Το τελευταίο άρθρο

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Τη δεκαετία του ’50 όταν με κατέλαβε ο ζήλος του γράφειν το πρόσωπο του συγγραφέα, για τους εφήβους εκείνης της εποχής ήταν σπουδαίο πρότυπο. Μαζεύαμε τα λεφτά για το κουλούρι για να αγοράσουμε τα βιβλία των συγγραφέων. Από μερικούς βιβλιοπώλες αγοράζαμε με πίστωση.Κανείς από μας που ζούσαμε στην επαρχία δεν είχε δει ποτέ του συγγραφέα.
Όταν αργότερα γνωρίσαμε κάποιους ήταν τόσο μεγάλη η απογοήτευση, γιατί τους είχαμε εξιδανικεύσει, ώστε κανονικά έπρεπε να εγκαταλείψουμε το γράψιμο. Μερικοί το εγκατέλειψαν. Σε όσους είχε γίνει πάθος, το πάθος του γράφειν κράτησε ολόκληρη ζωή.

Από τη δική μου προσωπική επαφή με διάσημους συγγραφείς απεκόμισα τις παρακάτω ιδέες για το γράψιμο: Μη γράφεις ούτε μισή σελίδα χωρίς να πληρωθείς. Μη γράφεις γιατί θα γεμίσεις εχθρούς. Μη γράφεις γιατί μόλις σταματήσεις θα σε ξεχάσουν όλοι. Μη γράφεις και δημοσιεύεις σε εφημερίδες, γιατί κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν γράφει στις εφημερίδες, ούτε διαβάζει εφημερίδες.

Από την προσωπική μου εμπειρία ως προς την εκτίμηση που έχει ο κόσμος γι΄ αυτόν που γράφει: Ο κόσμος έχει καλή ιδέα για το γράψιμο, αλλά όχι γι΄ αυτόν που γράφει.

Όσο για μένα πιστεύω ότι ο κόσμος έχει δίκιο. Η καλή ιδέα γι΄ αυτόν που γράφει είναι για μετά το θάνατό του."Ο ποιητής μετά το θάνατό του δοξάζεται". Μετά το θάνατό του δοξάζεται αν το έργο του νικήσει το χρόνο και το φθόνο.

Με αυτό το σκεπτικό καλύτερα να μη γράφει κανείς για τον τύπο, δηλαδή για τους συγκαιρινούς του. Καλύτερα να γράφει βιβλία για τους ιδανικούς αναγνώστες, γι΄ αυτούς που θα γεννηθούν, αν είναι να γεννηθούν.