Πάροικος

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου


" Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, την άνω επιζητούμεν"
(Εβρ.13,14)

Επισκέφθηκα πριν από χρόνια τη θεία μου Ελένη, μια σεβάσμια γερόντισσα στη Δεσκάτη Γρεβενών, η οποία συνήθιζε να με φιλάει στο μέτωπο με μια ιεροπρέπεια που μου ενέπνεε σεβασμό και τρυφερότητα.
-"Πώς είσαι, θεία;" τη ρώτησα.
-"Πονίδια",είπε.

Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια και κάθε φορά, που κάποιος πόνος με ξυπνάει ή δεν μ΄ αφήνει να κοιμηθώ,θυμάμαι τη θεία μου, αν και δεν την μοιάζω καθόλου, γιατί εκείνη καθόταν ήσυχη στη γωνιά της ό,τι και νά ΄χε συμβεί. Εγώ μ ε τον παραμικρό πόνο που τρέχει στο κορμί μου πετιέμαι απ΄ το κρεβάτι σαν να γίνεται σεισμός ή σα να πήρε το σπίτι φωτιά, ντύνομαι βιαστικά και είμαι έτοιμος να φύγω.

Υπάρχουν πολλές αιτίες για να ανησυχεί κανείς. Μία από αυτές είναι και τα πυρηνικά.Σε μια ταινία του Μπέρκμαν ο ήρωας αυτοκτονεί γιατί δεν μπορεί να αντέξει την απειλή ενός πυρηνικού ολέθρου. Η πιο συνηθισμένη όμως αιτία είναι οι πόνοι, οι αρρώστιες και οι φοβίες τους.

Η θεία μου με την τελετουργική της αξιοπρέπεια δεν το κούνησε απ΄ τη θέση της εξήντα χρόνια με όλα όσα συνέβησαν τα χρόνια αυτά. Η θεία μου πίστευε ότι ο άνθρωπος δε φοβάται όταν το κύριο μέλημά του είναι να αρέσει στο Θεό. Ο αγαπών τον Θεόν, εν αυτώ εστί, λέγει ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος.

Να κάνεις το σταυρό σου και να μη φοβάσαι, μου έλεγε η μητέρα μου, για να μη φοβάμαι. Τα λόγια της αυτά δεν θα τα ξεχάσω ποτέ όσο ζω και μετά το θάνατό μου, σε όλη την αιωνιότητα.

Ρώτησαν ένα στάρετς (στάρετς λένε οι Ρώσσοι τους άγιους ασκητές τους) ποιο αίσθημα θα κυριαρχεί στον αιώνα που έρχεται και απάντησε, το αίσθημα του φόβου.
Ο σημερινός άνθρωπος φοβάται τα πάντα, εκτός απ΄ την Κόλαση, γιατί ο Διάβολος έπεισε τον κόσμο ότι δεν υπάρχει. "Η μεγαλύτερη νίκη του Διαβόλου είναι να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει" (Σαρλ Μπωλντλέρ).

Ο σημερινός άνθρωπος φοβάται γι' αυτό φεύγει διαρκώς και δεν μένει πουθενά. Δεν έχει ένα σταθερό τόπο, μια πατρίδα, μια Ιθάκη για να επιστρέψει, όταν αρχίσει το ταξίδι της επιστροφής. Είναι ένας πάροικος.

Όταν συναντώ στο δρόμο κάποιον φίλο μου αναρωτιέμαι που γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι, στη Δεσκάτη,στον Τίρναβο, στο Καρατζιόλι (Αργυροπούλι),στο Βλαχογιάννη, στο Βόλο, στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη, στην Κάλυμνο, στη Βέροια, στα Γρεβενά ή κάπου αλλού;

Η φυγή απ΄ τον ένα τόπο στον άλλο γινόταν τόσο ξαφνικά, που δεν προλαβαίναμε να ντυθούμε και φεύγαμε γυμνοί, όπως φεύγει ο κόσμος στο σεισμό. Αυτός είναι ο λόγος που μισούμε τις πυζάμες και τις παντόφλες και κοιμούμαστε όπως οι μοναχοί με τα ρούχα τους, και καμιά φορά και με τα παπούτσια.

Οι δαίμονες του φόβου και της φυγής έχουν κοινοπραξία. Σ' αφήνει ο ένας και σε πιάνει ο άλλος. Ο δαίμονας του φόβου σε παραδίδει στο δαίμονα της φυγής, που σε περιφέρει παντού, ώσπου να βρει ευκαιρία να σε εξοντώσει. Χιλιάδες άνθρωποι αφήνουν την τελευταία τους πνοή στους δρόμους.