Επαιτεία της βασιλείας του Θεού

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Έμεινα άϋπνος τη νύχτα σκεφτόμενος τι θα κάνω αν πέσει λιμός κι αν ο λαός μας γίνει όχλος. Η σκέψη για την πείνα ή τη μαζική βία που απειλεί τη χώρα μας δεν μ΄ άφησε να κοιμηθώ. Είδα κι αυτό το άσχημο όνειρο: Βρίσκομαι κοντά σ΄ ένα μαύρο ταύρο, που μόλις με αντιλαμβάνεται στρέφεται προς το μέρος μου. Τα κέρατά του είναι μυτερά σαν την άκρη του σπαθιού. Ξεμακραίνω γρήγορα πατώντας επάνω σε συντρίμμια.

Ξύπνησα απ΄ τον τρόμο μου κι αμέσως ήρθαν στο νου μου τα λόγια του Κυρίου Ιησού: “Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και πάντα ταύτα προστεθήσονται.” Ένιωσα μια απέραντη γαλήνη στην ψυχή μου και μια σιγουριά ότι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο είναι η επαιτεία.

Αν πέσει λιμός, σκέφτηκα, θα γίνω επαίτης. Είμαι ήδη επαίτης στην αγάπη μια ολόκληρη ζωή. Ας αρχίσω τώρα μια άλλη, ευλογημένη επαιτεία, την επαιτεία της βασιλείας του Θεού: “Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν. Πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται.”

(Ζητείτε και θα σας δοθεί, ερευνάτε και θα βρήτε, κτυπάτε και θα σας ανοιχθή η πόρτα. Διότι καθένας που ζητά, λαμβάνει, και καθένας που ερευνά , βρίσκει, και εις εκείνον που κτυπά , θα του ανοιχθή η πόρτα. (Ματθ. Κεφ.ζ, 7-8)

Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν ακόμα ζητιάνοι! Ο φιλόσοφος Ιβάν Ίλιτς λέει, πως ο μόνος έντιμος τρόπος να εξοικονομείς τα προς το ζην είναι η επαιτεία. Ο αρχαίος κυνικός φιλόσοφος Διογένης εκπαιδευόταν στην επαιτεία ζητώντας ελεημοσύνη από ένα άγαλμα.!

Μόσχο, είπα στον εαυτό μου, είτε με λιμό , είτε χωρίς, ζεις στην άγρια φύση, εσωτερική και εξωτερική. Ο σκοπός που ο Πανάγαθος σε έφερε εδώ είναι να εξανθρωπίσεις την άγρια φύση σου, να την ημερώσεις, να την εξαγνίσεις, να την εξαγιάσεις… Την άγρια φύση δεν την μισείς. Την ευλογείς και φυλάγεσαι απ΄ αυτήν.

Ζω στην άγρια φύση σημαίνει φυλάττω τον κήπο και κρατώ τα άγρια ζώα μακρυά.

Το Ευαγγέλιο που αναγιγνώσκεται τη γιορτή του εν αγίοις πατρός ημών Ιωάννου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, του Χρυσοστόμου αρχίζει με αυτά τα λόγια: “ Είπεν ο Κύριος, εγώ ειμί η θύρα. δι΄ εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται και εισελεύσεται και εξελεύσεται και νομήν ευρήσει.” (Εγώ είμαι η θύρα. Όποιος περάσει από μένα θα βρει σωτηρία. Και θα μπαίνει και θα βγαίνει και θα βρίσκει βοσκή.)

Τα λόγια αυτά του Κυρίου Ιησού έδωσαν ανάπαυση στην ψυχή μου. Ο δε Απόστολος της γιορτής του Αγίου Ιωάννου αρχίζει με τα λόγια , τοιούτος έπρεπεν ημίν αρχιερεύς όσιος, άκακος, αμίαντος… και τελειώνει με τα λόγια, εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης εν τοις ουρανοίς, και αγίων λειτουργός και της σκηνής της αληθινής, ήν έπηξεν ο Κύριος, και ουκ άνθρωπος.

Είναι η σκηνή η αληθινή μια μεταφορά της σωτηρίας του ανθρώπου;