«Αχρείοι δούλοι του Θεού εσμέν»

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Διάβασα στο ιστολόγιο «Ορθόδοξη Μπλογκόσφαιρα» για έναν γερο-ιερέα που μνημόνευε χιλιάδες ονόματα στην «Προσκομιδή». Για να μπορεί να μνημονεύσει όλα τα ονόματα πήγαινε στην Εκκλησία 3-4 ώρες νωρίτερα.

Ο ιερέας αυτός μου θύμισε ένα φίλο μου από τα θρανία του γυμνασίου, τον Λ.

Είμαστε από τα νεανικά μας χρόνια αγαπημένοι φίλοι. Εγώ τον θαύμαζα για την πρωτότυπη σκέψη του κι εκείνος δεν έκρυβε τη χαρά του να διαβάζει τα άρθρα μου στην εφημερίδα, αν και με κατηγορούσε ότι πάντα γράφω τι λένε οι άλλοι και ποτέ τι λέω εγώ. «Πότε θα πετάξεις τις πατερίτσες σου;» μου έλεγε κάθε φορά που βλεπόμαστε.

Εκτός από αυτό υπήρχε μεταξύ μας μια σοβαρή διαφωνία για κάτι που αφορούσε την πίστη στο Θεό. Για τη διαφωνία μας αυτή καυγαδίσαμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης φιλίας μας, πότε στο δρόμο, πότε στο καφενείο, πότε στην παραλία. Κάποτε επιστρέφοντας από τον Πλαταμώνα στη Λάρισα με το αυτοκίνητο κινδυνέψαμε να σκοτωθούμε , καυγαδίζοντας για το ίδιο πράγμα.

Ο φίλος μου δεν ήθελε να πιστέψει ότι ο Θεός ασχολείται με τον άνθρωπο. «Τι είναι ο άνθρωπος για το Θεό; Ένα τίποτα. Δεν μπορώ να φανταστώ το Θεό να κρατάει ένα μπακαλοδέφτερο και να γράφει τα ονόματα του καθενός για να παρακολουθεί και να σημειώνει τις πράξεις και τις σκέψεις του κάθε ανθρώπου».

Ύστερα από χρόνια, όταν πια και η διαφωνία μας αυτή είχε ξεπεραστεί κατά κάποιο τρόπο ο Λ. μου εκμυστηρεύτηκε κάτι, που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Αν δεν είχαν προηγηθεί τα μαλώματα δεν θα πίστευα σ΄ αυτά που μου είπε με κανένα τρόπο. Μου είπε ότι έρχονται στο νου του τα ονόματα των ανθρώπων που γνώρισε σε όλη του τη ζωή και του ζητάνε να τα μνημονεύει! Είναι χιλιάδες αυτοί που έρχονται στο νου του και ζητάνε να μνημονεύσει τα ονόματά τους.

Ο φίλος μου είναι ένας λαϊκός, που σε κανέναν δεν μίλησε ποτέ για την πίστη του. Πίστευα πως είναι ένας τυπικός χριστιανός που εκκλησιάζεται από συνήθεια. Δεν ήμουν βέβαιος αν εκκλησιάζεται καν.

Μετά από αυτό δεν ξανακάναμε κουβέντα για το μπακαλοδέφτερο του Θεού. Θυμάμαι ότι κάποτε του είπα κάτι που ίσως τον επηρέασε. Του είπα «Ρε Λ. , αν αντί να κρατάει ο Θεός μπακαλοδέφτερο όπως το λες, κρατάει ο καθένας μας κάτι ανάλογο μέσα στην ψυχή του, όπου καταγράφονται τα πάντα; Γιατί η Γραφή λέει, ότι στην Κρίση, θα ανοίξουν βιβλία. «Βίβλοι ανοιγήσονται». Είκοσι εκατομμύρια πληροφορίες το δευτερόλεπτο εισέρχονται στο νου μας από κάθε μάτι, χώρια από τα άλλα αισθητήρια όργανα. Και όλες αυτές οι πληροφορίες τακτοποιούνται μέσα μας και ανακαλούνται στη μνήμη μας όταν χρειάζεται. Μήπως δεν έχουμε επίγνωση της μεγαλοσύνης του ανθρώπου. Μέσα στην ψυχή του υπάρχουν απέραντες εκτάσεις. Η ψυχή του ανθρώπου είναι ευρύτερη από ολόκληρο το σύμπαν. »

Ο Λ. δεν έθιξε ξανά αυτό το θέμα. Ούτε εγώ μίλησα ποτέ για το «θαύμα» της μνημόνευσης των χιλιάδων ονομάτων από έναν απλό λαϊκό, που είχε πολλές αμφιβολίες για την Πίστη.

Πιστεύω ότι η μνημόνευση των ονομάτων είναι αυτό που γράφει ο Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος στην επιστολή του, ότι η ευχή υπέρ των άλλων θεραπεύει τις αρρώστιες μας είτε είναι αρρώστιες του σώματος , είτε είναι αρρώστιες του πνεύματος.

Ένας άγιος της Εκκλησίας μας λέει, να μην καυχιέμαστε που προσευχόμαστε για τους άλλους. Δεν έχει να κάνει με τη δική μας πίστη, αλλά με τη δική τους. Τελικά ό,τι και να κάνουμε δεν πρέπει να το αποδίδουμε στον εαυτό μας «Αχρείοι δούλοι του Θεού εσμέν,»