Οικουμενιστική «Ιστορία της Ορθοδοξίας»

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

«ει τις λαλεί, ως λόγια Θεού (..) ίνα εν πάσι δοξάζηται ο Θεός Ι
διά Ιησού Χριστού, ω εστιν η δόξα και το κράτος εις τους
αιώνας, Αμήν» (_Πέτρου Δ΄, 11-12)

Το Ευαγγέλιο καταγράφει το ιστορικό της γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Θεοτόκου Μαρίας, όπως το Άγιον Πνεύμα ελάλησεν δια των Προφητών από καταβολής κόσμου, ώστε κανείς να μην αρνηθεί την ιστορικότητα του προσώπου της Παναγίας και του «εν σαρκί εληλυθότος» Κυρίου και Θεού ημών Ιησού Χριστού, Όστις εκοινώνησε σαρκός και αίματος παραπλησίως γενόμενος άνθρωπος.
«Διό και ο Θεός αυτόν υπερύψωσε και εχαρίσατο αυτώ όνομα το υπέρ παν όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψει επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού πατρός» (Φιλ. Β΄, 9-11).
Η Ορθοδοξία για να φυλάξει την ενσάρκωση του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού τιμά την Παρθένο Μαρία ως Θεοτόκο και μητέρα του Θεού. Η Εκκλησία μας δεν βαπτίζει κανέναν με το όνομα του Ιησού, για να μην θεωρηθεί ο Χριστός συμβολικός και όχι όπως είναι ο μόνος Θεάνθρωπος και Σωτήρας του κόσμου όπως είπε «εγώ ειμί το Α και το Ω».
Το μέγα αυτό ιστορικό γεγονός της ενανθρωπήσεως του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού αγνοείται παντελώς όπως φαίνεται από το πνεύμα της συγγραφικής ομάδας που συνέγραψε την «Ιστορία της Ορθοδοξίας»! Αυτή την εντύπωση δημιουργεί η απλή ανάγνωση της εισαγωγής και των περιεχομένων του πρώτου τόμου της επτάτομης «Ιστορίας της Ορθοδοξίας» ο οποίος φέρει τον υπότιτλο «Οι απαρχές της Ορθοδοξίας». Ευχόμεθα η συνέχεια να μας διαψεύσει, αν και η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Θα παραθέσουμε μερικές εκφράσεις ενδεικτικές του οικουμενιστικού προσανατολισμού των συντακτών της «Ιστορίας της Ορθοδοξίας».
Η Νέα εποχή και η θρησκεία της η αίρεση που συγκεντρώνει όλες τις αιρέσεις ο Οικουμενισμός αρνούνται την ενσάρκωση ως πραγματικό γεγονός και την εκλαμβάνουν ως σύμβολο. Η Νέα Εποχή με σκοπό να επιβάλει μια θρησκεία σε όλο τον κόσμο (παγκόσμια θρησκεία) διαστρεβλώνει την αλήθεια και διδάσκει διεστραμμένα ότι κάθε άνθρωπος είναι κατ’ ουσίαν χριστός και κάθε γυναίκα που γεννάει είναι χριστοτόκος, αφού γεννάει χριστόν.
Η Νέα Εποχή, η θρησκεία της ο Οικουμενισμός και οι θιασώτες του δεν θεωρούν την ενσάρκωση του Χριστού ως ιστορικό γεγονός αλλά ως σύμβολο της κατ’ ουσίαν ενσάρκωσης του Θεού σε κάθε άνθρωπο. Ο Απόστολος Παύλος στην προς Φιλιππησίους επιστολή του γράφει για την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού με τέτοια σαφήνεια, ώστε να μην επιδέχεται καμιά παρερμηνεία: «μη τα εαυτών έκαστος σκοπείτε, αλλά και τα ετέρων έκαστος. Τούτο γαρ φρονείσθω εν υμίν ό και εν Χριστώ Ιησού. ος εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ’ εαυτόν εκκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου γενόμενος, θανάτου δε σταυρού.»
Το όνομα του Ιησού που πρέπει κατά την Αγία Γραφή και κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας αδιαλείπτως να μνημονεύουμε, διότι πας ο επικαλούμενος το όνομα του Κυρίου σωθήσεται, οι οικουμενιστές συντάκτες της «Ιστορίας της Ορθοδοξίας», χάριν της φιλίας του κόσμου , απαξιώνουν να το αναφέρουν έστω και μία φορά,, για να επαληθευτεί το ρηθέν του Αγίου « εάν ήμουν φίλος του κόσμου δεν θα ήμουν δούλος του Χριστού. Η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού».
