Δεν περίμενα τόσο ήπια και ευγενική απάντηση. Ομολογώ ότι υπήρξα υπερβολικός. Ζητώ συγνώμην. Αυτό συμβαίνει όταν γράφουμε βιαστικά και τα λόγια δεν ανταποκρίνονται στο αίσθημα.
Δεν πιστεύω ότι είναι φόβος η συνήθεια του ψευδώνυμου. Απλώς είναι μια συνήθεια και μαζί σε φυλάει.
Εκείνο που με πονάει είναι ο λόγος. Πιστεύω ότι ο λόγος δεν είναι αφηρημένος, αλλά συνδέεται κατ' ουσίαν με αυτόν που μιλάει ή γράφει. "Η προσωπική βιογραφία μας εξηγεί καλύτερα τα πράγματα... Το μοναδικό δεν είναι ατομικό, αλλά οικουμενικό...Τί άφησε δε, θα πείτε, ο Δον Κιχώτης. Θα σας πω ότι άφησε τον ίδιο τον εαυτό του και ότι ένας άνθρωπος, ένας ζωντανός και αιώνιος άνθρωπος, αξίζει για όλες τις θεωρίες και τις φιλοσοφίες...Πρέπει να αυξήσουμε την ανθρώπινη συνείδηση.." (Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, Το τραγικό αίσθημα της ζωής,Εκδόσεις Printa, Μετάφραση Η.Π.Νικολούλης,Αθήνα 1993).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου