Ο επιγραμματικός λόγος

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Το αρχαίο επίγραμμα είναι λόγος συνεπτυγμένος μεν στο έπακρο που εκφράζει εντούτοις ένα ολοκληρωμένο νόημα ζωής.
Αυτός είναι ο επιγραμματικός τρόπος έκφρασης που βγαίνει από τό σκοπό που εξυπηρετεί η "επιγραφή". Αυτό το βλέπαμε στα παλιά μαγαζιά: η επιγραφή φανέρωνε τί είναι το μαγαζί στο οποίο βρίσκεται αναρτημένη. Το ίδιο και τα επιτύμβια επιγράμματα, αν και λιγόλογα μιλούσαν για το νεκρό, για τον πατέρα του, για την καταγωγή του, για το επάγγελμά του, για την ηλικία του, για τα ενδιαφέροντά του, για την αιτία του θανάτου του, για το χαρακτήρα του, για την ψυχή του, και για τους μύχιους πόθους της κ.α.


Ο άληθινός επιγραμματικός λόγος δεν είναι ούτε αιχμές, ούτε διαξιφισμοί,ούτε υπαινιγμοί, που περισσότερα κρύβουν και λιγότερα φανερώνουν μόνο και μόνο χάριν του καυτηριασμού και της επιθετικής διάθεσης.Αυτό το φαινόμενο δείχνει ότι ο αρχαίος κόσμος ήταν πιο υγιής από μας, ενώ εμείς είμαστε όλοι άρρωστοι, για να χρειαζόμαστε καυτηρίαση.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας χρησιμοποιούν τη δύναμη του λόγου χωρίς να προκαλούν
πόνο,λέγοντας πάντα με αγάπη αυτό που εννοούν.


Τις μέρες της οργής σαν αυτές που έρχονται θα έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη να νιώθουμε την παρουσία του ανθρώπου, την παρουσία της ψυχής, την παρουσία του Ιησού. Αντί αυτής ήδη νιώθουμε την απουσία της ψυχής (alma ausente), σαν να έχουμε πεθάνει πριν το θάνατό μας.Και οι μάσκες των αρχαίων διέφεραν επίσης από τη σημερινή ψευδωνυμία. Είχαν σκοπό να δώσουν ένταση στο πρόσωπο ,αντί να το κρύβουν, για να πληγώνουν τους άλλους εκ του ασφαλούς.


Αντί λόγια που πληγώνουν δεν είναι καλύτερο να γράψουμε κάτι δικό μας ό,τι κι αν είναι αυτό, σπουδαίο ή ταπεινό; Δεν είμαι οπωσδήποτε ο μόνος που νιώθω την ανάγκη πίσω από το γραπτό να νιώθω την παρουσία ενός ανθρώπου αντί της παρουσίας ενός επαγγελματία διώκτη.