Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Η κεντρική ιδέα της κινηματογραφκής ταινίας του Νικήτα Μιχάλκωφ "12" είναι πως όταν όλοι οι ένορκοι σε μια δίκη κατέχουν την αλήθεια ότι ο κατηγορούμενος είναι ένοχος, ο κατηγορούμενος είναι αθώος.
Αν όλοι κατέχουν την αλήθεια και οι παπικοί και οι προτεστάντες και οι βουδιστές και οι ινδουιστές και οι παγανιστές και οι ειδωλολάτρες κανείς δεν κατέχει την αλήθεια.
Άλλωστε δεν είναι θέμα κατοχής της αλήθειας αλλά ομολογίας ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Θεός και ότι αυτός είναι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή. Ομολογία με την εννοια του "ομού-λέγω" δηλαδή τα λόγια μου δεν είναι ψιλή γνώση, αλλά ο εαυτός μου, το όνομά μου, η μορφή μου, τα πνευματικά μου στοιχεία. Δεν είναι λόγος αυτονομημένος από αυτόν που τον εκφέρει.Ο Κύριος είπε στο συνέδριο των Ιουδαίων "εν κρυπτώ είπον ουδέν".
Είμαστε τα πρόβατα που γνωρίζουν τη φωνή του Κυρίου και γνωρίζονται από τον Κύριο. Η γνώση της φωνής του Κυρίου δεν είναι θέμα λογικής, αλλά είναι η αγάπη που μας συνδέει με τον Ιησού.
Είναι η σχέση με όλο μας το είναι,με όλη μας την καρδιά ( αγαπήσεις τον Θεό σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου), με τα βιώματά μας, με τις εμπειρίες μας, με όλη μας την ύπαρξη. Τί θα μας χωρίσει απ΄ την αγάπη του Ιησού; Έίμαστε αγέννητοι πριν από την αγάπη μας γι Αυτόν. Και τώρα όλα αυτά τα δικά Του είναι δικά μας. "Τα Σα εκ των Σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα". Ποια λογική και ποια γνώση; Δεν οδηγεί η λογική και η γνώση στην αγάπη. Η γνώση οδηγεί στην υπερηφάνεια. "Η γνώσις φυσιοί".
Κύριε Μόσχο, όμως η κατοχή της Αλήθειας δεν είναι προϋπόθεση για την ομολογία της; Κατοχή στην αρχή διανοητικά επειδή ο άνθρωπος δεν είναι άλογο και άβουλο ον και στη συνέχεια κατοχή στη καρδιά; Η Αλήθεια είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός και όχι κάποια ανθρώπινη επινόηση. Επειδή κανείς δεν μπορεί να πει τον Ιησού Χριστό Κύριο παρά εν Πνεύματι Αγίω, αυτό δεν υποδηλώνει ότι κατέχει την Αλήθεια και ταυτόχρονα κατέχεται από αυτήν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν λέει ο Απόστολος Παύλος ότι δεν ζει αυτός αλλά ζει μέσω του ο Χριστός καθώς και η αντοχή των Αγίων Μαρτύρων στα βασανιστήρια μετά την ορθή ομολογία τους δεν αποδεικνύουν την κατοχή τους από την Αλήθεια; Όμως η Αλήθεια δεν κατακτά καταναγκαστικά τις καρδιές των ανθρώπων αλλά φανερώνεται στους καλοπροαίρετους αναζητητές Της. Δηλαδή ελεύθερα ο άνθρωπος επιλέγει ότι θέλει να πιστεύει στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και τότε πλησιάζει την Αλήθεια όχι επειδή την ανακαλύπτει εκείνος αλλά επειδή Εκείνος του αποκαλύπτεται.
"εν εκείνη τη ημέρα γνώσεσθε υμείς ότι εγώ εν τω πατρί μου και υμείς εν εμοί καγώ εν υμίν" (Κατά Ιωάννη ΙΔ 20).