Στη Φιλοκαλία στο κεφάλαιον της Προσευχής του Ιησού διαβάζουμε τα εξής: «Όθεν ο θειότατος Παύλος οπού αξιώθη να αναβή έως τρίτου ουρανού, λέγει το Κύριε Ιησού. ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν, ειμή εν Πνεύματι Αγίω. Και με το να λέγη, πως δεν ημπορεί τινάς να ειπή τούτο το όνομα του Κυρίου Ιησού, πάρεξ με Πνεύμα Άγιον, φανερώνει ο Απόστολος Παύλος με τρόπον πολλά θαυμάσιον, πως αυτό το όνομα είναι πολλά υψηλόν και δεν είναι βολετόν να το ειπή τινάς αλλεοτρόπως πάρεξ με Πνεύμα Άγιον. Και ο Θεολόγος Ιωάννης οπού εβρόντησε τα πνευματικά και θεολογικά, επήρε το τέλος του Παύλου και το έκαμεν αρχήν και λέγει: « Παν πνεύμα ο ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα εκ του Θεού εστί» Και με το να αποφασίζη πάλιν ούτος ο θείος Απόστολος, πως κάθε πνεύμα οπού ομολογεί τούτο το όνομα του Ιησού Χριστού είναι από τον Θεόν, αποδείχνει με αυτό οπού λέγει, πως το όνομα και η ομολογία του Ιησού Χριστού είναι της θείας και πνευματικής χάριτος και δεν είναι απλώς και ως έτυχε.»
«Το Άγιο Πνεύμα» γράφει ο στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής μπορεί να το λάβει μόνο ο αληθινά πιστός δηλαδή όποιος ομολογεί την Ορθόδοξη πίστη. εκείνος που την ομολογεί ορθά, χωρίς οποιαδήποτε προσθήκη ή αφαίρεση ή αλλαγή, αλλά έτσι όπως την παρέδωσαν σε μας οι Απόστολοι και την ανέπτυξαν και την επικύρωσαν οι Άγιοι Πατέρες στις Οικουμενικές Συνόδους. Κάθε αμφιβολία και σοφιστεία σχετικά με την πίστη είναι απείθεια και ο απειθής δεν μπορεί να είναι ναός ή οίκος του Αγίου Πνεύματος».( Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής, Εκδόσεις Άθως, σελ.262).
Οκτάτομη είναι η οικουμενική « Ιστορία της Ορθοδοξίας» γραμμένη από την οικουμενιστική άποψη. Ο πρώτος τόμος είναι ογκώδης και πολυτελής. «Μέγα βιβλίον» έλεγαν οι αρχαίοι «μέγα κακόν»! Οι συντάκτες της, πρόκειται για συγγραφική ομάδα, αποφεύγουν όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, να αναφέρουν το όνομα του Ιησού, πολύ περισσότερο να ομολογήσουν ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός και παραλείπουν να αφιερώσουν έστω και ένα κεφάλαιο ή μία παράγραφο στον Ιησού. Τουλάχιστον στον πρώτο τόμο ο οποίος είναι αφιερωμένος στις «απαρχές της Ορθοδοξίας». «Απαρχές της Ορθοδοξίας» είναι ο υπότιτλος με το διφορούμενο νόημά του, καθώς υπαινίσσεται ότι η Ορθοδοξία πρέπει να αλλάζει και να προσαρμόζεται κάθε φορά ανάλογα με την εποχή, ως να μην είναι ο Ιησούς Χριστός ο αυτός χθες, σήμερα και εις τους αιώνας των αιώνων.
Το λυπηρό είναι ότι την έκδοση χαιρετίζει ο Πατριάρχης με εκτενές γράμμα, στο οποίο επίσης δεν αναφέρεται ούτε μία φορά το όνομα του Ιησού!
Η στάση της συγγραφικής ομάδας είναι η αναμενόμενη αν λάβουμε υπόψη ότι η ιστορία της είναι γραμμένη από την οικουμενιστική άποψη. Η οικουμενιστική «Ιστορία της Ορθοδοξίας» χωρίς Ιησού Χριστό είναι γραμμένη από μη «ομολογιακή άποψη» ομολογεί στην εισαγωγή της η συντακτική ομάδα. Είναι μη «ομολογιακή» που σημαίνει ότι παραλείπει την ομολογία ότι ο Ιησούς είναι Θεός εν σαρκωθείς ως άνθρωπος, προφανώς για να διευκολύνει την «ένωση» όλων των θρησκειών σε μία παγκόσμια θρησκεία , για να μην υπάρχει διαφορά οτιδήποτε κι αν πιστεύει κανείς ή δεν πιστεύει.
Η ένωση σε μια πανθρησκεία κατά τους θιασώτες του Οικουμενισμού δεν είναι θέμα πίστης αλλά εξαρτάται από τη συμφωνία των θρησκευτικών ηγετών. Η προοπτική της ένωσης είναι ανεξάρτητη από την κοινή πίστη. Επιδιώκεται από μια ελίτ θρησκευτικών «διανοητών» μεταξύ των οποίων και ορθόδοξοι, αληθινοί ή κατ΄ όνομα, ο Θεός το ξέρει, οι οποίοι ξεχωρίζουν όχι για την αγιότητα , αλλά για τους επιστημονικούς τίτλους των!
Οι πιστοί με βιβλία σαν την οικουμενική «Ιστορία της Ορθοδοξίας» και με κάθε είδους προπαγάνδα ενθαρρύνονται να ακολουθούν διάφορους ιδιόρρυθμους δρόμους, να αμφισβητούν την Ορθόδοξη Παράδοση, ώστε να απογυμνώνεται η Ορθοδοξία από τους φυσικούς συμμάχους της που είναι ο Κλήρος και ο Λαός, που ακολουθεί τον Ορθόδοξο Δρόμο, όπως τον χάραξαν οι άγιοι Απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας.
Η Ορθοδοξία υποστηρίζουν οι οικουμενιστές είναι μία θρησκεία όπως όλες οι άλλες. Η Ορθοδοξία δεν κατέχει όλη την αλήθεια , αλλά όπως κάθε άλλη θρησκεία κατέχει ένα μέρος της αλήθειας. Η θρησκεία η οποία ενώνει όλες τις θρησκείες σε μία παγκόσμια θρησκεία είναι η αληθινή θρησκεία επειδή είναι παγκόσμια..
Η άποψη αυτή είναι απλοϊκή. Αληθινό δεν είναι κάτι επειδή γίνεται αποδεκτό ως αληθινό από τους περισσότερους ή και από όλους . Η αλήθεια δεν εξαρτάται από το αν γίνεται αποδεκτή από πολλούς ή από λίγους ή από κανέναν. Η αληθινή πίστη είναι καθολική όχι γιατί τη δέχονται όλοι και ομολογούν ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός, αλλά γιατί είναι αληθινή είτε τη δέχονται πολλοί , είτε λίγοι, είτε δεν τη δέχεται κανείς.
Η οικουμενιστική «Ιστορία της Ορθοδοξίας», προτίμησε να μην «σκοντάψει» στον Ιησού αλλά να τον αγνοήσει και να τον παρακάμψει παρόλο που κανείς δεν μπορεί να το κάνει γιατί ο Ιησούς όπως ειπώθηκε από τους προφήτες είναι το σημείον το αντιλεγόμενον, ο λίθος ο οποίος κείται εις πτώσιν ή ανάστασιν πολλών. Λίθος ον αποδοκίμασαν οι οικοδομούντες εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας. Καλύτερα να τον πολεμούσε. Το έργο της θα ήταν τουλάχιστον αληθινό στις προθέσεις του. Αγνοώντας τον Ιησού η συγγραφική ομάδα κατάφερε να αφαιρέσει κάθε αξία από την «Ιστορία» της, γιατί αυτός που αποφεύγει το σημείον το αντιλεγόμενον δεν εμποδίζεται να κάνει το έργο του, αλλά στερεί από αυτό κάθε τι για το οποίο άξιζε να το κάνει.
Η συγγραφική ομάδα αγνόησε κατ’ αρχήν τα λόγια «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» όπως και τα λόγια «ος με επαισχυνθήσεται….»
Θα ήταν τίμιο να γράφουν φανερά τις προθέσεις τους αντί να τις κρύβουν κάτω από αοριστολογίες και γενικόλογες εκφράσεις τις οποίες οφείλουν να διευκρινήσουν
ώστε να μην παραπλανάται το αναγνωστικό τους κοινό.
Η οικουμενιστική «Ιστορία της Ορθοδοξίας» από τον τρόπο που είναι γραμμένη δείχνει πώς γίνονται οι διάλογοι μεταξύ των θρησκευτικών ηγετών και των οργάνων τους για την ένωση των θρησκειών. Οι εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας είναι φανερό ότι πριν συμμετάσχουν στους διαλόγους πρέπει να αρνηθούν την ύπαρξη του Ιησού και να ξεχάσουν ακόμα και το όνομά Του. Εις το όνομα τίνος γίνονται οι θρησκευτικοί αυτοί διάλογοι;
Με τον καιρό οι δήθεν «εκπρόσωποι» της Ορθοδοξίας (στην πραγματικότητα δεν εκπροσωπούν παρά τους θρησκευτικούς «ηγέτες» κατά τα πρότυπα των αρχόντων της κοσμικής εξουσίας ) αντικαθιστούν την Εντολή της διαρκούς μνήμης του ονόματος του Ιησού με τη λήθη. Ερχόμενοι στην Ελλάδα μετά την μακρά ή σύντομη παραμονή τους στις διάφορες χώρες όπου γίνονται τα συνέδριά τους προσπαθούν να κάνουν και τους άλλους να ξεχάσουν τον Ιησού είτε συνειδητά είτε από συνήθεια παραλείποντας στις ομιλίες τους να αναφέρουν το όνομα του Ιησού, που ο λαός περιμένει να είναι το σημείο αναφοράς τους!
Αυτό είναι το «κέρδος» των διαλόγων που διαρκούν χρόνια και χρόνια, η λήθη του ονόματος του Ιησού και η μη αίσθηση της παρουσίας Του, αν εξαιρέσουμε τις ταξιδιωτικές χαρές και τις απολαύσεις των τυχερών που συμμετέχουν στα παγκόσμια αυτά συνέδρια.
Ένα ισπανικό τραγούδι των ναυτικών μιλάει για την ματαιότητα να συσχηματίζεται κανείς με τον κόσμο που όπως λέει ο Κύριός μας «παρέρχεται το σχήμα του κόσμου και η επιθυμία αυτού»: «Ασί ες λα βίτα κουέστα./ Φούμε και σάλε/ τσένερε και ρέστα» ( Έτσι είν’ η ζωή αυτή/ καπνός που φεύγει / στάχτη που μένει).
«Ο καιρός πλησιάζει. Όποιος κάνει το κακό, ας κάνει ακόμη το κακό, ο ρυπαρός ας είναι ακόμη ρυπαρός, ο καλός ας κάνει ακόμη το καλό, και ο άγιος ας αγιαστεί ακόμη. Να, έρχομαι γρήγορα, και φέρνω μαζί μου την ανταμοιβή μου, για να αποδώσω στον καθένα σύμφωνα με το έργο του. Εγώ είμαι το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, η αρχή και το τέλος».
«Εγώ ο Ιησούς έστειλα τον άγγελό μου σ΄ εσάς με τη μαρτυρία αυτή για τις εκκλησίες. Εγώ είμαι η ρίζα και το γένος του Δαβίδ, το λαμπρό πρωινό αστέρι»
(…) Εκείνος που μαρτυρεί αυτά λέγει: «Ναι, έρχομαι γρήγορα». Αμήν, ναι, να έρθεις Κύριε Ιησού.»( Αποκάλυψη ΚΒ΄κεφάλαιον).
Ας προσευχόμαστε κι ας παρακαλούμε τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Υιό και Λόγο του Θεού του ζώντος δια της Θεοτόκου και πάντων των αγίων να φωτίζει αυτούς που βρίσκονται στην πλάνη για να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία . Η Ορθοδοξία ιδίως για μας τους Έλληνες είναι ο μόνος συνεκτικός δεσμός μας μαζί με την Ελληνική μας γλώσσα. Ας λυπηθούμε τουλάχιστον την πατρίδα μας. Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης που αγωνιζόταν για την πίστη και για την ελευθερία της πατρίδας έλεγε: «Αν η πατρίδα μου είναι αχαμνά και δέκα μάτια νά ’χω τυφλός θα νάμαι»!