς η τέχνη, που όπως έλεγε ο Πλάτων είναι"τρίτον τι της αληθείας", δηλαδή όχι η ίδια η αλήθεια, είναι σωτηρία της ύπαρξης; Πως η τέχνη σώζει τη ζωή ενώ η ίδια δεν είναι ζωή, παρά μόνο σπουδή για τη ζωή. Η αληθινή ζωή αρχίζει μετά την τέχνη.

Με ποια έννοια η τέχνη είναι σωτηρία; Μήπως εννοούν τα λόγια αυτά την τέχνη ως τη δαιμονική έκσταση ή ως τη λήθη του εαυτού ή ως μια μορφή ανυπαρξίας; Μήπως εκφράζει στο βάθος της τον ενδόμυχο πόθο του μη υπάρχειν;

Τί είναι σωτηρία; Μήπως ως σωτηρία εννοείται η ανάγκη των ανθρώπων να ξεχάσουν τον εαυτό τους διασκεδάζοντας; Κάποιος είπε, πως όταν η αναζήτηση της διασκέδασης γίνεται επιστήμη οι άνθρωποι ποθούν την ανυπαρξία. Η επιθυμία της ανυπαρξίας κάνει μερικούς διανοουμένους (Ρολάν, Έλιοτ) να καλούν όλα τα φωτεινά πνεύματα στον κόσμο να εμποδίσουν την αυτοκτονία της γης.

Οι Ινδιάνοι ονόμαζαν τον κόσμο από το μέσον που μπορούσε να τον καταστρέψει. Έτσι έδωσαν ονόματα στον κόσμο της φωτιάς,στον κόσμο του σιδήρου κ.α. Το σημερινό κόσμο θα τον ονόμαζαν " κόσμο του πόθου της ανυπαρξίας" ή "κόσμο του φόβου της ύπαρξης".

Στην Ανατολή η μόνη πραγματικότητα είναι η μη πραγματικότητα, η λεγόμενη "μάγια". Η μόνη ουσία είναι η απουσία ουσίας (η διαρκής αλλαγή). Αυτή είναι για την Ασιατική Απολυταρχία η αρχική αιτία.Αυτή είναι η αιτία που η υποβάθμιση της ζωής έχει φθάσει στο ναδίρ. Υπάρχουν ακόμα και σήμερα άνθρωποι, που η αξία τους είναι μικρότερη από την αξία του δρόμου. Οι άνθρωποι αυτοί ονομάζουνται "λιγότερο από σκόνη".

Αν λάβεις υπόψη σου όλα αυτά, ευγενικέ αναγνώστη, δεν θα απορείς πια γιατί ο Μαμωνάς (το χρήμα της αδικίας)πολεμάει με τόσο μίσος την Ορθοδοξία και προσπαθεί να διαιρέσει τους ορθόδοξους λαούς και να τους διαλύσει. Στη Δύση η κοινωνία είναι ήδη διαλυμένη από τότε που η ελπίδα της δεν είναι στο Θεό, αλλά στον άνθρωπο.

Ο κόσμος που ακολουθεί τυφλά ιδέες που προέρχονται από την Ασιατική Απολυταρχία δεν ερευνά την αρχική αιτία. Έτσι δέχεται άκριτα και αβασάνιστα ιδέες όπως π.χ.δεν υπάρχει αλήθεια, άλλη είναι η αλήθεια η δική σου και άλλη είναι η αλήθεια η δική μου,ή "ο κόσμος τραβάει το δρόμο του και το χορτάρι φυτρώνει μοναχό του, ή "η τέχνη είναι η μοναδική μας σωτηρία από τον τρόμο της ΥΠΑΡΞΗΣ" κ.α.

"Είναι συνηθισμένο στους χριστιανούς , να γνωρίζουν καλά την παρουσία της άφθαρτης ουράνιας δόξας και το ζοφερό σύννεφο θανάτου που πλανιέται πάνω απ΄ τον κόσμο. Αν και η αίσθηση του θανάτου ταράσσει την ψυχή, αυτή δεν μπορεί να εξαφανίσει τη φλόγα της πίστεως. Η προσευχή παλλόμενη μέσα μας μας φέρει στο σύνορο μεταξύ των δύο κόσμων, του παρόντος και του ερχόμενου (Εβρ. 13,14). Αυτός ο οδυνηρός διαχωρισμός μας οδηγεί σε μια πιο θερμή ικεσία. Αισθανόμαστε την ασθένειά μας -τη θανατηφόρα δύναμη της αμαρτίας - να ενεργεί μέσα μας και αναζητούμε γιατρό. Τότε αυτός που είπε "ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλ΄ αμαρτωλούς εις μετάνοιαν" προσθέτοντας ότι: "ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού αλλ΄ οι κακώς έχοντες" θ΄ απαντήσει πραγματικά στην αναζήτησή μας. Αυτός θεραπεύει τις ψυχές μας από κάθε ασθένεια δίνοντας νέα δραστηριότητα και φωτίζοντάς τες με ανέσπερο φως." (Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Η ζωή Του, ζωή μου", Εκδόσεις Π.Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1996, σ.68)

Στο Ευαγγέλιο της πέμπτης Εβδομάδος του Ματθαίου, στο δωδέκατο κεφάλαιο ο Ιησούς λέει στους Φαρισαίους που έκαναν συμβούλιο για να τον θανατώσουν, ότι έφθασε σ΄ αυτούς η βασιλεία του Θεού."Ο μη ων μετ΄εμού κατ΄ εμού εστι, και ο μη συνάγων μετ΄ εμού, σκορπίζει."

Στη δε προς Ρωμαίους επιστολή του ο Απόστολος Παύλος γράφει ότι ο Ιησούς είναι ο Κύριος ζώντων και νεκρών:"Αδελφοί, εις τούτο Χριστός απέθανε και ανέστη και έζησεν, ίνα και νεκρών και ζώντων κυριεύση...Πάντες γαρ παραστησόμεθα τω βήματι του Χριστού. Γέγραπται γαρ, "Ζω εγώ, λέγει Κύριος, ότι εμοί κάμψει παν γόνυ, και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται τω Θεώ... Ου γαρ εστιν η βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι αγίω. ο γαρ τούτοις δουλεύων τω Χριστώ ευάρεστος τω Θεώ και δόκιμος τοις ανθρώποις."