Δεν φανερώνει αυτό τη κατοχή της Αλήθειας και τη κατοχή μας από αυτήν;
Η κατοχή δεν προυποθέτει συνέργεια. Κατέχει κανείς χωρίς να κάνει τίποτα. Π.χ. ο κληρονόμος. Ο Κύριος Ιησούς ζητεί την συνέργεια,"γρηγορείτε και προσεύχεσθε", Ιδού έστηκα επί την θύραν" κ.α. ο Κύριος περιμένει να Τον καλέσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν κατέχουμε ή κατεχόμαστε , όπως νομίζουν οι προτεστάντες, επειδή ο Κϋριος Ιησούς θυσιάστηκε για μας .Δεν κατέχουμε και δεν κατεχόμαστε παρά τη θέλησή μας. Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος γράφει ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι όπως ο ιατρός που έρχεται όταν τον καλούμε. Αν δεν μπορούμε εμείς να πάμε στέλνουμε τους φίλους μας. Αυτό το παράδειγμα χρησιμοποιεί ο άγιος Μακάριος
Όταν ο Κύριος Ιησούς ρωτάει τον τυφλό τί θέλει να του κάνει, ο τυφλός απαντάει αμέσως, "ίνα αναβλέψω".
Όταν ο Κύριος Ιησούς ρωτάει τον παράλυτο τί θέλει να του κάνει ο παράλυτος του διηγείται την ιστορία ότι δεν έχει κανέναν δικό του, όταν κινουνται τα νερά στην κολυμβήθρα... Ο τυφλός είναι ενεργητικός και συνεργεί στη σωτηρία του. Ο άλλος είναι παθητικός και έχει παραλύσει ακόμα και η θέλησή του να σωθεί, γι΄΄ αυτό ο Κύριος θεραπευει πρώτα την ψυχική και πνευματική του παραλυσία βοηθώντας τον να τη συνειδητοποιήσει και κατόπιν θεραπεύει και τη σωματική του παράλυση.
Έπειτα ο κατεχόμενος από κάτι δεν είναι ελεύθερος, ενώ ο Κύριος είπε ¨οστις θέλει πίσω μου ελθείν. Ουδέποτε μας αφήρεσε την ελευθερία να Τον δεχθούμε ή να Τον απορρίψουμε. Πώς μπορούμε να απορρίψουμε αυτόν που μας κατέχει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι στη φύση της αληθινής αγάπης η ελευθερία. Δε γίνεται αγάπη με τη βία.
Κατέχων και κατεχόμενος είναι το ίδιο ανελεύθεροι, αφού ο άνθρωπος κατέχεται από αυτά που κατέχει.
Η ελευθερία είναι ενιαία τόσο του διωκομένου όσο και του διώκτη απ΄ την κακία του.
Δν είναι νομίζω καλή η λέξη "κατοχή". Τη χρησιμοποιεί κανείς όταν θέλει να απεκδυθεί της συνέργειας για τη σωτηρία του.
"Τί μπορώ να κάνω; Είμαι μόνος;"
Αυτό δε λέει ο σημερινός παθητικός άνθρωπος; Αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γιατί είσαι μόνος, στείλε τους φίλους σου να φέρουν το γιατρό.
"Δε μπορώ μανούλα μ' δεν μπορώ/
άει, σύρε να φέρεις το γιατρο"
λέει το δημοτικό τραγούδι.
Ακόμα κι όταν δεν μπορούμε, κάνουμε κάτι. Δεν μένουμε παθητικοι, δεν εφησυχάζουμε με τις 60.000 πυρηνικές κεφαλές στα χέρια ανθρώπων που είναι άρρωστοι και φοβισμένοι γιατί δεν πιστεύουν στο Θεό.
Noμίζω ότι συμφωνούμε με διαφορετικά λόγια...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η κατοχή δεν προυποθέτει συνέργεια. Κατέχει κανείς χωρίς να κάνει τίποτα. Π.χ. ο κληρονόμος"
Στη πραγματικότητα βέβαια και ο κληρονόμος δεν το κατέχει αλλά το διαχειρίζεται γιατί κάποια στιγμή θα φύγει και θα το αφήσει σε άλλους κληρονόμους.
Δεν είναι το ίδιο όμως με τη κατοχή της Βασιλείας του Θεού που θα είναι η αντίληψη του Ακτίστου Φωτός ως Φως. Στη προκειμένη περίπτωση είναι απαραίτητη η συνέργεια για τη μετοχή του ανθρώπου στις Άκτιστες Ενέργειες του Θεού. Αντίθετα οι κολασμένοι που θα αντιλαμβάνονται το Άκτιστο Φως ως φωτιά, δεν θα έχουν μετοχή στις Άκτιστες ενέργειες του Θεού.
