Ψυχή απούσα

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου


Η πρώτη ανάμνησή μου είναι από την ηλικία των τριών ετών. Περνούμε επάνω σε άμαξα ένα χειμωνιάτικο ποτάμι. Το νερό φτάνει μέχρι τα πλευρά της άμαξας, Ένα σκυλάκι πέφτει στο νερό και το παρασέρνει το ρεύμα του ποταμού. Ο πατέρας μου λείπει. Νιώθω μόνος και ανυπεράσπιστος. Γυρίζουμε με τη μητέρα μου από το Βογατσικό στο χωριό του παππού μου στη Δεσκάτη Γρεβενών. Ο πατέρας μου σκοτώθηκε στη Φλώρινα.

Η δεύτερη ανάμνηση είναι όταν καταφεύγουμε στο βουνό για να γλιτώσουμε απ΄ τους Γερμανούς . Τραυματίστηκα στο κεφάλι. Στη θέση του πατέρα μου είναι ο παππούς μου που προσπαθεί να μας προστατέψει.

Μια τρίτη ανάμνηση το ίδιο έντονη όταν οι αντάρτες απειλούν με τα όπλα τη μητέρα μου. Έχουν μετατρέψει το σπίτι μας σε νοσοκομείο. Δεν μπορώ να ουρήσω και μου βγάζουν τα ούρα με καθετήρα. Ζω με τη μητέρα μου και τους γέρους παππούδες μου. Νιώθω την απουσία του πατέρα μου ως φόβο, ως παράπονο, ως εγκατάλειψη, ως περιφρόνηση και περισσότερο από όλα ως το αίσθημα του ανυπεράσπιστου.

Τέταρτη ανάμνηση από την ηλικία των εφτά ετών. Στο χωριό μας γίνονται μάχες του στρατού με τους αντάρτες. Ήχοι πυροβολισμών ακούγονται δίπλα μας. Κρυμμένος στην αγκαλιά της γιαγιάς μου ακούω τις προσευχές της «Άϊ Κωνσταντίνε μου σώσε μας, Άϊ Κωνσταντίνε μου σώσε μας.»

Τραγούδι για να μην κοιμηθεί ένα μωρό. Ποίημα του Ισπανού ποιητή Λουίς Πιμεντέλ:

Μην κοιμάσαι
Μωρουδάκι μου.
Σπάραξε, μούγκρισε, κλάψε.
Ο πατέρας σου είναι μακριά.
Ξέσκισε με τα πόδια
Αυτό το σεντόνι του φόβου.
Μην κλείνεις τα μάτια
Μωρουδάκι μου.
Ο αέρας ουρλιάζει,
Μην κλείνεις τα μάτια.
Ο θάνατος
Γυρίζει έξω.
Βλέπω το σκοτεινό ποτάμι
Κι ένα νεκρό φύλλο.
Σπάραξε, μούκρισε, κλάψε.
Ο πατέρας σου είναι μακριά.