Είναι η ψυχή μας ανυπεράσπιστη στην τρομοκρατία;

Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου

Είναι η ψυχή μας ανυπεράσπιστη στην τρομοκρατία;Ο Ιησούς είπε,να μη φοβούμαστε εκείνους που σκοτώνουν το σώμα και δεν μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή. Μας υποσχέθηκε ότι θα μας δώσει τη δύναμη να πατάμε επάνω σε σκορπιούς και σε όφεις και να μη μας βλάφτουν.

Αν έχουμε τον Κύριο καταφυγή και δύναμη, γιατί φοβούμαστε και χάνουμε την ελπίδα μας με την τρομοκρατία που ασκεί εις βάρος μας ο εχθρός;

Με το Χριστό μαζί μας έχουμε το πνεύμα μας δυνατό. Κι αυτός που έχει το πνεύμα του δυνατό δεν φοβάται τίποτε. Εμείς έχουμε στο Χριστό την ελπίδα μας κι όμως αφήνουμε την τρομοκρατία να μας επηρεάζει. Κανείς δεν μπορεί να σας κάνει τίποτε, λέει ο Άγιος Χρυσόστομος, αν δεν συνεργάζεστε μαζί του. Πώς συνεργαζόμαστε με αυτούς που μας τρομοκρατούν;

Ας προσέχει καθείς πως εποικοδομεί, λέει ο Απόστολος Παύλος. Μήπως σφάλουμε σ΄ αυτό; Μήπως δεν εποικοδομούμε στο μόνο θεμέλιο που υπάρχει στον Ιησού Χριστό; Έχουμε την ελπίδα μας στον Ιησού Χριστό, αλλά δεν σκεφτόμαστε με αυτό το θεμέλιο.

Φοβάμαι ότι ξεκινάμε από μια λάθος σκέψη, τη σκέψη ότι όλα τα προβλήματα λύονται, ότι δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα. Και με τη σκέψη αυτή απελπιζόμαστε όταν συναντάμε προβλήματα που δεν μπορούμε να τα λύσουμε. Ο Κύριος μας είπε , στον κόσμο θα έχετε θλίψη, δηλαδή θα συναντήσετε άλυτα προβλήματα, αλλά μη φοβάστε, εγώ έχω νικήσει τον κόσμο.

Τα λόγια αυτά του Κυρίου σημαίνουν ότι και με τα άλυτα προβλήματα δεν χάνουμε την ελπίδα μας. Τα άλυτα προβλήματα είναι το υλικό της ζωής. Ο Άγιος Αντώνιος είδε τις παγίδες απλωμένες στη γη και είπε, αλίμονο ποιος θα σωθεί. Άκουσε τότε μια φωνή, να του λέει, σήκωσε τις παγίδες και ουδείς σώζεται.

Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι αγωνιζόμαστε να λύσουμε τα προβλήματα που λύονται και παρακαλούμε το Θεό για τα προβλήματα που δεν λύονται, να μας βοηθήσει να τα ξεπεράσουμε με υπομονή και με ελπίδα.

Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας. Ο Χριστός είναι μαζί μας όπως είπε "πάσας τας ημέρας της ζωής μας". Αυτό σημαίνει ότι οι χριστιανοί δεν απελπίζονται. Από όλους τους μαθητές Του μόνο ο Ιούδας έχασε την ελπίδα του.

Όπως οι μαθητές του Χριστού, αν και είχαν το Χριστό μαζί τους αποθαρρύνονταν έτσι κι εμείς αποθαρρυνόμαστε, αλλά δεν χάνουμε την ελπίδα μας. Ο Χριστός συμβαδίζει στην αποθάρρυνσή μας και όπως λέγει ένας σύγχρονος χριστιανός συγγραφέας "εγκαθιστά βέβαιες ελπίδες". Φέρει δε ως παράδειγμα την πορεία των δύο μαθητών του Ιησού προς Εμμαούς και την αναγνώρισή Του.