"Έπειτα ο κατεχόμενος από κάτι δεν είναι ελεύθερος, ενώ ο Κύριος είπε ¨οστις θέλει πίσω μου ελθείν. Ουδέποτε μας αφήρεσε την ελευθερία να Τον δεχθούμε ή να Τον απορρίψουμε. Πώς μπορούμε να απορρίψουμε αυτόν που μας κατέχει;"
Μα πρέπει να Τον δεχτούμε για να μας κατέχει και να κατεχόμαστε από Αυτόν! Ο άνθρωπος μπορεί να υποτάσσει τη θέλησή του στο δικό του θέλημα ή στο θέλημα του Θεού. Αν την υποτάσσει στο θέλημα του Θεού, αν και υποταγμένος θα είναι ελεύθερος ενώ αν κάνει αυτό που ο ίδιος θέλει και δεν είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού, αν και φαινομενικά ελεύθερος στη πραγματικότητα θα είναι δούλος των παθών και της αμαρτίας.
Ίσως όμως όπως λέτε να μην είναι κατάλληλη η λέξη κατοχή... η λέξη πάντως "υποταγή" χρησιμοποιείται αν και συνήθως στο νου μας έρχονται εικόνες δουλείας σχετικά με αυτήν. Χριστός Ανέστη! Χρόνια Πολλά!
Θα σας απαντήσω με στίχους που μιλούν για την κατοχή που μας συνηθίζει στην ήττα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι δύσκολο να είσαι χριστιανός ορθόδοξος. Το να είσαι χριστιανός ορθόδοξος είναι νίκη.
Αντιγράφω για σας το ποίημα του
Εμπέρτο Παντίλια από το περιοδικό
"Ευθύνη" σε μετάφραση απο τα ισπανικά του υπογράφοντος:
"HEBERTO PADILLA
ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΣΕ ΚΑΙΡΟ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ
Από καιρό σε καιρό/
ο πόλεμος έρχεται να μας αποκαλύψει την παθητικότητά μας,/ και να μας συνηθίσει στην ήττα./ Και με το μάτι στεγνό/ βλέπουμε το δρόμο από όπου πρόβαλε/ το αίμα.
Από καιρό σε καιρό/
όταν ο πόλεμος δίνει το χτύπημά του,/ όλε οι πόρτες το δέχονται,/
και συ άκουγες την κλήση/
και την εκρυβες/
με ζώα πληγωμένα/
ξαφνικά τυφλά.
Στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήχησε το ρόπτρο/
με τέτοιο επικείμενο κίνδυνο,/
δεν υπήρξαν ποτέ ξύλα, που άντεξαν/
τόσο σφοδρά χτυπήματα.
Από καιρό σε ΄καιρό,/
έρχεται να ρίξει ανάμεσα στους ανθρώπους/
το συνηθισμένο λύκο, που μας μοιάζει."
(Περιοδικό "ΕΥΘΥΝΗ",τόμος ΚΗ΄, σελ.
371,Αθήνα 1999)
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μην ξεχνάτε το Μπραμς,
που εσείς τον ανεφέρατε.
Η "υποταγή" που λέτε επίσης δεν ταριάζει. Η υποταγή ταιριάζει σε δούλους.Ο δούλος ό,τι κάνει ή δεν κάνει συμπεριφέρεται κατεχόμενος από το φόβο του κυρίου.
Ο μισθωτός επίσης συμπεριφέρεται από το φόβο μη χάσει το μισθό του.
Μόνο ο υιός (και ο φίλος) συμπεριφέρεται με ανιδιοτέλεια.
Η κατοχή και η υποταγή στερεί τη χαρά της ανιδιοτέλειας.
Σήμερα,γράφει ο Ρενέ Ζιράρ στο βιβλίο του "Η αρχαία οδός των ασεβών", που είναι η΄οδός της κατοχής, της υποταγής, των θυμάτων και του θυματοποιητικού μηχανισμού της μαζικής βίας, σήμερα καθένας ψάχνει να βρει κάποιον που πιστεύει για να στραφεί εναντίον του.
Έχουμε εντός μας τον ενδόμυχο φόβο μήπως δεν αρέσουμε σ΄ αυτόν που μας κατέχει ή μας υποτάσσει;
Μόσχος