Μια φορά στην Αθήνα

Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Ένας μύθος που τον διάβασα σε κάποιο βιβλίο του Φώτη Κόντογλου μιλάει για
την καλοπέραση που νεκρώνει τον άνθρωπο.Πρόκειται γι΄ αυτή τη στιχομυθία ανάμεσα
σ' ένα χταποδάκι και στη μάνα του:

-Μάνα,με χτυπούν.
-Κάνε υπομονή παιδί μου.
-Μάνα με κόβουν.
-Μην απελπίζεσαι θα γιάνουν οι πληγές σου".
-Μάνα με βράζουν στο κρασί.
-Αχ,παιδάκι μου, σε χάνω".

Μια φορά στην Αθήνα, στην Ομόνοια περπατούσα άκρη- άκρη για να φυλάγομαι απ’ τη βροχή και πέρασα κοντά από κάποιους περιθωριακούς που έστεκαν κάτω από την τέντα ενός περιπτέρου. Ίσως άγγιξα κάποιον χωρίς να το θέλω. Ένας από αυτούς με πλησίασε θυμωμένος, έτοιμος να με χτυπήσει. Κάποιος άλλος όμως τον εμπόδισε. "Άφησέ τον" είπε " γιαχωβάς είναι". Έτσι γλίτωσα επειδή έμοιαζα με γιαχωβά.
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Και μόνο τώρα καταλαβαίνω
τί εννοούσε ο περιθωριακός της Ομόνοιας με το χαρακτηρισμό του «γιαχωβά».Τώρα καταλαβαίνω επίσης γιατί η στρατιωτική θητεία των Σπαρτιατών διαρκούσε εξήντα πέντε χρόνια (!) δηλαδή ολόκληρη τη ζωή. Ολόκληρη τη ζωή οι Σπαρτιάτες έβλεπαν τον εχθρό μπροστά τους και ετοιμάζονταν να τον αντιμετωπίσουν. Με τίποτε δεν πίστευαν ότι σ' αυτή τη ζωή θα ησυχάσουν ποτέ. Ο εφησυχασμός γα τους Σπαρτιάτες δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό τους. Αντίθετα οι χιλιασμός πρεσβεύει ότι η βασιλεία του Θεού και η ειρήνη είναι βασιλεία και ειρήνη αυτού του κόσμου.
Οι Σπαρτιάτες δεν ξεγελιόνταν με τα παχιά λόγια των πολιτικών για καλύτερες μέρες και για έξοδο από το τούνελ κ.α. Τους πολιτικούς αυτούς τους θεωρούσαν επικίνδυνους και τους έτρωγε το μαύρο σκοτάδι. Τους θεωρούσαν επικίνδυνους γιατί τα μεγάλα λόγια έκαναν τους νέους να εφησυχάζουν, να μην αγωνίζονται και να χάνουν την αντρεία τους. Γίνονταν τρυφηλοί, τους άρεσαν τα μαλακά ρούχα , τα στολίδια και τα χτενίσματα, όπως τις γυναίκες. Νέοι και ενήλικες είχαν κύριο μέλημά τους τη διασκέδαση, με τι και πως θα αποφύγουν την κούραση και θα βρουν ολοένα καινούρια διασκέδαση
Έχοντας αυτά υπόψη θα καταλάβεις γιατί η Ορθοδοξία είναι πάντοτε πολεμούμενη. Σύμφωνα με τη Διδασκαλία του Ιησού Χριστού ο κόσμος είναι παροδικός. Δεν είναι αιώνιος. Ο κόσμος θα καταστραφεί είτε με το πυρ είτε με το ψύχος, λένε οι επιστήμονες. Όλα αυτά είναι προσωρινά. Η αληθινή ζωή είναι η μέλλουσα ζωή. Τώρα έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην αυτοσυγκράτηση (εγκράτεια) και στην παραφροσύνη.
Ο Σωκράτης δίδασκε την αυτοσυγκράτηση , το σεβασμό και την υπακοή στους νόμους. Η δημοκρατία έλεγε δεν λειτουργεί όταν οι πολίτες δεν αυτοσυγκρατούνται.
Στην Αθήνα τώρα δεν είναι ανάγκη να δώσεις αφορμή, για να πέσεις θύμα της βίας, όπως παρά λίγο θα έπεφτα εγώ με τους περιθωριακούς. Τη βία δεν την προκαλεί το περιθώριο, αλλά συμμετέχουμε όλοι σ΄ αυτήν. Κατά το φιλόσοφο Ρενέ Ζιράρ η αιτία της μαζικής βίας είναι η παράβαση της Δέκατης Εντολής που αναφέρεται στην επιθυμία που προκαλεί την εξέγερση του άλλου.
Το δίλημμα του σημερινού κόσμου είναι να επιλέξει τον ασκητισμό ή την παραφροσύνη. Ο ασκητισμός δεν κάνει κατάχρηση του κόσμου. Ο σημερινός κόσμος μέχρι σήμερα, στις πλούσιες χώρες επιλέγει δυστυχώς την παραφροσύνη. Παράδειγμα η στάση των πλουσίων χωρών όσον αφορά την καταστροφή του περιβάλλοντος!
Ένας ασκητής ζούσε μόνος στο βουνό. Χαιρόταν την ησυχία και την ομορφιά του βουνού. Δεν ένιωθε να του λείπει τίποτα. Η αίσθηση της παρουσίας του Ιησού του έδινε ό,τι χρειαζόταν. Ένα βράδυ γυρνώντας στο κελί του είδε κάποιον κλέφτη και τον λυπήθηκε γιατί δεν βρήκε τίποτα να πάρει. Κοιτάζοντας την όμορφη νύχτα με την ησυχία και το φεγγαρόφωτο ψιθύρισε: "Να μπορούσα να σου χαρίσω αυτήν την ομορφιά!" .