Όσο υπάρχουν άνθρωποι

Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου

Ο Όμηρος παρομοιάζει τους ανθρώπους με βόδια. Βάζει τον Αίαντα να σφάζει επάνω στο θυμό του βόδια πιστεύοντας ότι σφάζει ανθρώπους. Ο Όμηρος παρομοιάζει επίσης τις γενεές των ανθρώπων με τα φύλλα των δέντρων, που μαραίνονται και πέφτουν.

Ο Ηράκλειτος, ο παλαιότερος ίσως από τους φιλοσόφους πίστευε ότι αξίζει περισσότερο ένας αληθινός άνθρωπος από δέκα χιλιάδες ψεύτικους.Πώς εξηγείται αυτή η περιφρόνηση;

Στη συνέχεια αυτού του μικρού δοκιμίου θα δώσουμε μια εξήγηση γιατί ο Όμηρος, ο Ηράκλειτος καθώς και οι άλλοι φιλόσοφοι προσέβλεπαν στον πεπαιδευμένο άνθρωπο και περιφρονούσαν αυτούς που έχασαν την ανθρωπιά τους και έγινα πνευματικά αναίσθητοι, δηλαδή νεκρές ψυχές, όπως τις ονομάζει ο Νικολάϊ Γκόγκολ στο ομώνυμο μυθιστόρημά του. Αυτούς που τους αποκαλούμε σήμερα "τούβλα" ή "πλίνθιους". ("Πλίνθιο" δηλαδή "τουβλάκι" ονομάζουν οι κυβερνώντες το "μικροτσίπ" ίσως γιατί το μικροτσίπ το ξέρει όλος ο κόσμος. Το πλίνθιο της κάρτας του διαλυμένου πολίτη.)

Γιατί άραγε σπανίζουν τόσο πολύ σε κάθε εποχή οι αληθινοί άνθρωποι; Ο Διογένης π.χ. δεν εύρισκε ούτε έναν αληθινό άνθρωπο. Ο Αίσωπος επίσης. Όταν τον έστειλε ο κύριός του ο Ξάνθος (ήταν δούλος του Ξάνθου) για να δει αν στα δημόσια λουτρά υπάρχουν άνθρωποι, ο Αίσωπος, αν και τα λουτρά ήταν γεμάτα κόσμο , είπε στον Ξάνθο ότι δεν είδε ούτε έναν άνθρωπο.

Ο Σωκράτης επίσης δεν βρήκε ούτε έναν άνθρωπο ανάμεσα στους τρεις χιλιάδες δικαστές που τον δίκασαν και τον έστειλαν στο θάνατο. Σας λυπάμαι, τους είπε. Εσείς πιστεύετε ότι είστε σε καλύτερη θέση από μένα που θα γυρίσετε στα σπίτια σας και στην καθημερινή σας ανία, ενώ εγώ θα πάω κοντά στο Θεό! Τρεις χιλιάδες δικαστές καταδίκασαν σε θάνατο το Σωκράτη! Ο Μιχάλκωφ στην ταινία του "Δώδεκα" υποστηρίζει πως όταν η καταδικαστική απόφαση είναι ομόφωνη ο καταδικασμένος πρέπει να αφήνεται ελεύθερος, προφανώς γιατί είναι θύμα, ένας αποδιοπομπαίος τράγος.

Ο Όμηρος και οι φιλόσοφοι διαισθάνονταν ότι οι ανθρωποθυσίες δεν ήταν παρά σφαγές και οι θυσιαστές παρά το τελετουργικό της θυσίας δεν ήταν θυσιαστές.Πόσοι βλέπουν αυτήν την αλήθεια και σωπαίνουν; Πόσοι κλείνουν τ΄ αυτιά τους για να μην ακούσουν τις φωνές των διωκομένων; Πόσοι μετατρέπουν τα ιερά και τα όσια του Ελληνικού λαού σε οίκους εμπορίου;

"Η εκδίωξη του Λόγου", γράφει ο ΄Ρενέ Ζιράρ στο βιβλίο του "Η οδός των ασεβών" "είναι η αρχή του τέλους για το "βασίλειο του σατανά". Σήμερα εκδιώκεται ο Λόγος κι ακούγεται η φωνή των διωκτών. Κατηγορείται ο λαός μας πως για ό,τι παθαίνει το παθαίνει απ΄ το κεφάλι του και πως τώρα είναι ο καιρός της δίκαιης ανταπόδοσης. Ο Λόγος εκδιώκεται γιατί είναι με το μέρος των διωκομένων.

Ο άρχων αυτού του κόσμου είναι ο κατήγορος σατανάς, δολοφόνος απεξαρχής. Ο Λόγος που υπερασπίζεται τα θύματα και τον Ελληνικό λαό ως αποδιοπομπαίο τράγο εκδιώκεται για να μην ακουστεί. Ακόμα και οι διάδοχοι των Αποστόλων σιωπούν.
"Καλά να πάθεις" λένε οι Ευρωπαίοι φίλοι μας σαν τους φίλους του Ιώβ.

"Σφαγήν σου την άδικον, Χριστέ, η Παρθένος βλέπουσα, οδυρομένη εβόα σοι τέκνον γλυκύτατον, πώς αδίκως πάσχεις.."(Θεοτοκίον).

Η θυσία δεν είναι απαίτηση του Θεού. Είναι άδικη για την κακία των ανθρώπων.