Να πείτε σ΄ αυτήν την αλεπού, ότι αφίεται ο οίκος της έρημος

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

O πνευματικός κόσμος, (τα ανώτερα, τα μη βλεπόμενα, τα πνευματικά, ο θησαυρός στους ουρανούς) είναι πολυτιμότερος ή ο αισθητός κόσμος;
Υπέρ του πνευματικού κόσμου ήταν πάντα για μένα η συνείδησή μου, η καρδιά μου, η οικογένειά μου, το σχολείο, η Εκκλησία, η Αγία Γραφή, από τότε που μπορούσα να τη διαβάζω, το Ευαγγέλιο, οι Βίοι και τα Έργα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας...
Υπέρ του αισθητού κόσμου, ο οποίος εχθρεύονταν εξαρχής την αγάπη μου για τον πνευματικό κόσμο, ήταν οι αισθήσεις, ο "νόμος εν τοις μέλεσί μου", όπως τον αποκαλεί ο Απόστολος Παύλος, ο νόμος στα μέλη του σώματός μου .
Οι αισθήσεις για πολλά χρόνια ήταν ακαταμάχητες. Οι αισθήσεις με βεβαίωναν ότι ο αισθητός κόσμος είναι σταθερός, διαρκής, δυνατός, εξουσιαστικός, ήταν η ίδια η φύση, στην οποία υποτάσσονταν τα πάντα. Μόνον όταν, με τα χρόνια ,το σώμα αρχίζει να κάμπτεται, αρχίζει να κλονίζεται και να χάνει την απόλυτη κυριαρχία του κι ο νόμος των αισθήσεων.
Μια φορά ένας φίλος καρδιολόγος στη Βέροια μου είπε, Μόσχο, όλα αυτά που λές περί πνευματικού κόσμου δεν έχουν καμιά ισχύ μπροστά στη νοστιμιά της μπριτζόλας! Το ίδιο έλεγε κι ο Λόρδος Μπάϋρον πριν χειρουργηθεί για τρίτη φορά στα πόδια του. Μετά την δεύτερη και την τρίτη εγχείριση ο αισθητός κόσμος δεν ήταν τόσο βέβαιος γι΄ αυτόν όσο φαινόταν πριν.
Έφυγα απ΄ το χωριό μου, από την αγκαλιά των αγαπημένων μου έφηβος, στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου και ήρθα στην πόλη με μόνο εφόδιο την πίστη μου στον πνευματικό νόμο.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που συνάντησα ένα πνευματικό άνθρωπο, έναν ποιητή, που έγινε ο καλύτερος φίλος μου ο οποίος προστέθηκε στους πνευματικούς συμμάχους μου, την οικογένεια, το σχολείο, την Εκκλησία, την Αγία Γραφή, το Ευαγγέλιο, τους Βίους και τα έργα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας και ιδιαιτέρως εκείνων που ονομάζονται "Νηπτικοί" γιατί εφάρμοσαν και δίδαξαν την Νοερά Προσευχή, το απαύγασμα της Ορθοδοξίας!
Μια φορά που μιλούσαμε για τον πνευματικό νόμο, για το πως δεν είναι εύκολο να αποκτήσει κανείς τη βεβαιότητα ότι είναι πολυτιμότερος και αναγκαιότερος από τον νόμο των αισθήσεων και γενικά από τον κόσμο των αισθητών πραγμάτων. Θυμάμαι σαν τώρα πώς απάντησε όταν του είπα ότι είναι πιο βέβαιη μια μεγάλη περιουσία σαν του Ωνάση από την αρετή της υπομονής και γενικά από τον κόσμο των αρετών, τον πνευματικό κόσμο. "Περιουσία;" είπε. "ΦΟΥ". Φύσηξε για να δείξει πως κι η πιο μεγάλη περιουσία σκορπίζεται με ένα φύσημα του αέρα, όπως τα φύλλα του φθινοπώρου.Ο Όμηρος παρομοιάζει τις γενιές των αρχέγονων ανθρώπων με φύλλα των δέντρων.
Ο Δαβίδ στους ψαλμούς του παραβάλλει συχνά τον ένα κόσμο, των αισθητών , με τον πνευματικό. Παραθέτω μερικούς στίχους, όπως μου έρχονται στο νου:"Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης...". "Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις,ημείς δε εν ονόματι Κυρίου μεγαλυνθησόμεθα." "Εάν μη Κύριος οικοδομήσει οίκον εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες" κ.α.
Στο Ευαγγέλιο του Λουκά, στο κεφάλαιο 13 διαβάζουμε τα εξής:"Τω καιρώ εκείνω , προσήλθον τινες Φαρισαίοι τω Ιησού, λέγοντες:"Έξελθε και πορεύου εντεύθεν, ότι Ηρώδης θέλει σε αποκτείναι. Και είπεν αυτοίς:"Πορευθέντες είπατε τη αλώπεκι ταύτη. Ιδού εκβάλλω δαιμόνια και ιάσεις επιτελώ σήμερον και αύριον και τη τρίτη τελειούμαι....Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος"