Το "κάλπικο φέρσιμο"

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

"Ει γαρ ο αδελφός σου λυπείται, φησίν, ουκ έτι κατά αγάπην περιπατείς"
Απόστολος

Πάντοτε με απασχολούσε η ψεύτικη κατηγορία ακόμα κι αυτή που ήταν ολοφάνερα ψεύτικη.Δεν καταλάβαινα γιατί της έδινα σημασία, αφού ήταν ψεύτικη. Γιατί δεν διέκρινα το ψεύτικο απ΄ το αληθινό; Αν με πλήρωνε κάποιος με κάλπικο νόμισμα, θα το δεχόμουν ως αληθινό; Οπωσδήποτε όχι. Γιατί δεν φερόμουν με το κάλπικο φέρσιμο όπως με το κάλπικο νόμισμα, που το επιστρέφεις σ΄ αυτόν που σου το δίνει;

Κάποιοι το είχαν σαν παιχνίδι που το μάθαιναν από παιδιά, το να πληρώνουν κάποιον με το ίδιο νόμισμα. Δεν ήξερα γιατί δεν είχα την ικανότητα να κάνω το ίδιο. Έπαιρνα όλα τα πράγματα ως αληθινά. Έπρεπε να με βασανίσει κάτι πολύ για να δεχθώ ότι δεν είναι αληθινό. Διάβασα κάπου ότι η ευκολοπιστία είναι το ελάττωμα αυτών που αγαπούν την αλήθεια.
Ο σκοπός μου δεν είναι να αποδείξω ότι είμαι φιλαλήθης. Το θέμα μου είναι η απορία μου γιατί νιώθουμε πόνο από μια ψεύτικη προσβολή;

Αν παρόλο που διακρίνουμε το ψεύτικο από το αληθινό, το ψεύτικο μας λυπεί, ενώ δεν πρέπει να του δώσουμε σημασία, αυτό σημαίνει ότι κάτι άλλο μας λυπεί στις ψεύτικες κατηγορίες και στις ύβρεις. Μας λυπεί η έλλειψη αγάπης. Αν τα ίδια λόγια λέγονταν με αγάπη, δεν θα μας λυπούσαν. Θα μας έδιναν χαρά.

Στον εξηκοστό λόγο του με τίτλο περί του μη λυπείν τινά ο μοναχός Αντίοχος ο εκ Γαλατίας γράφει: "Ει ο αγαπών τον αδελφόν αυτού, τον Θεόν αγαπά, και ο μη αγαπών τον αδελφόν αυτού, ουδέ τον Θεόν αγαπά. Κατά τον Απόστολον Ιωάννην δήλον εστιν, ότι και ο λυπών τον αδελφόν αυτού, τον Θεόν λυπεί. Μη λυπείτε γαρ, φησι, το Πνεύμα το άγιον εν ω εσφραγίσθητε.