Ο αμπελώνας του Θεού

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η προς τον Θεόν ευγνωμοσύνη και η χρηστή πολιτεία ,ανθρώπου καρπός εστιν, αρέσκων τω Θεώ - Άγιος Αντώνιος ο μέγας, (A,13,ξδ΄)

Τούτο δυνάμεθα και εν τη ημετέρα εξουσία εστί, το τω Θεώ αρεσκόντως βιώσαι. Και ουδείς ημάς αναγκάσει ποτέ, μη θέλοντας πράξαί τι πονηρόν. Ούτω γαρ αγωνιζόμενοι, εσόμεθα άξιοι του Θεού άνθρωποι. -του αυτού (A,13,ξς΄)

1.Κάποτε στο Βόλο έτυχε ν΄ ακούσω τη συζήτηση που είχαν μερικοί ψαράδες την ώρα που ξεκουράζονταν στο καϊκι τους. Ανάμεσά τους ήταν ένας νέος ένας μεσόκοπος κι ένας γέρος. Ο γέρος όλη την ώρα δεν άνοιξε το στόμα του να πει τίποτε. Μόνον άκουγε.

2. (Αυτό συμβαίνει συχνά, όταν κάποιος γνωρίζει το θέμα συνήθως δεν μιλάει. Στην παρέα μου είχαμε ένα ζωγράφο. Όταν μιλούσαμε για ζωγραφική, μιλούσαν όλοι εκτός από αυτόν.)

3. Το θέμα της συζήτησης των ψαράδων του Βόλου ήταν η είδηση για έναν νέο που έφυγε ξαφνικά απ΄ το σπίτι του χωρίς να δώσει κανένα σημείο ζωής, πράγμα που έκανε τους δικούς του να ανησυχούν για την τύχη του.

4. Ο νεότερος της παρέας υποστήριζε ότι η ζωή ανήκει στο νέο και ό,τι θέλει την κάνει χωρίς να είναι υποχρεωμένος να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, ακόμα και στους δικούς του.

5. Ο μεσόκοπος υποστήριζε ότι η ζωή δεν ανήκει αποκλειστικά στο νέο. Ανήκει και στους άλλους. Μήπως γεννήθηκε μόνος του;

6.Το Ευαγγέλιο λέει πως η ζωή του ανθρώπου ανήκει στο Θεό. Είτε ζούμε, είτε πεθαίνουμε είμαστε του Θεού. Αυτό ισχύει τόσο για τους πιστούς όσο και γι΄ αυτούς που δεν πιστεύουν στο Θεό, αφού όλοι θα αναστηθούμε για να κριθούμε από το δίκαιο Κριτή, για το πώς ζήσαμε.

7- Ο Κύριος στην παραβολή του για τον αμπελώνα και τους γεωργούς, παρομοιάζει τη ζωή του ανθρώπου με αμπελώνα και τον άνθρωπο με γεωργό του αμπελώνα. Η παραβολή μιλάει για τον άνθρωπο και τη ζωή του εν σχέσει με το Λόγο του Θεού.

8. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από την παραβολή αυτή στο πρωτότυπο. Το Ευαγγέλιο είναι κατανοητό σε όλους στον πρωτότυπο , αν δώσουν λίγη προσοχή κι αν δεν έχουν την απαίτηση να τους δίνουν μασημένη τροφή, χωρίς να μπουν στον κόπο να σκεφτούν οι ίδιοι. Με την απαίτηση να δεχόμαστε μασημένη τροφή , θα ξεμάθουμε στο τέλος να σκεφτόμαστε, πράγμα που επιδιώκουν οι άρχοντες του σκότους του αιώνος τούτου.

9. <<Άνθρωπος τις εφύτευσεν αμπελώνα και εξέδοτο αυτόν γεωργοίς και απεδήμησε χρόνους ικανούς. Και εν τω καιρώ απέστειλε προς τους γεωργούς δούλον ίνα από του καρπού του αμπελώνος δώσουσιν αυτώ. Οι δε δείραντες αυτόν, εξαπέστειλαν κενόν.>> Το ίδιο έκαναν και σε άλλους απεσταλμένους,, τον δε γιο του και κληρονόμο του αμπελώνος οι γεωργοί αντί να τον σεβαστούν τον σκότωσαν.

10. Ποιους εννοεί η παραβολή μιλώντας για τους κακούς γεωργούς που δεν αναγνωρίζουν την υποχρέωση να αποδώσουν τους καρπούς στον κύριο του αμπελώνος; Δεν εννοεί τους ανθρώπους που ξέχασαν το Θεό και δεν νιώθουν την παραμικρή υποχρέωση να ζουν όπως αρέσει στο Θεό;

11. Δεν είναι ο απεσταλμένος του κυρίου του αμπελώνος που τον σκότωσαν , ο Λόγος του Θεού του ζώντος;

12. Η παραβολή τελειώνει με αυτά τα προφητικά λόγια.: Ότι ο Λόγος του Θεού που αποδοκίμασαν οι άνθρωποι είναι θεμελιώδης. Όποιος σκοντάψει σ΄ αυτόν θα συντριβεί και σε όποιον πέσει επάνω του θα τον συνθλίψει.